Στο κυνήγι του αγριόχοιρου με την παρέα των Γουρουνοκυνηγών

Γράφει ο Ευθύμιος Χαρ. Ταλάντης

 

Στα μέσα Γενάρη ο χειμώνας είχε σφίξει για τα καλά. Οι βουνοκορφάδες, αφρατοχιονισμένες λαμπύριζαν ένα γύρω από την Άμφισσα σα νεραϊδοστολισμένες κόρες εξωτικού παραμυθιού.

Το κρύο διαπερνούσε σαν ηλεκτρικό ρεύμα το σώμα και σ’ έκανε να δυσκολεύεσαι ν’ αποχωριστείς τη θαλπωρή της στρωμνής σου. Πάραυτα, ο γιός μου, ο Χάρης, σηκώθηκε μεμιάς μόλις χτύπησε το ξυπνητήρι και σήμανε εγερτήριο.

Είχε τελειώσει η κυνηγετική περίοδος του λαγού κι εκείνη τη μέρα θα πηγαίναμε για αγριογούρουνα. Αναζητούσε διακαώς ένα τέτοιο κυνήγι τον τελευταίο καιρό και το εκδήλωνε το με το δικό του τρόπο σε κάθε ευκαιρία. Ο τέταρτος άθλος του μυθικού Ηρακλή, το κυνήγι του «Ερυμάνθιου Κάπρου», όπου, ο Ηρακλής έπρεπε να σκοτώσει τον Κάπρο, σύμφωνα με τις προσταγές του Ευρυσθέας του βασιλιά της Τίρυνθας, καθώς το όριζε ο χρησμός του Μαντείου των Δελφών, φαίνεται συνεχίζει να τροφοδοτεί ακόμα τη φαντασία, στις γενιές των νεο-Ελλήνων και ο νεαρός ήθελε να εμπλουτίσει τις κυνηγετικές του εμπειρίες, με κυνήγι αγριόχοιρου.

Ήταν άλλωστε και δικιά μου επιθυμία, μιας κι ένα μεγάλο κομμάτι της κυνηγετικής μου νιότης, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το κυνήγι του αγριόχοιρου, πριν κατασταλάξω τελικά στο λαγό, που μ’ έχει κερδίσει ολοκληρωτικά για την πονηριά του.

Ο αγριόχοιρος, το μεγαλύτερο τριχωτό θήραμα της πατρίδας μας, αποτελεί ομολογουμένως ξεχωριστή πρόκληση για κάθε κυνηγό που επιθυμεί να φουλάρει τις μπαταρίες του με μπόλικη αδρεναλίνη, από ένα τέτοιο κυνήγι. Βέβαια η καθεμία κυνηγετική εξόρμηση, από μόνη της, συγκροτεί μοναδική εμπειρία που διαφέρει από την προηγούμενη κι είναι το ζητούμενο κάθε κυνηγιού.

Προσωπικά έχω την πεποίθηση, πως πρωταρχικό ρόλο διαδραματίζει η παρέα κι έπονται τα υπόλοιπα. Οι επαΐοντες του είδους γνωρίζουν πως οι παρέες των κυνηγών αγριόχοιρου, αποτελούν κλειστή κάστα, για πολλούς και διαφόρους λόγους που δεν είναι του παρόντος. Ήταν λοιπόν τιμή για μένα και το γιό μου, το ν’ αποδεχθούμε την πρόσκληση των αγαπητών μας φίλων: Δημήτρη Τσελέ και Τάκη Τσούνη, για ένα τέτοιο κυνήγι με την παρέα του μπαρμπα-Γιάννη του πατέρα του Τάκη.

Και με τους δύο, μας δένουν ισχυροί δεσμοί φιλίας. Με τον Δημήτρη, εκτός της συγγένειας που έχει με τη γυναίκα μου, η φιλία είναι πατροπαράδοτη. Με τον Τάκη, η φιλία σφυρηλατήθηκε τα τελευταία δέκα χρόνια μέσα απ’ την αγαστή συνεργασία που είχαμε στη διοίκηση του Κυνηγετικού Συλλόγου Άμφισσας.

Εκτός από τον μπαρμπα-Γιάννης τον παλιό κι έμπειρο κυνηγό και τους δύο φίλους μου, την παρέα πλαισίωναν: Ο Μάκης ο Τσούνης, ανηψιός του μπαρμπα-Γιάννη του Τάκη. Ένας εξαίρετος κι ευγενικός κύριος με αρκετή εμπειρία στο κυνήγι του αγριόχοιρου και το καλύτερο τουφέκι της παρέας. Ο Φάνης Μπαρτσώτας, γεροδεμένος νεαρός με τα στιβαρά μπράτσα, που φορούσε με καμάρι τη φανέλα της ΕΛΔΥΚ, την οποία είχε επάξια τιμήσει κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας. Τελευταίος, ο Χρήστος Μπαρτσώτας, συγχωριανός του Τσελέ και συγγενής του Φάνη, που με την απλοϊκότητά του και τα καλαμπούρια, έδινε ευχάριστο άρωμα στην παρέα κι αντιμετώπιζε με χιούμορ τα πειράγματα των υπολοίπων για κάποιες χαμένες βολές του.

Εκτός από τους βασικούς της παρέας, μαζί μας ήταν κι ο Στάθης Αλμπάνης, γνωστότερος ως «Λόλος»!… τιμητικά προσκεκλημένος κι αυτός, λόγω συνεργασίας στο σύλλογο, καθώς είχε τελειώσει κι γι’ αυτόν η κυνηγετική περίοδος του λαγού που επιδίδεται με πάθος.

Εκείνη τη μέρα έλειπαν δύο ακόμα βασικοί της παρέας των Γουρουνοκυνηγών, ο Παναγιώτης και ο Νίκος Καρανάσος που βρίσκονταν σε αναζήτηση χαμένου σκύλου.

Η κυνηγετική εξόρμηση είχε σχεδιαστεί με προσοχή από την προηγούμενη το βράδυ. Ο καθένας γνώριζε εκ των προτέρων την αποστολή που είχε να εκτελέσει το πρωί, έως ότου συγκεντρωθεί σύσσωμη η παρέα σε προκαθορισμένο σημείο.

Το κυνήγι του αγριόχοιρου, χωρίζεται σε δύο βασικά σκέλη. Το πρώτο, αφορά το λεγόμενο «κόψιμο», ενώ το δεύτερο αποτελεί το καθεαυτού κυνήγι του θηράματος. Το «κόψιμο» είναι η ιχνηλασία συγκεκριμένης περιοχής, με σκοπό τον εντοπισμό φρέσκων ιχνών αγριόχοιρου και ο προσδιορισμός της πιθανής θέσης που επέλεξαν να λούφαξαν τα αγριογούρουνα για να περάσουν τη διάρκειας της μέρας. Οι περιοχές χωρίζονται από τους αρχηγούς σε τομείς, αναλόγως των ατόμων που συμμετάσχουν στο κυνήγι και κάθε υποομάδα αναλαμβάνει την έρευνα σε διαφορετικό τομέα.

Με τον Χάρη, αποτελούσαμε ομάδα ιχνηλασίας μαζί με τον Δημήτρη. Ο Τάκης κι ο μπαρμπα-Γιάννης θα έψαχνα προς το Δροσοχώρι μεριά. Ο Φάνης με τον Στάθη βορειότερα από μας και ο Χρήστος με τον Μάκη, θα πήγαιναν προς το «Δάσος της Βασίλισσας».

Φτάσαμε νυχτιάτικα ακόμα στις δυτικές πλαγιές του Παρνασσού, στη θέση «Μουκεχρί», επί της εθνικής οδού Άμφισσας-Λαμίας, όπου είχαμε δώσει ραντεβού με τον Δημήτρη. Έξω η πρωινή πάχνη μάς πιρούνιαζε την ακάλυπτη σάρκα και μάς ανάγκαζε να παραμείνουμε στ’ αυτοκίνητο, ενώ έντυνε μ’ ένα λεπτό στρώμα πάγου τα πάντα γύρω μας. Το μαύρο του έναστρου ουρανού, παραχωρούσε σιγά σιγά τη θέση του, σ’ αυτό το γλυκογάλανο της χαραυγής, που χρωματίστηκε σύντομα με το ροδοκόκκινο στο σημείο της ανατολής.

Στα βορειοδυτικά, οι επιβλητικές κάτασπρες βουνοκορφές της Γκιώνας, ξεπρόβαλαν κι αυτές σαν τ’ ασβεστωμένα  ξωκλήσια στις κορυφές των λόφων των νησιών του Αιγαίου.

Κάτω, προς στ’ ανατολικά, ο Κορινθιακός, ήρεμος σα γαλήνια λίμνη π’ άλλαζε διαρκώς χρωματισμούς, συμπλήρωνε τη μαγευτική θέα π’ απολαμβάναμε μέχρις ότου να ’ρθεί ο Δημήτρης, που κατέφθασε τελικά συνοδεία του πιτσιρικά γιού του, του Ανδρέα, εκκολαπτόμενο κυνηγό, συνεχιστή της οικογενειακής παράδοσης.

Δυόμιση ώρες διήρκησε η επιχείρηση «κόψιμο» κι είχαμε την ευκαιρία να πούμε πολλά με το Δημήτρη, αλλά και να διδάξουμε στους γιους μας το δύσκολο κομμάτι της ιχνηλασίας.

Οι δυνατές βροχάδες απ’ τις προηγούμενες μέρες, είχαν γεμίσει τους δασόδρομους κι είχαν σχηματίσει αρκετούς λασπόλακους που πάγωσαν στην πρωινή πάχνη. Στα παγωμένα χνάρια πάνω στη στερεοποιημένη λάσπη και στις κρυσταλλωμένες γούρνες, ήταν ζόρικη υπόθεση στο να ξεχωρίσεις την ένδειξη, που θα μαρτυρούσε φρέσκο ντορό.

Το σχεδόν δέκα πόντος -σε διάμετρο- ίχνος Λύκου, που εντοπίσαμε σε κάποιο σημείο της διαδρομής, εντυπωσίασε τα παιδιά, καθώς τα υπόλοιπα ίχνη από μικρότερα ζώα, τους φαίνονταν πιο συνηθισμένα.

Στις δέκα ακριβώς, ήμασταν συνεπείς στο ραντεβού, που ’χαμε δώσει απ’ την προηγούμενη στο προκαθορισμένο σημείο, όπου θα συγκεντρώνονταν ολόκληρη η ομάδα των κυνηγών, για ν’ αναλύσουμε τα ευρήματα της ιχνηλασίας, στον τομέα που ο καθένας είχε αναλάβει να πραγματοποιήσει.

Βολευτήκαμε όπως-όπως στις γύρω πέτρες έως ότου να συγκεντρωθούν άπαντες της παρέας, απολαμβάνοντας τη θαλπωρή του ζωοδότη ήλιου που ’χε σηκωθεί μια πιθαμή στον ορίζοντα. Οι καυτές ακτίνες διέσχιζαν το παγωμένο χειμωνιάτικο τοπίο, δίνοντας ευχάριστη ζεστασιά στα κορμιά μας. Η πάχνη στα χορτάρια παραχωρούσε σταθερά τη θέση της, σε μικρές δροσοσταλίδες που λαμπύριζαν τα χρώματα της ίριδας, καθώς οι ακτίνες του ήλιου τις διαπερνούσαν υπό γωνία.

Η εμπειρία του Μάκη που εντόπισε ένα φρέσκο ντορό αγριόχοιρου, σε συνδυασμό της δικιά μας έρευνα που πιστοποίησε κάποιες βραδινές βοσκές, ήταν οι πληροφορίες που αξιολόγησε κι αξιοποίησε η παρέα για να προσδιορίσουμε την πιθανή τοποθεσία, που ’χε επιλέξει ο αγριόχοιρος να λουφάξει.

Η περιοχή αρκετά δασωμένη. Πλαγία με σχετικά ήπια κλίση, τη χώριζε στη μέση μικρή ρεματιά, όπου δίμετρα και τρίμετρα πουρνάρια, ανακατωμένα με έλατα, δέντρα, κέδρα, στάρτα, σχίνα και βάτα, έπλεκαν ένα αδιαπέραστο τοπίο στο ανθρώπινο σώμα. Τα καρτέρια τοποθετήθηκαν σε πεταλοειδή διάταξη, στο δασόδρομο που περιέκλειε την περιοχή, ώστε ν’ αποκλειστούν οι πιθανές σύρτες διαφυγής του Κάπρου.

Πριν δύο βδομάδες, η παρέα είχε κυνηγήσει ξανά αγριόχοιρο στην ίδια περιοχή. Ήταν ένας μεγάλος Κάπρος, τον οποίο είχε διστάσει να πυροβολήσει ο Χρήστος, γιατί περίμενε να το δει σε προσφορότερο σημείο που να διευκολύνει τη σκόπευση και τελικά του ξέφυγε. Έτσι πριν ακόμα ξεκινήσουμε για τα καρτέρια, άρχισαν τα πειράγματα, μη τυχόν επαναλάβει την ίδια γκάφα.

Ο έμπειρος Μάκης ανέλαβε το πρώτο καρτέρι σε μια επικίνδυνη σύρτα, στα δεξιά της πλαγιάς που είχαμε κυκλώσει. Ακολούθησε ο Λόλος, που κάλυψε στο δεξιό τμήμα του δασόδρομου κι εν συνεχεία ο Χρήστος, που διάλεξε το ίδιο καρτέρι όπου την προηγούμενη Κυριακή είχε χάσει τον Κάπρο. Μετά ο Φάνης. Λίγο πιο πέρα ο Χάρης κι ακολούθως ο μπαρμπα-Γιάννης.

Ο Δημήτρης κι εγώ κλείσαμε προς τα αριστερά της πλαγιάς, με ετοιμότητα μετακίνησης, σε περίπτωση που ο Κάπρος προσπαθούσε να διαφύγει, χαμηλότερα από τον κλοιό όπου τον είχαμε ζωσμένο.

Η Παρέα είχε σχετική εμπειρία από παλιότερη φορά, για τα πιθανά σημεία διαφυγής του θηράματος. Έπρεπε να έχουμε κλείσει κι άλλα σημεία διαφυγής που ήταν αδύνατο. Γι’ αυτό επιλέχθηκε η δικιά μας τοποθέτηση ώστε να έχουμε πρωτοβουλία μετακίνησης.

Η μετακίνηση των καρτεριών κατά τη διαδικασία κυνηγίου, είναι δύσκολη και σοβαρή υπόθεση. Εγκυμονεί κίνδυνους. Η εμπειρία πρέπει να είναι δεδομένη σ’ αυτούς που μετακινούνται και η ψυχραιμία των υπολοίπων επίσης. Το ατύχημα δεν αργεί να γίνει και σ’ αυτό το κυνήγι τ’ ατυχήματα είναι σοβαρά.

Ο Τάκης επωμίστηκε τη σημαντικότερη φάση του κυνηγιού, στο να οδηγήσει την Κίτα -την έμπειρη σκυλίτσα- ώστε να ξεφωλιάσει τον αγριόχοιρο και να τον οδηγήσει στα καρτέρια. Η παρέα είχε χάσει απ’ τις προηγούμενες μέρες δύο νεαρά γουρουνόσκυλα, που είχαν ακολουθήσει τραυματισμένο θήραμα κι είχαν χαθεί. Έτσι αποφάσισαν να ρίξουν στο κυνήγι, μόνο ένα από τα σκυλιά που είχαν μαζί τους.

Ο Τάκης πριν ξεκινήσει με τη σκύλα για το ξεφώλιασμα του Κάπρου, τοποθέτησε στα μεσαία καρτέρια τους δύο νεαρούς, τον Χάρη και τον Φάνη, δίνοντας πρόσθετες οδηγίες στο Χάρη που ήταν πρωτάρης σ’ αυτού του είδους κυνηγίου, καθώς είχε επιλέξει ένα απ’ τα καλύτερα καρτέρια για το νεαρό.

Ο Χάρης αν και είχε δύο φορές επαφή με αγριογούρουνα, ουσιαστικά όμως, ήταν η πρώτη φορά που λάμβανε μέρος σε οργανωμένο κυνήγι αγριόχοιρου. Ο έμπειρος κυνηγός γνώριζε τις ανησυχίες του πρωτάρη, γι’ αυτό θέλησε του αυξήσει την αυτοπεποίθηση, ν’ αποκτήσει θάρρος, αλλά και να είναι προσεκτικός μην προκαλέσει κάποιο ατύχημα.

Ο μπαρμπα-Γιάννης κάλυψε την πλαγιά. Έλαβε θέση ανάμεσα σε μας και το Χάρη.

Στο κυνήγι του αγριόχοιρου έχουν συμβεί πολλοί και σοβαροί τραυματισμοί, αρκετοί απ’ αυτού κατέληξαν και στο θάνατο κυνηγών. Έτσι, η προσοχή, η ετοιμότητα, τα προληπτικά μέτρα ασφαλείας και προστασίας για την αποτροπή ενδεχόμενου ατυχήματος, είναι πρωταρχικό μέλημα της παρέας των γουρουνοκυνηγών.

Η οκτάχρονη γκριφονίτσα του Τάκη με το που κατέβηκε απ’ τ’ αυτοκίνητο, ήταν όλο χαρές. Καλοδεχούμενη στα χάδια όλων μας, αποτελούσε τη μασκότ της παρέας που της είχε αδυναμία.

Δεν άργησε να συλλάβει τη μυρουδιά του θηράματος κι αργογαύγιζε δεμένη ακόμα. Με δυσκολία την κρατούσε ο Τάκης απ’ την αλυσίδα.  Όταν βρέθηκε στις βοσκές και βεβαιώθηκε πως η σκύλα είχε πιο έντονη τη μυρουδιά του αγριόχοιρου την αφήσει ελεύθερη.

Η Κίτα πήρε την μυρουδιά απ’ τις βοσκές. Για δέκα περίπου λεπτά ξεκαθάρισε τα ίχνη του θηράματος πριν ριχτεί στο πυκνό, στο πιο δύσκολο και δυνατό σημείο κλαφουνίζοντας.

Στα καρτέρια σήμανε συναγερμός. Οι σφυγμοί ανέβαινα σταδιακά. Η υπερένταση απ’ την έκλυση αδρεναλίνης, αύξανε το βαθμό ετοιμότητας, βάζοντας επιφυλακή όλα τα μέλη του σώματος, αυτιά, μάτια, μυς και τέντωνε τα νεύρα.

Δεν είχε περάσει πολλή ώρα απ’ τα πρώτα αλυχτήματα κι καταλάβαμε -απ’ την αλλαγή της φωνής της σκύλας- πως είχε σταμπάρει τη θέση του αγριόχοιρου. Ο Τάκης που είχε ακολουθήσει ως ένα σημείο το σκυλί, κατάλαβε πως το σκυλί κρατούσε απόσταση ασφαλείας από το θήραμα. Έριξε δύο πυροβολισμούς και φώναξε δυνατά στα κοντινά καρτέρια να ’χουν το νου τους. Ο Κάπρος ενοχλημένος από την παρουσία της σκύλας και τους πυροβολισμούς, σηκώθηκε απ’ τη ρίζα ενός μεγάλου έλατου που είχε λουφάξει, βγήκε στη ρεματιά και τράβηξε πορεία τον ανήφορο προς τα μεσαία καρτέρια, κάπου εκεί ενδιάμεσα στον Χάρη και τον Φάνη που έλεγχαν δεξιά κι αριστερά τη ρεματιά.

Ο θόρυβος απ’ τα κλαδιά που έσπαγαν στο διάβα του Κάπρου, το ποδοβολητό σε συνδυασμό με τα γρήγορα και κοφτά αλυχτήματα της σκύλας, έδινε το στίγμα διαφυγή του ζώου. Όλοι στα καρτέρια αυξήσαμε την ετοιμότητα.

Η χαβαντάρα αύξανε την υπερένταση στα παιδιά, που ήταν πανέτοιμα πια για το συναπάντημα με το θήραμα. Όλα μαρτυρούσαν πως επρόκειτο για το μεγάλο Κάπρο.

Οι νεαροί κυνηγοί είχαν συνεννοηθεί εκ των προτέρων, για την απόσταση και τη διεύθυνση της βολής του καθενός, έτσι ώστε να μην υπάρξει περίπτωση ατυχήματος μεταξύ τους.

Ο Φάνης πιο έμπειρος απ’ τον Χάρη, ήξερε πως η πρώτη βολή έχει καθοριστική σημασία για ν’ ανακόψει την πορεία ενός τέτοιου θηράματος.

«Την τύχη του πρωτάρη» που είχε ακούσει κατά κόρο στις κυνηγοσυζητήσεις, σκέφτηκε ο Χάρης και φορτώθηκε άσκοπα με παραπανίσιο άγχος.

Η ακινησία σε συνδυασμό με το παγωμένο αεράκι που κατέβαινε απ’ τις κορφές της Γκιώνας, μ’ ανάγκασε να κατεβάσω το σκούφο ως τ’ αυτιά. Ο Δημήτρης, καμιά ’κατοστή μέτρα απέναντι, μού ’γνεψε σινιάλο ετοιμότητας. Ανταπέδωσα και χάιδεψα τρυφερά τη Verney- Carron.

Ο Μάκης στο δικό του καρτέρι, είχε ένα ενδοιασμό μην τον προδώσει το όπλο. Την τελευταία φορά του είχε κάνει εμπλοκή στη δεύτερη τουφεκιά κι ευτυχώς που η πρώτη ήταν καίρια για το θήραμα και πρόλαβε να το ξεμπλοκάρει.

Λίγο πριν ξεπροβάλει ο Κάπρος στα καρτέρια, έπεσαν δύο απανωτοί πυροβολισμοί απ’ τον μπαρμπα-Γιάννη, που βρισκόταν αριστερότερα του Χάρη. Είχε αγχωθεί κι αυτός για το δικό του λόγο. Η σκύλα είχε πλησιάσει επικίνδυνα τον Κάπρο και φοβήθηκε μη γυρίσει και επιτεθεί στο σκυλί. Η παρέα είχε ήδη χάσει δύο γουρουνόσκυλα και ο πιθανός τραυματισμό της σκύλας θα ήταν ακόμα χειρότερο πλήγμα για όλους.

Σ’ αυτού του είδους το κυνήγι, ο τραυματισμό ή ακόμα και η απώλεια σκύλων από μανιασμένο ή τραυματισμένο αγριογούρουνο, είναι συνηθισμένο σενάριο το οποίο απεχθάνονται όλοι οι κυνηγοί, οι οποίοι είναι δεμένοι με τα σκυλιά τους, αναπολώντας τις κυνηγετικές στιγμές που έχουν απολαύσει μαζί τους.

Ο Κάπρος κατάλαβε πως στο δασόδρομο υπήρχαν άνθρωποι. Λίγα μέτρα πριν βγει στο δρόμο άλλαξε πορεία και τράβηξε δεξιότερα. Είχε βγει απ’ το πυκνό κι ανάμεσα στα σπάρτα ήταν ακάλυπτος στα μάτια του Χρήστου, που ζύγωνε προς το καρτέρι του.

Ο Χρήστος ήταν κι αυτός αγχωμένος. Το προηγούμενο συναπάντημα με τον Κάπρο είχε καταλήξει σε φιάσκο γι’ αυτόν. Σκεφτόταν το πιθανό κάζο σε περίπτωση νέας αποτυχίας, όχι μόνο απ’ τους υπόλοιπους της παρέας, αλλά κι απ’ τα πηγαδάκια στις κυνηγοσυζητήσεις της Άμφισσας, κι αυτό του πρόσθετε υπερένταση.

Τούτη τη φορά όμως δε θα επαναλάμβανε την ίδια γκάφα. Αφού βεβαιώθηκε πως η πορεία του Κάπρου ήταν καταπάνω του, τον άφησε να έρθει σε απόσταση ασφαλούς βολής, σημάδεψε σταθερά και με μια επιτυχημένη βολή ανέκοψε τη θορυβώδη πορεία του. Το μέγεθος όμως του ζώου, ήταν τέτοιο, που αν και τραυματισμένο θανάσιμα, είχε ακόμα τη δύναμη να προξενήσει κακό στο σκυλί που πλησίασε επικίνδυνα. Ο Χρήστος δε δίστασε, έριξε και τις άλλες δύο βολές για να δώσει τέλος στο τραυματισμένο θήραμα.

Με την καταβολή του Κάπρου, ολόκληρη η ομάδα χαλάρωσε και συγκεντρώθηκε στο σημείο που είχε πέσει το θήραμα. Επιφωνήματα χαράς απ’ τους νεαρότερους. Ιδιαίτερα ο Χρήστος που έπαιρνε τη ρεβάνς.

Ο Δημήτρης ανέβηκε σε μια πέτρα, έβγαλε ένα χαρτάκι απ’ την τσέπη, το ξεδίπλωσε κι άρχισε ν’ απαγγέλει τετράστιχο σκωπτικό ποίημα που είχε γράψει για την αποτυχία του Χρήστου. Η πιο χαριτωμένη και κωμική στιγμή. Τα γέλια έδιναν κι έπαιρναν απ’ όλους, που ήμασταν χαρούμενοι απ’ την επιτυχία του κυνηγίου.

Ο Χρήστος ο πιο ικανοποιημένος της παρέας, είχε καταφέρει το επιθυμητό, την κάρπωση του θηράματος κι ανταπέδιδε με το παραπάνω τα χωρατά που του έκανε ο Τσελές.

Η ευχάριστη διάθεση της παρέας με τα καλαμπούρια, τα πειράγματα και τις ευχές για νέα καλύτερα κυνήγια, συνεχίστηκε στη Βουνιχώρα κατά τη μυσταγωγία εκδοράς του θηράματος, του τεμαχισμού και της κλήρωσης των μεριδίων π’ αναλογούσε στον καθένα μας. Μια εξίσου σημαντική κυνηγετική ιεροτελεστία, που συμπληρώθηκε αρμονικά με γενναίο τσιμπούσι, συνοδεία ντόπιου μπρούσκου Βουνιχωριώτικου κρασιού.

 

 

Social media & sharing icons powered by UltimatelySocial
Facebook39
Instagram2k
error: Content is protected !!
Scroll to Top