Μια αλλόκοτη Ζωγραφιά

Εικόνες διάλυσης από τη πλατεία Συντάγματος έδειχναν ότι η χώρα είναι σε αποσύνθεση, χρειάζεται όραμα για να βγει από την κρίση

Η ιστορία έχει γράψει ότι πριν από την όποια κατάρρευση προηγείται η παρακμή του ήθους. Τη στιγμή που τα τραγικά γεγονότα συντάραζαν τη παγκόσμια κοινή γνώμη με τις εικόνες βίας που προβλήθηκαν από τα ΜΜΕ, τη στιγμή που τα εφημερεύοντα νοσοκομεία ήταν γεμάτα από τραυματίες και πολίτες που προσπαθούσαν να επουλώσουν τις πληγές τους, την ίδια στιγμή το οικονομικό δελτίο ανέφερε άνοδο των χρηματιστηρίων, ενώ την επόμενη ημέρα γνωστοί Έλληνες και ξένοι αναλυτές σχολιάζοντας το εκρηχτικό μίγμα μεταξύ οικονομίας και κοινωνίας μιλούσαν για αδιέξοδο. Βλέποντας και βιώνοντας όλα αυτά, τί μορφή να δώσει στη ζωγραφιά του ο δημιουργός;

Το παρόν είναι λυπηρό. Το μέλλον αβέβαιο και φαλκιδευμένο.
“Δεν είναι οι εικόνες διάλυσης από το Σύνταγμα, που δείχνουν ότι η χώρα είναι σε αποσύνθεση” γράφει η Ηλέκτρα Βισκαδουράκη σε άρθρο της στο TravelTimes, “Δεν είναι τα σπασμένα μάρμαρα από τις προσόψεις τραπεζών και ξενοδοχείων, που δείχνουν μια χώρα βομβαρδισμένη. Δεν είναι τα δοχεία χημικών των ΜΑΤ, οι απασφαλισμένες χειροβομβίδες κρότου λάμψης, που αποδεικνύουν το πέρασμα της βαρβαρότητας. Δεν είναι το ανθρωποκυνηγητό κατά των διαδηλωτών, που πανικοβλημένοι προσπαθούν να ξεφύγουν από τον αστυνομικό κλοιό. Είναι οι ζωές μας που γίνονται ρημαδιό, που υποθηκεύονται για τα επόμενα 40 χρόνια. Η κυβέρνηση κάνει την χώρα ρημαδιό. Σε έναν λαό, που οι κυβερνήσεις τον κακόμαθαν, τα πράγματα άλλαξαν! Με ένα ταμπούρλο, με ένα μπαγλαμαδάκι, ο ήχος των χειροβομβίδων κρότου λάμψης παίρνει άλλο χρώμα. Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία, έγραψε ο Ανδρέας Κάλβος. Δεν μπορεί να υποθηκευτεί η χώρα για δυο γενεές! Δεν μπορεί, η χώρα που μας ανήκει να μην είναι δική μας.

Η αποσύνθεση είναι στους τεχνοκράτες, που γνωρίζουν πως το Μνημόνιο απέτυχε. Χρειάζεται όραμα αυτή η χώρα για να βγει από την κρίση. Θέλει χέρια, που πασχίζουν για την παραγωγή. Θέλει κρατικούς λειτουργούς να εργάζονται με σύνεση. Θέλει επιχειρηματίες, που βλέπουν μακριά, που αγαπούν τον τόπο τους και παλεύουν για να γίνουν καλύτεροι όχι με πνεύμα ευκαιριακό (κοινώς αρπαχτή), όχι με πνεύμα κρατικοδίαιτο. Χωρίς έπαρση, χωρίς αλαζονεία, αλλά με σκληρή δουλειά, που αποδίδει κέρδη για τους ίδιους, αλλά και για τους εργαζόμενους, που να βλέπουν την δουλειά τους ως κτήμα τους. Θέλει κράτος, που να προστατεύει τον πολίτη, να αγαπά  τον ηλικιωμένο, την μητρότητα, τον μαθητή, τον άρρωστο. Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία”.