Η ευαισθησία ενός νέου κυνηγού ως μήνυμα ελπίδας

Γράφει ο Αλ. Μυλωνάς

 

Δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο ελπιδοφόρο μήνυμα για τον κυνηγετικό κόσμο από την επιστολή ενός νεαρού αναγνώστη, ο οποίος αναζητώντας το νόημα του αληθινού κυνηγίου, δεν άφησε το άδειο του σακίδιο να του “ξεθωριάσει” την πραγματική του αγάπη για τη φύση και την προσπάθειά του για τη βελτίωση του κυνηγίου. Ευχόμαστε, όπως και ο ίδιος, να μην παρέμεινε ο μοναδικός.

Σας γράφω μία ιστορία, η οποία ήταν για μένα η σημαντικότερη που μου έχει συμβεί. Στα 21 μου χρόνια, οι κυνηγετικές μου εμπειρίες και γνώσεις είναι πολύ λιγότερες από κάποιον ο οποίος είναι 40 χρόνων, για παράδειγμα, και κυνηγά από τα 15, όπως εγώ. Σίγουρα, όμως, είναι υπεραρκετές για να μου δείξουν την αληθινή σημασία της λέξης “Κυνήγι”. Κι αν κάποιος από μικρός αισθάνεται κυνηγός, μία-δύο κυνηγετικές εξορμήσεις είναι αρκετές για να καταλάβει τι εννοώ. Η κυνηγετική εμπειρία που θα σας διηγηθώ ήταν αυτή που με ώθησε να καταλάβω αυτή τη σημασία.

 

Η πρώτη κυνηγετική εξόρμηση

Ήταν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι Σαββάτου, στις 2 Δεκεμβρίου 1995, όταν ο πατέρας μου, μου ανακοίνωσε ότι θα πηγαίναμε για φάσες την Κυριακή στην Περίστα, ένα μικρό γραφικό χωριό στα Παναιτωλικά Όρη, λίγα χιλιόμετρα από το Θέρμο. Κατάγομαι από το Αγρίνιο και ζω ακόμη εκεί.

Αυτή ήταν η πρώτη μου κυνηγετική εξόρμηση σε τέτοια υψόμετρα, τα οποία με συγκινούν αφάνταστα και είναι μία από τις μεγάλες αγάπες μου. Από το απόγευμα ήμουν στο πόδι, ετοιμάζοντας όπλα, φυσίγγια κι ό,τι άλλο χρειαζόμασταν για το ταξίδι μας. Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 5.00 το πρωί, αλλά εγώ ήμουν ξύπνιος από τις 4.30, καθώς η αγωνία μου ήταν μεγάλη. Στις 5.20 ήρθε ο κυρ-Βασίλης, ένας φίλος του πατέρα μου, με το αυτοκίνητό του και αφού φορτώσαμε τα απαραίτητα, ξεκινήσαμε για το ταξίδι μας. Σ’ όλο το δρόμο, ιστορίες διαδέχονταν η μία την άλλη, κάνοντας το ταξίδι μας πολύ ευχάριστο. Κατά τις 6.30 φτάσαμε στο Διασελάκι, ένα όμορφο χωριό λίγη ώρα πριν τον προορισμό μας.

Εκεί κάναμε στάση για έναν καφέ στο καφενείο του κυρ-Δημήτρη, ο οποίος ήξερε τον πατέρα μου και τον κυρ-Βασίλη, καθώς είχαν περάσει αμέτρητες φορές από εκεί στο παρελθόν. Αφού ήπιαμε γρήγορα το καφεδάκι μας, ξεκινήσαμε για τον προορισμό μας. Μόλις φτάσαμε, βγήκαμε από το αυτοκίνητο και λάβαμε γρήγορα τις θέσεις μας.

Η θέα που εμφανιζόταν σιγά-σιγά στα μάτια μου καθώς ξημέρωνε, μ’ έκανε μερικές φορές να ξεχνάω το λόγο που βρισκόμουν εκεί ψηλά. Ξαφνικά, ένα σιγανό φτερούγισμα ακούστηκε πάνω από το κεφάλι μου. Σηκώνοντας το βλέμμα, αντίκρισα δύο φάσες να περνούν ταχύτατα και να χάνονται στον ορίζοντα. Δυστυχώς, πέρασαν αρκετά ψηλά και δεν πρόλαβα να τις τουφεκίσω. “Δεν πειράζει”, σκέφτηκα, “θα περάσουν κι άλλες”. Κι ενώ οι πέρδικες κελαηδούσαν, το βλέμμα μας γυρνούσε συνεχώς εξερευνώντας τα βουνά, περιμένοντας να δει κάποια κίνηση.

 

Το τερπνό μετά του ωφελίμου…

Για αρκετές ώρες δεν πέρασε πουλί σε απόσταση βολής. Πλησίαζε μεσημεράκι και εκεί που είχα αρχίσει να απογοητεύομαι ότι δε θα γίνει τίποτα, να, ένα κοπάδι, περίπου 15 φάσες, που πλησίαζε προς το μέρος μας. Η πορεία που είχαν πάρει τις οδηγούσε στον πατέρα μου κι έτσι έμεινα να τις κοιτώ, περιμένοντας να ακούσω το μπαμ. Έλα, όμως, που ο πατέρας μου δεν τουφέκισε κι αυτό με γέμισε απορία. Τον ρώτησα γιατί και μου απάντησε πως δεν τις πρόσεξε, γιατί εκείνη τη στιγμή έψηνε ψωμί και κρέας σε μία θράκα που είχε φτιάξει.

Σε λίγο μαζευτήκαμε γύρω από τη θράκα κι αφού ‘τερληκώσαμε’ τα μεζεδάκια,  ξεκινήσαμε το ταξίδι του γυρισμού με άδεια σακούλα, αλλά με την καρδιά γεμάτη χαρά για τη φύση την οποία διασχίζαμε και μπορούσα τώρα να απολαύσω καθώς ο ήλιος μεσουρανούσε στον καταγάλανο ουρανό.

Μπορεί στην εμπειρία αυτή να μην γέμισα το σακίδιο με καρπούς, αλλά με έκανε να αισθανθώ κι άλλη μια διάσταση της διαδικασίας του κυνηγίου. Αυτή της απόδρασης στη φύση όπου ξεφεύγω και περνάω καλά. Το θέμα δεν μόνο η συγκομιδή θηραμάτων κάθε φορά που παίρνω το όπλο μου και διασχίζω τα βουνά. Σημασία έχει να αγαπώ αυτό που κάνω, να αγαπώ το θήραμα που κυνηγώ κάθε φορά, κι όταν αυτό μου ξεφεύγει, να μη θυμώνω αλλά να χαμογελώ και να χαίρομαι κατά βάθος.

Σημασία έχει να αγαπώ το περιβάλλον μέσα στο οποίο κυνηγώ, να προσπαθώ να το διατηρώ και να φροντίζω ώστε να μην καταστρέφεται, αλλά συνεχώς να βελτιώνεται. Ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε το κυνήγι στο επίπεδο που πρέπει να βρίσκεται και να το αγαπάμε αληθινά. Ελπίζω οι απόψεις αυτές να μην παρεξηγηθούν λόγω του νεαρού της ηλικίας μου, αλλά αυτές είναι και ελπίζω να μην είμαι ο μοναδικός.