Η κακομεταχείριση… «σκοτώνει» το κυνηγόσκυλο

Του Κυνηγού

Ο σκύλος μας, ο πιστός σύντροφος και συνεργάτης στο κυνήγι, είναι συνάμα και ο δέκτης των φιλοζωικών μας ή μη αισθημάτων. Το πώς νιώθουμε γι’ αυτόν αντανακλά στον ψυχισμό του.

Ο χαρούμενος σκύλος, αυτός που δεν αισθάνεται φόβο για το αφεντικό του επειδή γνωρίζει ότι τον αγαπά, κάνει τα πάντα για να τον ευχαριστήσει. Η χαρά του μετατρέπεται σε χάρη στο κυνήγι και το πάθος του προσαυξανόμενο με την εμπειρία, κοντρολάρεται και γίνεται πλέον ο ίδιος αποδοτικότερος. Ο σκύλος χαίρεται διπλά, πρώτον γιατί είναι μαζί με τον κύριό του και δεύτερον γιατί θα πάει κυνήγι. Κοινός παρονομαστής κυνηγού και σκύλου είναι το πάθος για κυνήγι. Αυτή κατά κάποιον τρόπο είναι η δέουσα σχέση μεταξύ του κυνηγού και του συντρόφου του, σχέση φιλική, εμπιστευτική.

Κυνηγός VS Σκύλος

Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που διαρρηγνύεται αυτή η σχέση, είτε γιατί ο σκύλος δεν ανταποκρίνεται στα προσδοκώμενα είτε ο κυνηγός δεν είναι και τόσο φιλόζωος; Ο σκύλος μάς συμπαθεί όσο τον συμπαθούμε γι’ αυτό και χαίρεται όταν περνάει από μπροστά μας κατά τη διάρκεια του κυνηγίου, ίσως και να περιμένει να ακούσει από μας το αγαπημένο του σφύριγμα ή τα διάφορα λόγια παρότρυνσης! Στην αντίθετη περίπτωση, εισπράττει τα ειρωνικά σχόλια, τις φωνές και τις ύβρεις. Ο ψυχισμός του είναι διαταραγμένος και δεν λειτουργεί φυσιολογικά. Το ανώμαλο της σχέσης με το αφεντικό του έχει αντίκτυπο και στο κυνήγι, γι’ αυτό και τις περισσότερες φορές ο σκύλος κάνει του κεφαλιού του.

Ίσως ο συγκεκριμένος σκύλος στα χέρια κάποιου άλλου που πραγματικά θα τον αγαπούσε, να αύξανε σημαντικά την απόδοσή του. Αφού πλέον ο α-φιλόζωος κυνηγός “διαπιστώσει” ότι ο σκύλος δεν του κάνει, τότε ή δωρίζεται ή εγκαταλείπεται στην τύχη του. Δεν είναι και λίγα τα σκυλιά τα οποία βλέπουμε να περιφέρονται αδέσποτα, κυρίως την πρώτη ή δεύτερη εβδομάδα έναρξης του κυνηγίου, επειδή δεν ικανοποίησαν στο βαθμό που θα έπρεπε τα αφεντικά τους. Ο ξυλοδαρμός, όπως και διάφορες άλλες βασανιστικές μέθοδοι, η στέρηση φαγητού, το ξέσπασμα πάνω στο σκύλο για άλλες αιτίες κ.τ.λ., είναι η κατάληξη της κακομεταχείρισης. Χωρίς το παραμικρό αίσθημα οίκτου ή συμπόνοιας, μα και χωρίς τη στοιχειώδη ικμάδα φιλικότητας και συμπάθειας, έχουμε απαίτηση ο σκύλος να είναι ο καλύτερος όλων.

Η αρχή της κακομεταχείρισης είναι η έλλειψη αγάπης και στοργής και τα πράγματα μπερδεύονται περισσότερο όταν ο σκύλος αποκτήσει φοβία προς το αφεντικό του. Τότε παύει να είναι ο εαυτός του και γίνεται αλλοπρόσαλλος τόσο στη συμπεριφορά όσο και στο κυνήγι. Δεν θα ξεχάσω κάποιον που μόλις περνούσε ο σκύλος μπροστά του, αν μεν προλάβαινε του ‘ριχνε και μια κλοτσιά, αν όχι τον συνόδευαν οι ύβρεις. Ο καημένος ο σκύλος, όχι μόνο δεν κυνηγούσε μα έτρεχε ασυνάρτητα και στην ουσία έπαιζε κρυφτό με το αφεντικό του.

Δεν είναι τυχαίο που τα «μεγάλα» κυνηγιάρικα σκυλιά με εκατοντάδες επιτυχίες στο ενεργητικό τους, έτυχαν σε αφεντικά με μεγάλη καρδιά! Συνοψίζοντας τα παραπάνω θα λέγαμε το εξής: ο ψυχισμός του σκύλου είναι ο πλέον σημαντικός παράγοντας της κυνηγετικής του απόδοσης. Ένας θαρραλέος σκύλος, υπο–στηριζόμενος από το αφεντικό του, φτάνει τα μέγιστα της απόδοσής του, ενώ ένας κακομεταχειριζόμενος που όχι μόνο δεν ακούει καλή (ενθαρρυντική) κουβέντα, μα (αν;) ξυλοκοπείται κιόλας, τότε είναι βέβαιο πως όσο «καλά» και να κυνηγάει, θα παραμένει πάντα ένα καχεκτικό ζώο, μάρτυρας της απαράδεκτης και πολλές φορές βάναυσης συμπεριφοράς του ιδιοκτήτη του.