Η κυνηγετική μας ταυτότητα

Του Δημήτρη Δραχτίδη

Κάθε νέος κυνηγός γοητεύεται από τις κυνηγετικές του εξορμήσεις, γευόμενος την ομορφιά της φύσης, της παρέας, της εργατικότητας των πιστών του συντρόφων, της συνάντησης με τα θηράματα. Η γενική προς το κυνήγι κλίση μας συμπίπτει με την τάση για εμπειρία και μάθηση όλων των ειδών των θηραμάτων. Έτσι ο κυνηγός μέσα από βιντεοταινίες και κυνηγετικά έντυπα προγεύεται τόσο το κυνήγι του ορτυκιού όσο και το κυνήγι του αγριογούρουνου.

Παράλληλα, όμως, υπάρχει και μια εσωτερική προδιάθεση (κλίση) προς συγκεκριμένο είδος θηραμάτων. Η πρόγευση όλων των ειδών κυνηγίου δεν σημαίνει ότι κάποιος μπορεί να κυνηγά εξίσου όλα τα θηράματα. Εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο να κυνηγάς συγχρόνως μπεκάτσα και αγριογούρουνο.

Από τη γενική, λοιπόν, πρόγευση προχωρούμε αναγκαστικά στη γεύση ορισμένων ειδών θηραμάτων. Ακούγοντας τη φωνή της εσωτερικής μας προδιάθεσης, κλίνουμε είτε προς το κυνήγι φτερωτών είτε προς το κυνήγι τριχωτών. Αλλά και πάλι δεν γίνεται να κυνηγιούνται όλα τα φτερωτά μαζί, δηλαδή να κυνηγάς παπιά σε βαλτώδη μέρη και μπεκάτσα στα βουνά. Όπως να κυνηγάς λαγό και αγριογούρουνο συγχρόνως. Η κατηγορία πουλοκυνηγός είναι γενική έννοια, εφόσον πουλιά είναι όλα τα φτερωτά. Ακόμα και αν κάποιος κυνηγάει όλα τα φτερωτά, σε κάποιο όμως είδος θα έχει ιδιαίτερη κλίση και θα το χαίρεται περισσότερο.

Ρώτησα έναν συνάδελφο κυνηγό: “Πάνο, εσύ τι κυνηγάς;”. Τα πάντα, μου απαντάει, όμως όταν αρχίζει το παπί δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Ένας φίλος μου ο οποίος τουφεκούσε στην αρχή ό,τι πέταγε, όταν μυήθηκε στο κυνήγι της μπεκάτσας, ενώ είχε γεμίσει φάσσες η περιοχή, αρκούνταν σε μία ή δύο μπεκάτσες που έβρισκε και δεν ήθελε καν να πάει για φάσσες.

Ο πατέρας μου που ήταν λαγοκυνηγός -όπως και όλοι οι παλιοί- όταν άκουγε για πουλιά, ιδιαίτερα ορτύκι, μπεκάτσα, που χρειαζόταν τα ζαγάρια του, με μάλωνε χαμογελώντας ειρωνικά, “μη χαλάς τα σκυλιά βρε!”.

Η εξειδίκευση σε ένα είδος, για παράδειγμα του λαγού, μας κάνει να γνωρίζουμε πολλά από τα μυστικά του. Έτσι η κυνηγετική μας κλίση προσδιορίζει και την κυνηγετική μας ταυτότητα, ως γουρουνοκυνηγοί, λαγοκυνηγοί, μπεκατσοκυνηγοί κ.τ.λ. Είναι αδύνατο να ξέρει ένας μπεκατσοκυνηγός όσα γνωρίζει ένας παραδοσιακός λαγοκυνηγός. Μόνον υπερόπτες “συνάδελφοι” είναι παντογνώστες. Τέλος, η ειδικότητα στο κυνήγι είναι αυτή που προσδιορίζει και την κυνηγετική μας ταυτότητα, αλλιώς λεγόμαστε με γενική έννοια κυνηγοί χωρίς προσδιορισμό, όπως και η έννοια γιατρός χωρίς την ειδικότητά του, ως παθολόγου, ογκολόγου, ορθοπεδικού κ.τ.λ.