Η ζωή με τα μάτια ενός παιδιού…

Του Μανώλη Κατσίπη

 

Αν μπορούσαμε να δούμε τον κόσμο μέσα από την παιδική ματιά, πολλά πράγματα θα ήταν καλύτερα. Θα αποφεύγαμε τις ασχήμιες στον κυνηγότοπο, θα σεβόμασταν περισσότερο τη φύση και το θήραμα και θα τηρούσαμε ευλαβικά όλους τους κανόνες προστασίας. Αυτό το κυνηγετικό ήθος ας φροντίσουμε, τουλάχιστον, να το “μεταδώσουμε” στη νέα γενιά που ζει αποκομμένη από τη φύση.

 

Παιδικές αναμνήσεις

Αφηγούμαι με νοσταλγία τα παιδικά μου χρόνια και ξαφνικά είναι σα να ζωντάνεψε μπροστά μου η γειτονιά, οι φίλοι, τα πρώτα μου κυνήγια. Ένας όμορφος κόσμος που, δυστυχώς, μέρα με τη μέρα χάνεται. Όχι μόνο από την πρωτεύουσα και τα περίχωρά της, αλλά και από την επαρχία. Τα βιομηχανικά πάρκα, τα μεγάλα κτίρια και οι πολυκατοικίες, αντικαθιστούν τα ρέματα, τα περιβόλια, τις συστάδες δένδρων και μας μένουν μόνο γλυκιές αναμνήσεις στο πέρασμα του χρόνου. Το παιδί τώρα δεν γυρνάει στους κήπους με τη σφεντόνα στα χέρια. Δεν απολαμβάνει τη μαγεία της φύσης, κάθεται μέσα στο δωμάτιό του, μπροστά από την οθόνη του κομπιούτερ του, παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια.

 

Μια αρχέγονη σχέση

Η Ελλάδα έχει έναν υπέροχο φυσικό πλούτο με άφθονα ορεινά τοπία, αλλά βλέπουμε ότι οι άνθρωποι δεν έχουν διάθεση επαφής με τη φύση.

Η μείωση του γεωργικού τομέα και η προοπτική εναλλακτικής επαγγελματικής ασχολίας στις πόλεις, έχει δημιουργήσει ένα κύμα φυγής από την ύπαιθρο. Το κυνήγι είναι μια δραστηριότητα και όσοι ασχολούνται με αυτή έχουν τη διάθεση και τη θέληση να επισκέπτονται τη φύση συχνά και να ζουν την αρχέγονη σχέση ανθρώπου-φύσης.

Το κυνήγι καλλιεργεί, αναπτύσσει και βελτιώνει τις ψυχικές και τις φυσικές ικανότητες του ανθρώπου.

Ο σημερινός τρόπος ζωής, η διαρκής αγωνία για το μέλλον, έχει στρέψει τον κόσμο στο κυνήγι του χρήματος και τον έχει απομονώσει από τη σχέση ανθρώπου-φύσης. Ο ακρογωνιαίος λίθος της επιτυχίας στο κυνήγι είναι αναμφισβήτητα η κυνηγετική παιδεία.

Αυτή την παιδεία πρέπει να δώσουμε στα παιδιά μας. Η ελπίδα για τη συνέχιση της ζωής είναι οι απόγονοι κάθε γενιάς. Σε αυτά πρέπει να δώσουμε το κλειδί για να να ανοίξουν με επιτυχία την πόρτα της ζωής. Να φροντίσουμε με κάθε τρόπο ώστε το παιδί μας να είναι έτοιμο να ενταχθεί ως ενεργό μέλος της κοινωνίας.

 

Σε επαφή με τη φύση

Σε μια κυνηγετική οικογένεια, το παιδί, που είναι ο αποδέκτης σε όσα συμβαίνουν μέσα σε αυτή, κάποια στοιχεία τα απορρίπτει ενώ κάποια άλλα τα αποδέχεται. Βλέποντας τον πατέρα του να ασχολείται με το κυνήγι, το πιθανότερο είναι να το αποδεχτεί στη ζωή του.

Να “αντιγράψει” το ίνδαλμά του, τον πατέρα του. Από ‘κει και πέρα είναι ζήτημα γονιδίων, μεγαλώνοντας βλέπουμε αν στο παιδί ενυπάρχει έτσι απλά η έννοια κυνήγι και αφήνουμε το χρόνο να δείξει την πραγματική θέληση του παιδιού, ανάλογα με τα προσωπικά του κριτήρια. Μα προπάντων καμία πίεση στο παιδί. Το κυνήγι είναι διάθεση επαφής με τη φύση.

Τονίζουμε, η πίεση όχι μόνο δεν βοηθά στο να πείσουμε, αλλά απεναντίας του δημιουργούμε αντικυνηγετική προδιάθεση.

 

Μπαμπά, ντρέπομαι!

Τον παιδαγωγικό ρόλο του κυνηγίου τόνισαν πολλοί αρχαίοι έλληνες πεζογράφοι και ποιητές για το λαό μας και το κυνήγι είναι μέρος της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Αυτή την κληρονομιά πρέπει να μεταδώσουμε στα παιδιά μας με τον καλύτερο τρόπο. “Τι σας φταίνε που σκοτώνετε τα καημένα τα πουλάκια;”. “Μπαμπά, ντρέπομαι να πω στο σχολείο ότι έρχομαι μαζί σου στο κυνήγι”.

Ποια είναι τα συναισθήματα που νιώθει ένα παιδί από τις αντιλήψεις ανθρώπων που είναι απομονωμένοι από το φυσικό κόσμο!

Πρέπει να φροντίσουμε με κάθε τρόπο ώστε το παιδί να αποφύγει όλα όσα για εμάς αποτέλεσαν δυσάρεστες εμπειρίες.

Να τα διδάξουμε κυνηγετική αγωγή και συνείδηση. Να στηρίξουμε την επιλογή τους, να τα μυήσουμε στα μυστικά του κυνηγίου. Να γνωρίσουν το κυνήγι ως άθλημα και όχι ως μέσο αυτοπροβολής. Όσο δίνουμε στο παιδί θετικά βιώματα και όσο περισσότερες κυνηγετικές παραστάσεις, τόσο πιο ευπροσάρμοστο θα γίνεται.

 

Σεβασμός απέναντι στο θήραμα

Η γνώση να διακρίνει το θήραμα και τις συνήθειές του, να σέβεται τη φύση και τους ανθρώπους που ζουν από αυτή, σημαίνει παιδεία. Δυστυχώς, στον κυνηγετικό χώρο παρατηρείται έλλειψη παιδείας…

Η Κυνηγετική Συνομοσπονδία Ελλάδας πρέπει να δώσει μεγάλη έμφαση στην κυνηγετική παιδεία. Γιατί δυστυχώς μείναμε πολύ πίσω στον τομέα αυτό από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μια κυνηγετική στολή, ένα κυνηγετικό τουφέκι και μία άδεια κυνηγίου και… καθιερωθήκαμε ως κυνηγοί. Είναι γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί κυνηγοί που τιμούν το άθλημά μας. Αλλά υπάρχουν δυστυχώς και μερικοί που είναι επικίνδυνοι. Ατυχήματα και δυστυχήματα που έχουν γίνει από αυτούς ακριβώς του κυνηγούς.

Το παιδί πρέπει να μάθει από την τρυφερή του ηλικία, τι είναι όπλο, ότι το όπλο σκοτώνει, αλλά προπάντων να του μάθουμε να μην το φοβάται. Να μάθει να το κρατά σωστά και αργότερα, σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία, να το χειρίζεται σωστά.

Η σοφή παροιμία μας λέει: “Με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις”.

 

Άλλο παιδεία άλλο μόρφωση

Δεν πρέπει ποτέ το βάρος του εγωισμού μας να το σηκώσει το παιδί μας. Εάν αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε την κατάλληλη παιδεία δεν είναι ντροπή να την αναζητήσουμε για το παιδί μας αλλά και τον εαυτό μας.

Η μόρφωση δεν συνδυάζεται απόλυτα με την παιδεία.

Εμείς, πρέπει να φροντίσουμε να ανεβάσουμε το επίπεδο της παιδείας μας. Το να χάσουμε ένα θήραμα λόγω απειρίας δεν είναι τίποτα μπροστά σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση που θα βρεθούμε επειδή δεν ξέραμε να χειριστούμε το όπλο σωστά ή δεν τηρήσαμε τους κανόνες ασφαλείας του όπλου και του κυνηγίου.

Τέλος, πρέπει να μάθει το παιδί να αποδεικνύει εμπράκτως την αγάπη του για τη φύση.

Να το διδάξουμε να μη θεωρεί τίποτα δεδομένο και να αποδεικνύει πως αξίζει αυτά που έχει και να το προετοιμάσουμε για ένα καλύτερο κυνηγετικό μέλλον.