Κυνηγετική παιδεία και παραπαιδεία

Του Ευάγγελου Χατζηνίκου, Δασολόγου – Περιβαλλοντολόγου, MSc Διαχείριση Άγριας Πανίδας

 

Το ζήτημα της παιδείας των κυνηγών είναι πολύ σοβαρό για να το αφήσουμε στα χέρια μεμονωμένων και συνήθως ελλιπώς ενημερωμένων ατόμων. Αυτό που έχει ανάγκη σήμερα ο έλληνας κυνηγός είναι η δημιουργία ενός επίσημου φορέα εκπαίδευσης που θα λειτουργεί συστηματικά και υπεύθυνα.

 

Για να μπούμε στο θέμα θα ξεκινήσουμε από ορισμένες βασικές αντικειμενικές παραδοχές:

Α) Το κυνήγι αποτελεί μια νόμιμη και κοινωνικά αποδεκτή δραστηριότητα με την οποία ασχολείται το 3% του ελληνικού πληθυσμού.

Β) Η προστασία και η ορθολογική (αειφορική) διαχείριση του περιβάλλοντος είναι επιτακτική ανάγκη, ειδικά σήμερα που πολλά οικοσυστήματα κινδυνεύουν από αλόγιστες ανθρώπινες επεμβάσεις με υποβάθμιση, ενώ μπορούν κάλλιστα να διατηρηθούν χάρη στην αξία που η ορθολογική χρήση τους (ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται και το κυνήγι) τους απονέμει.

Γ) Το κυνήγι αποτελεί μία από τις παραμέτρους της διαχείρισης του φυσικού περιβάλλοντος και του θηραματικού πλούτου, ο οποίος είναι φυσικός ανανεώσιμος πόρος, όπως οι υπόλοιποι ανανεώσιμοι πόροι.

Δ) Οι κυνηγοί αποτελούν ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπινου δυναμικού που η επαφή τους με τη φύση είναι ιδιαίτερα στενή και που η σωστή διαχείριση και η προστασία της (κατά συνέπεια των πόρων της), μέσα στα πλαίσια μιας αρμονικής συνύπαρξης, είναι προσδοκόμενο και επιθυμητό αποτέλεσμα.

Ε) Η απόκτηση ειδικευμένων γνώσεων πάνω σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος, αλλά πολύ περισσότερο διαχείρισής του με ορθολογικό τρόπο, αποτελεί τη βάση ένταξης του σύγχρονου κυνηγού στο φυσικό του χώρο. Η ύπαρξη και η δράση των ελλήνων κυνηγών στηρίζονται στην ανάπτυξη σχέσεων αλληλοσυντήρησης και αλληλοσυνύπαρξης με το φυσικό περιβάλλον.

Στ) Κάθε χρόνο συμβαίνουν ποικίλης φύσεως ατυχήματα που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με τη θηρευτική δραστηριότητα.

Ζ) Η άσκηση της θήρας δημιουργεί και συντηρεί έναν μεγάλο κύκλο οικονομικών δραστηριοτήτων ο οποίος αποκτά εθνική σημασία στο βαθμό που στηρίζει τοπικές οικονομίες της παραμεθορίου ή άλλων απομακρυσμένων απ’ τα αστικά κέντρα περιοχών.

 

Συμπεράσματα

Λαμβάνοντας υπόψη μας όλα τα παραπάνω καταλήγουμε στα εξής συμπεράσματα:

α) ότι οι σύγχρονες ανάγκες απαιτούν ειδική ενημέρωση των κυνηγών σε θέματα οικολογίας, βιολογίας των ειδών, διαχείρισης οικοσυστημάτων, νομοθεσίας, χρήσης όπλων και λοιπών θεμάτων, που άπτονται της δραστηριότητας της θήρας, προκειμένου να αποκτηθούν ολοκληρωμένες γνώσεις.

β) ότι εκ τη φύσεως της κυνηγετικής δραστηριότητας δημιουργούνται αυξημένοι κίνδυνοι ατυχημάτων οι οποίοι επιβάλλουν τόσο τη θεωρητική όσο και την πρακτική άσκηση σε θέματα φύλαξης και χρήσης κυνηγετικών όπλων, καθώς και πρώτων βοηθειών.

γ) είναι λοιπόν μέγιστη η ανάγκη οργάνωσης ενός φορέα διαρκούς ενημέρωσης και εκπαίδευσης σε θέματα θήρας.

Επισημαίνεται ότι η θήρα αποτελεί βασικό μέτρο διαχείρισης του οικοσυστήματος και μέσα σε αυτό το πλαίσιο επιβάλλεται ο εκσυγχρονισμός και η ορθολογική άσκηση της.

Είναι κρίμα να εκμεταλλεύονται την έλλειψη αυτού του επίσημου φορέα εκπαίδευσης των κυνηγών (που θα έπρεπε να τον διαχειρίζονται αποκλειστικά οι κυνηγετικές οργανώσεις) ιδιώτες, τις περισσότερες φορές ημιμαθείς, οι οποίοι περιδιαβαίνουν όλη την επικράτεια και αυτοχρίζονται φορείς κυνηγετικής παιδείας και αγωγής. Είναι πραγματικά επιζήμιο, προσπαθώντας να γίνεις αρεστός στο κυνηγετικό κοινό, να παραπληροφορείς και να δίνεις λύσεις αποποιούμενος τις ευθύνες και μεταφέροντάς τις σε άλλους. Ο φορέας εκπαίδευσης των κυνηγών θα δίνει στους κυνηγούς την επίσημη γνώση μέσω των εκπαιδευτών του, οι οποίοι για ξεχωριστά διδακτικά αντικείμενα ο καθένας, θα ακολουθούν το επίσημο εγχειρίδιο κυνηγετικής εκπαίδευσης, αφού πρώτα έχουν περάσει οι ίδιοι πολύωρα σεμινάρια από τον επίσημο φορέα. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να προσφέρεται κυνηγετική παιδεία και να αποφευχθεί η κυνηγετική παραπαιδεία.

 

 

Διαβάστε περισσότερα στο: