Κυνηγώντας κυργιαρίνες…

Του Γιάννη Νίκου

 

«Turdus viscivorus», ή τσαρτσάρα, ή γαϊδουρότσιχλα, ή κεδρότσιχλα.. ονομασίες της κοινής κυργιαρίνας ανάλογα με το μέρος, οι Ιταλοί την λένε tordela. Ωραίο θήραμα, η πιο μεγάλη τσίχλα, ράμφος με τέλος ουράς 29 εκατοστά. Ωραίο πέταγμα, κυματιστό. Δύσκολες τουφεκιές..

Στην περιοχή που ζω έχει ενδημικές κυργιαρίνες που σου κρατούν το ενδιαφέρον ώσπου ν’αρχίσουν τα περάσματα. Ο βιότοπός τους είναι χαμηλά πουρνάρια, βελανιδιές, έλατα και  πεύκα. Τρώει ιξό, αλλά και βόσκει σε χέρσα χωράφια. Προτιμώ να τις κυνηγώ καθημερινές, γιατί με την παραμικρή ενόχληση από ανθρώπους ή σκυλιά, εξαφανίζονται σε χρόνο μηδέν.

Η κυργιαρίνα, θέλει λίγες τουφεκιές σε σίγουρα πουλιά και υπομονή ιώβεια! Δεν ξέρεις πότε και από πού θα σου’ρθουνε. Συνήθως διαλέγουν μεμονωμένα μεγάλα δέντρα στην άκρη του δρόμου, κάθονται στο πιο ψηλό κλαρί και αγναντεύουν, μπορεί και για ώρα πολύ..

Το κελάηδημά τους είναι έντονο και πολύ χαρούμενο, θα’λεγα. Αν είναι 3-4 μαζί, κάνουν χαμό!

Κλείνοντας αυτή τη μικρή εισαγωγή, θα’λεγα για το Νο 8 και 9 ότι είναι το  πλέον κατάλληλο φυσίγγι για αυτό το τόσο συναρπαστικό κυνήγι.

Αρχές Δεκέμβρη …. και η γιορτή ξεκίνησε…

Οι κυργιαρίνες έχουν σταθερό δρομολόγιο το πρωί. Κατεβαίνουν από τα πεύκα και τα έλατα του τεράστιου βουνού που δεσπόζει στην περιοχή. Κατεύθυνσή τους ένα μαντρί με πολλά δέντρα, κυρίως βελανιδιές και μια ποτίστρα που ξεχειλίζει νερό, κάνοντας μικρές λιμνούλες γύρω-γύρω. Σ’αυτήν λοιπόν τη διαδρομή έχω κάνει τις φυλάχτρες μου κοντά σε μεγάλα δέντρα που τα βάζουν οδηγούς.

Είμαστε στις αρχές Δεκεμβρίου, ιδανικές ημερομηνίες για το συγκεκριμένο κυνήγι. Τα πρώτα πουλιά κάνουν το λάθος να διαλέξουν τη διαδρομή που κάλυπτα. Επειδή κατεβαίνουν χαμηλά, έβαλα 9άρια στο όπλο μου και είχα αμέσως επιτυχία. Είχα μαζέψει 4 πουλιά σε λιγότερο από 5 λεπτά. Τύχη!!

Σήμερα όμως, εκτός από κυργιαρίνες, πετούσαν στο χώρο και γερακότσιχλες, ένα-δυο κοπαδάκια, πήρα και από αυτές 2 πουλιά και συνεχίζω.

Σε λίγο βγαίνει ο ήλιος, ο ουρανός καταγάλανος, είναι ένα όνειρο! Όσο περνάει η ώρα βλέπω πως η γραμμή καθόδου μετατοπίστηκε κάπου 70 με 80 μέτρα στα δεξιά. Μετακινούμαι αμέσως προς τα εκεί σε φυλάχτρα που είχα κάνει σε μέρος που δεν είχε κίνηση (όταν δεν έχει πουλιά δε φεύγω, κατασκευάζω φυλάχτρες για να μη χάνω χρόνο πάνω στο κυνήγι).

Σήμερα πρέπει να έχουμε μπάσιμο, γιατί ξαφνικά γέμισαν πουλιά οι περισσότερες κορυφές. Αυτά κελαηδούν με μανία και εγώ έχω λουφάξει μες την φυλάχτρα μου.

Βέβαια αυτά τα πουλιά είναι της μιας τουφεκιάς όπως και έγινε, σηκώθηκε μια προς το μέρος μου, την τουφεκάω, την παίρνω και τέρμα, εξαφανίστηκαν όλες, χωρίς να δώσουν άλλη ευκαιρία.

Κυνήγι της υπομονής, πάλι είδα τη σιλουέτα μιας κυργιαρίνας να κατεβαίνει από το βουνό. Της έριξα τρεις τουφεκιές για να την πάρω, στραβομάρα, το πουλί έπεσε μακριά, πίσω από κέδρα και δεν το βρήκα ποτέ. Αργότερα που το έψαξα ξανά, βρήκα μόνο τα φτερά του. Κάτι το’χε φάει, πιθανώς κουνάβι, έχει πολλά η περιοχή. Κυνήγησα μέχρι τις 10, αυτό το κάνω καθημερινά όλο το χειμώνα, γιατί είναι και το μόνο φτερωτό θήραμα που υπάρχει. Τα άλλα έχουν φύγει, οι μπεκάτσες λόγω παγωμένου εδάφους δεν μπορούν να χώσουν τη μύτη για σκουλήκια. Εξάλλου η περιοχή από το σπίτι μου είναι 6 χλμ μόνο. Σημειωτέον είχαμε -6^ο C. Την επόμενη αλλάζει ο καιρός δραματικά.

Η επόμενη μέρα…. έκρυβε ακόμα πιο ευχάριστες εκπλήξεις

Στη διάρκεια της νύχτας αρχίζει ένα χιονόνερο που τα χαράματα το γυρίζει σε ελαφριά χιονόπτωση. Η θερμοκρασία ανέβηκε στους 0^ο C. Και ο αέρας γύρω στα 5-6 μποφόρ. Όταν κάθισα στη θέση του οδηγού και γύρισα το διακόπτη, ήξερα πως ήταν μια ξεχωριστή μέρα κυνηγιού. Χάραμα έφτασα στα γνωστά μου κατατόπια. Ήξερα ότι η φυλάχτρα μου η χτεσινή, η πρώτη, ήταν και η καταλληλότερη επιλογή. Τα πουλιά δεν μπορούν να καθίσουν στο δάσος που χιονίζει πυκνά και κατεβαίνουν απ’όλα τα βουνά γύρω-γύρω για βοσκή και νερό. Επειδή δε, είναι και πολλά ντόπια πουλιά, γεννήθηκαν εδώ και ξέρουν πολύ καλά πού είναι το νερό και πού τα χωράφια για φαί.

Μου’ρχονται απ’όλες τις μεριές δυο-δυο, τρεις-πέντε και το όπλο παίρνει φωτιά. Βάζω σημάδια πού πέφτουν για να μη διακόψω και χάσω το ρυθμό μου. Το πρώτο φυσίγγι προσπαθώ να είναι διασποράς, Νο 10, για να’χω σίγουρη και δεύτερη και τρίτη τουφεκιά. Το χιόνι όμως πύκνωσε πολύ και αναγκάστηκα να καταφύγω στο αυτοκίνητο για κάποιο διάστημα. Δεν έφυγα όμως, ελπίζοντας να σταματήσει, πράγμα που κάποια στιγμή συνέβη και ξαναβγαίνω με αναπτερωμένες τις ελπίδες για μια καλύτερη συνέχεια. Όπως και έγινε, τα πουλιά έρχονταν σε σύνολα των 5-6. Πιάνανε γύρω-γύρω, έκαναν τη γνωστή φασαρία, που αν την ακούσεις λες ότι είναι σε τρελά κέφια. Στο δεύτερο όπλο μου (πάντα παίρνω δύο, ένα κοντά, ένα μακριά), έβαλα 2 άστρα, στο πρώτο 3 κι έχει ο Θεός.

Πήρα αρκετά πουλιά ώσπου να καταλαγιάσει η «επίθεση» που μου κάνανε. Μες το χαμό, έπεσαν και κάποιες γερακότσιχλες και ένα-δύο κοτσύφια. Ενώ δεν έχει κοπάσει η «κατεβασιά», αποσύρομαι γιατί πήρα πολλά πουλιά και αύριο μέρα είναι.

Τρίτη …& φαρμακερή

Η τρίτη μέρα που σας περιγράφω, έμοιαζε με τη δεύτερη.

Χαμός από το γλυκοχάραμα. Κάτι μικρές τσίχλες πετούσαν ξαφνικά, πουλιά που εξαφανίζονται. Και κοκκινότσιχλες, αυτές δεν τις τουφέκισα για να μη χαλάω τις κυργιαρίνες που κατεβαίνουν συνέχεια. Δεξιά μου υπήρχαν δυο βελανιδιές με γυμνές τις κορυφές τους. Εκεί ήταν σταθμός για τις κυργιαρίνες, διότι παρακολουθούν την περιοχή και από εκεί αποφασίζουν πού θα πάνε. Για να δοκιμάσω τα φυσίγγια έριξα μια φορά στα καθιστά και όντως έχω πολύ καλά φυσίγγια. Κάποιες τουφεκιές που έχασα ψηλά, έφταιγα εγώ! Διαπίστωσα επίσης ότι σήμερα είχε τα διπλά πουλιά από χτες.

Μάλλον μπασίματος συνέχεια, από Βουλγαρία. Το χιόνι έχει παγώσει και  έτσι βρίσκω εύκολα τα πουλιά που δε βουλιάζουν όπως στο αφράτο χιόνι. Δεν έχω αναφέρει ότι στην περιοχή υπάρχουν και πάρα πολλές άγριες καρυδιές αυτήν την εποχή, χωρίς φύλλα και είναι από τα αγαπημένα δέντρα τους. Απεναντίας οι βελανιδιές στην περιοχή μας κρατούν τα φύλλα τους τα ξερά το χειμώνα, μειώνοντας την ορατότητα. Πολλές φορές, έχοντας μια καρυδιά μπροστά μου, βλέπω μέσα από τα κλαδιά της τη σιλουέτα της κυργιαρίνας να’ρχεται προς τα εμένα. Μαγική στιγμή, μετά ακολουθεί η τουφεκιά με τα γνωστά επακόλουθα, ναι ή όχι.. Βέβαια, αν δε σε ξαφνιάσει και την δεις να έρχεται, τότε είναι, ναι!

Σε ενάμιση χιλιόμετρο από το μέρος που κυνηγάω, υπάρχει άλλο ένα δυνατό «στέκι» που συχνάζουν κυργιαρίνες, αλλά και γερακότσιχλες και κοτσύφια. Κατά καιρούς μάλιστα έχει δώσει σπουδαία νούμερα.

Σήμερα λοιπόν ευχαριστημένος στο πρώτο μέρος της εξόρμησης, αποφάσισα να επισκεφτώ και αυτή την περιοχή. Κύριος πόλος έλξης είναι μια γέρικη βελανιδιά και κάτω της μια ποτίστρα για τα πρόβατα. Δύο χρόνια η ποτίστρα δεν είχε νερό και ο τόπος ερήμωσε, ελάχιστα πουλιά μόνο περαστικά και τίποτε άλλο. Φέτος «δέσανε» πάλι το νερό, έχω κάνει τον έλεγχό μου και τα πράγματα είναι πάλι «σαν τον παλιό, καλό καιρό». Όταν έφτασα μετά στο αυτοκίνητό μου, ένα SYNCRO 4X4, στρατιωτικών προδιαγραφών, αντιλαμβάνομαι ότι η περιοχή είναι «πήχτρα» στην κυργιαρίνα! Δεν τις τουφεκάω καθόλου, είναι τουλάχιστον 50-70 πουλιά που αν δεν τα τρομάξω άσχημα, θα επιστρέψουν σίγουρα. Τις ξεσηκώνω λοιπόν βαδίζοντας προς μια αγαπημένη φυλάχτρα που την έχω κατασκευάσει εδώ και χρόνια. Έχω κάνει θέση και για καθιστός και για όρθιος. Εγκαθίσταμαι λοιπόν, κρεμάω σε ένα κλαρί το θερμός με τον καφέ, οργανώνω τα δυο όπλα μου με τα κατάλληλα φυσίγγια και περιμένω. Δεν περνάει ένα 5λεπτο και να’σου η πρώτη. Έρχονται πετώντας χαλαρά από τα δεξιά μου.. μια ντουφεκιά με 9 διασποράς και το πουλί ούτε κατάλαβε τι το βρήκε. Το μαζεύω και ετοιμάζομαι για τα επόμενα που δεν αργούν. Τουφεκάω με ρυθμό, τραβέρσες αριστερά, δεξιά, ρουαγιάλ, μπηχτές και γρήγορες, ή με τα 2 άστρα στο «Θεό». Ευγνωμονώ την απόφαση που πήρα να έρθω εδώ! Επειδή είχε περάσει η ώρα, ως γνωστόν τα πουλιά «κόβουν», εδώ τίποτε, σα να είναι ξημέρωμα.

Προσπαθώ να μην κάνω πολλή φασαρία, διαλέγοντας τις σίγουρες (έτσι κι αλλιώς και αύριο εδώ θα’μαι). Ίσως το μυστικό είναι ότι άργησα να έρθω και είχανε μαζευτεί για το νερό. Άρα η συνταγή πρέπει να είναι η ίδια!

Γύρω στις 12 πια, τα πουλιά κόψανε.. Απίστευτη μέρα! Γέμισα εικόνες, εντυπώσεις και.. πουλιά! Το 30-40% ήταν γερακότσιχλες οι οποίες έρχονταν κοπαδιαστά, γεμίζοντας τον αέρα με το ιδιαίτερο κελάηδημά τους. Όσοι τις κυνηγούν, το ξέρουν πολύ καλά. Την ώρα που μπήκα στην άσφαλτο άρχισε να χιονίζει. Να δούμε πόσο θα ρίξει, αρκεί να μη μας χαλάσει την επόμενη μέρα.

Αλλά και η επόμενη μέρα ήταν ίδια με την προηγούμενη, σα να’γινε με καρμπόν. Ο ίδιος περίπου αριθμός πουλιών έπεσε, εκτός από ένα μικρό ή μεγάλο λαχείο. Την ώρα που πήγαινα στη δεύτερη φυλάχτρα, μου πετάχτηκε ένας μεγάλος λαγός. Με γρήγορα αντανακλαστικά, σκόπευσα και τον πήρα με 9άρια! Αν είναι δυνατόν, αλλά ήταν το πολύ 10 μέτρα. Άρχισε το δεύτερο ημίχρονο με γκολ από τα αποδυτήρια.

Έτσι κυνηγάω αυτό το υπέροχο πουλί από το 1990 που μετακόμισα από την Αθήνα στον ελληνικό Βορρά, κοντά στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία…