Μια ζωή Κυνηγός…

Ο κυνηγός παρά την αντίθεση κάποιων που διαφωνούν για τη δράση του θα παραμείνει ένα διαχρονικό σύμβολο ανάμεσα στη φύση και τον ίδιο…

Είναι θα έλεγα πολύ ευχάριστο το γεγονός να βλέπει κανείς ανθρώπους να συνυπάρχουν με τη φύση, να παρατηρούν την παραδοσιακή τους κληρονομιά σε κάμπους και βουνά, να αισθάνονται έντονα την άγια γαλήνη του φυσικού τοπίου έχοντας την απαραίτητη ευαισθησία και τον τρόπο να ταυτιστούν εκεί που η φύση εκπέμπει αβίαστα τη θετική της υπόσταση, μακριά από την ανθρώπινη δραστηριότητα και πίεση, εκεί που η αίσθηση του μυστικισμού καθηλώνει τον φυσιολάτρη και γίνεται ένα και το αυτό με το φυσικό στοιχείο.

Τυχερός ο άνθρωπος που βρέθηκε την κατάλληλη ώρα στο κατάλληλο σημείο ερχόμενος σ’ επαφή τυχαία ή επιδιώκοντας, πρόσωπο με πρόσωπο με την άγρια πανίδα και χλωρίδα μας στις απόκρυφες γωνιές του δάσου μας, στο μυστηριακό φως της πρωϊνής καταχνιάς, την ώρα που ξυπνά η ζωή και αποκαλύπτει το μεγαλείο της η φύση. Για κάποιους καταφύγιο είναι τα σπλάχνα των βουνών, το πράσινο των δασών μας, το άγνωστο και το απρόσιτο μιας σκοτεινής χαράδρας, οι αγέροχες βουνοκορφές μας, το μεγαλείο της σιωπής, οι κρυσταλλοπηγές και οι ελατιάδες μας, η αίσθηση της ελευθερίας μέσα σου και γύρω σου. Για κάποιους άλλους είναι απλά μια άσκηση πνευμόνων στην ύπαιθρο, ένας τρόπος να ξεφύγουν λίγο από την εργασιακή τους ρουτίνα αλλάζοντας περιβάλλον, αναπνέοντας καθαρό αέρα. Είναι τα χιλιάδες θύματα της μεγαλούπολης.

Στις μέρες μας όλο και περισσότερο αρχίζω ν’ απογοητεύομαι για τις χιλιάδες αυτούς αμείωτους, αν το καλοεξετάσουμε, που το παρελθόν δεν τους έχει διδάξει μέχρι τώρα. Τι να την κάνεις την ανάπτυξη και την πρόοδο όταν ο άνθρωπος χάνει την ανθρωπιά του, όταν οι κανόνες και οι άγραφοι νόμοι της φύσης καταπατούνται και βλέπουμε να γίνονται μέσα σε ευαίσθητα περιβάλλοντα έκτροπα εις βάρος του φυσικού μας πλούτου;

Οι δασικοί δρόμοι για την προστασία από τις πυρκαγιές και για τη διευκόλυνση της υλοτομίας έχουν σήμερα διευρύνει το προϋπάρχον οδικό δίκτυο σε μεγάλο βαθμό, καθιστώντας το προσιτό στον καθένα να εισβάλλει στις εσχατιές των ορεινών όγκων της χώρας ακόμα και συμβατικό όχημα. Σε ποια κορφή δεν υπάρχει σήμερα δρόμος, σε ποιο κατσάβραχο και ακροποταμιά δεν βλέπεις την έντονη παρουσία του τουρίστα και του όψιμου φυσιολάτρη, τις πλαστικές σακούλες και μπουκάλια νερού του, τα άχρηστα οικιακά του σκεύη, τα υπολείμματα από την Κυριακάτικη εκδρομή του, τα μπάζα του ασυνείδητου φορτηγατζή, ως και το νεόδμητο εξοχικό στο πουθενά, ηλεκτροδοτημένο και υδροδοτημένο από την παραπλήσια κοινότητα, κάτω από τη γερακοφωλιά, στου ζαρκαδιού το καταφύγιο, στ’ απάτητα λημέρια της πετροπέρδικας.

Η άνοδος του βιοτικού επιπέδου του Ελληνα ειδικά μετά τη Μεταπολίτευση έχει καταστεί για το φυσικό περιβάλλον πιεστική και επικίνδυνη. Η πατρίδα μας απ’ άκρη σ’ άκρη έχει παραδοθεί στη δύνη της υπερεκμετάλλευσης των πόρων που αποφέρουν κέρδος μέσω της κακώς εννοούμενης προόδου και τεχνολογίας, το μεγαλύτερο εχθρό της φύσης. Εμείς οι κυνηγοί – παρατηρητές, τα τελευταία χρόνια έχουμε αντιληφθεί και διαπιστώσει την κακοποίηση του φυσικού μας πλούτου, γεγονός που λίγοι αντιλαμβάνονται και περισσότεροι το περνάνε «ντούκου», κάποιοι λόγω άγνοιας και άλλοι από συμφέρον ή αδιαφορία κωφεύοντας σκοπίμως.

Κουβαλώντας πενήντα χρόνια ανελλιπώς στην πλάτη αυτό το σιδερικό που λέγεται τουφέκι και έχοντας αφιερώσει αν όχι τη ζωή μου σ’ αυτό το σκοπό αλλά σίγουρα το χρόνο, τον ιδρώτα και τη σκέψη μου, με τόσο πάθος σ΄ αυτήν την εσωτερική ανάγκη που λέγεται κυνήγι. Είμαι ευτυχής που τα καλοξόδεψα. Αν για κάποιους ακούγεται υπερβολικό θα το αντιληφθούν και θα με πιστέψουν γνωρίζοντας με από τα γραφόμενά μου και την ειλικρινή μου διάθεση απέναντι στο συγκυνηγό και φίλο αναγνώστη μας.

Η φύση είναι για τον κυνηγό το καθαρτήριο μέσο που μπορεί να του δώσει ζωή, χαρά, σωματική υγεία και έμπνευση απέναντι σ’ ένα ζοφερό δυστυχώς πεδίο άνισης πάλης με τη ρουτίνα της καθημερινότητας, στα προβλήματα απέναντι στην οικονομικο-κοινωνική επιβίωσή του. Εκεί μέσα στα δικά του κυνηγοτόπια του παρέχεται η ευκαιρία και η δυνατότητα να ηρεμήσει, να στοχαστεί – γιατί όχι και να φιλοσοφήσει – καθώς έχει την τύχη να συνομιλεί και τη χάρη να συνυπάρξει με το στοιχείο που του δίνει ζωή στο σώμα, ελευθερία στην ψυχή και αγάπη για φυσικό στοιχείο που τον προόρισε να κυριαρχεί σε θάλασσα, ουρανό και γη.

Δεν είναι τυχαίο που οι ιατρικές συμβουλές για το «ευ ζειν» οδηγούν όλες μα όλες στην κίνηση του σώματος, την καλή διατροφή, τον καθαρό αέρα και την ψυχική ηρεμία μας, κάτι που μόνο η επαφή με τη φύση μπορεί να μας χαρίσει μακριά από το άγχος και το ψυχοφθόρο μοντέλο ζωής που μας επέβαλε το σύστημα.

Ο κυνηγός παρά την αντίθεση κάποιων που διαφωνούν για τη δράση του θα παραμείνει ένα διαχρονικό σύμβολο ανάμεσα στη φύση και τον ίδιο, συνεχίζοντας από την εμφάνισή του στον πλανήτη, παρακολουθώντας συστηματικά την προστασία της θηραματοπανίδας που τον αφορά ειδικώς. Αυτή και μόνο είναι ο λόγος που θα μπορούμε με τα παιδιά και εγγόνια μας να δικαιολογούμε την παρουσία μας μέσα στη φύση. Αυτήν την άρρηκτη σχέση θα την ονομάσω πατρική κληρονομιά. Μπορεί η φύση δυστυχώς να τείνει να χάσει εκείνη την άγρια ομορφιά της, οι τόποι να έχουν ημερέψει εις βάρος της άγριας ζωής, οι δρόμοι, οι μονοκαλλιέργειες, τα φώτα, οι επεκτάσεις των οικισμών, οι αποξηράνσεις των υγροτόπων να συμβάλλουν όλα αυτά μαζί με την ανθρωποκεντρική ύπαιθρο σ’ ένα γκρίζο περιβάλλον για μας ειδικά τους κυνηγούς και όχι μόνο.

Σιωπούν για μολυσμένα νερά, τα φυτοφάρμακα, νιτρικά και φωσφορικά που εισέβαλαν ακόμα και στο σπίτι μας, τις κλιματικές αλλαγές που απειλούν την ισόρροπη ζωή στη γη όπως τη γνώρισαν οι γονείς μας.

 

Toυ Κώστα Δημητρακόπουλου