Ο ΚΡΥΦΟΣ ΜΟΥ «ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ»

Οι εμπειρίες του καθενός μας από το κυνήγι είναι μοναδικές και ο καθένας μας τις αποτυπώνει με τα δικά του μάτια τις εικόνες που δεν ξεχνά ποτέ και τις αναζητάει πάντα.

Υπάρχουν στιγμές ανεπανάληπτες με υπομονή, προσμονή, μερικές φορές οργή, αγανάκτηση αλλά και ευχαρίστηση παράλληλα. Είναι για άλλους πολλές και για άλλους λίγες οι ευχάριστες στιγμές. Όμως κανείς μας δεν ξεχνάει αυτές τις λιγοστές. Έτσι ο καθένας μας αποτυπώνει με τα δικά του μάτια, μέσα στο δικό του μυαλό αυτές τις εικόνες τις οποίες δεν ξεχνά ποτέ και τις αναζητάει πάντα.

Μερικές από αυτές τις εικόνες μοιράζεται μαζί σας ο γνωστός Κυνηγός και Σκοπευτής, Χρήστος Μητσάκος.

 

“Παραδεισένια κυνήγια φάσας”

Είναι γνωστό ότι το κυνήγι της φάσας τα τελευταία χρόνια κερδίζει όλο και περισσότερους οπαδούς που θέλουν να απολαύσουν τη μοναδική εμπειρία αυτού του θηράματος. Καθώς λοιπόν θα διανύουμε το πρώτο εικοσαήμερο του Οκτωβρίου, οι πρώτες εμφανίσεις γίνονται αντιληπτές σε μικρά κοπάδια αρχικά και μεγαλώνει ο όγκος τους αργότερα στα τέλη Οκτώβρη, αρχές Νοέμβρη. Κάποτε τα κοπάδια περνούσαν σε λόγγους και δύσβατες περιοχές όπου για να φτάσεις εκεί έπρεπε να φορτωθείς με τα απαραίτητα και να διανύσεις μέσα από μονοπάτια απόσταση που κάποιες φορές έφτανε τα 2-3 χιλιόμετρα για τα πόστα των περασμάτων.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα πουλιά άλλαξαν περάσματα. Εξακολουθούν να περνούν στα ίδια σημεία, αλλά με τα χρόνια δημιουργήθηκαν δρόμοι που σε οδηγούσαν σχεδόν στο καρτέρι. Κατά συνέπεια έγινε προσιτό το μέρος σε πολύ περισσότερο κόσμο. Τα καλά πόστα είναι πάντοτε λιγοστά και απαιτούν πολύ ησυχία. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι όσο περισσότερος κόσμος υπήρχε, τόσο περισσότερη φασαρία γινόταν και ενόχληση των πουλιών τα οποία σημειωταίον είναι πανέξυπνα. Βλέπουν αρκετά μακριά και καλά. Όλα αυτά λοιπόν συνέβαλαν σε αναζήτηση νέων τόπων όπου έβρισκα τα πουλιά πότε σε πέρασμα και πότε στη βοσκή.

Καθώς αναζητούσα νέους τόπους προς την ορεινή Αιτωλοακαρνανία, σε πιο ήσυχα μέρη, συναντήθηκα τυχαία με δύο αδέρφια τον Παναγιώτη και τον Χρήστο που κυνηγούσαν φάσες σε μέρος αποκλειστικά δικό τους. Ήταν ένα μέρος καταπληκτικό με οξιές και αργιές που σε ακτίνα 1,5 χιλιομέτρου δεν υπήρχε κανείς να τους ενοχλήσει. Απορήσανε που με είδαν να ψάχνω μόνος μου, καταλάβανε από το πρόσωπο μου την κούρασή μου, ήρθαν κοντά και με ρώτησαν. “Τι ψάχνεις ρε φίλε μέσα στο δάσος, χάθηκες;” Τους είπα πως δεν χάθηκα και ψάχνω τις φάσσες σε μέρη μακριά από τον πολύ κόσμο. Με κοίταξαν και κατάλαβαν αμέσως το πάθος μου. Τότε μου είπαν να καθίσουμε να κάνουμε ένα τσιγάρο να γνωριστούμε καλύτερα. Μετά από αρκετή ώρα μου πρότειναν να καθίσουμε παρέα στα πόστα τους.

Ήταν πρωί (9.30 η ώρα). Χωρίς να βιάζονται καθόλου περπάτησα άλλα 200 μέτρα και φτάσαμε στις φυλάχτρες τους, οι οποίες ήταν επαγγελματικά φτιαγμένες και ταίριαζαν απόλυτα με το τοπίο. Μπροστά μας είχε ένα άνοιγμα 100-150 μέτρων με μικρές οξιές διάσπαρτες και μια καταπληκτική θέα όπου σμίγανε τρεις πλαγιές μαζί. Εγώ έμεινα άφωνος από αυτή την εικόνα. Το μυαλό μου για λίγο έκανε όνειρα συνεπαρμένο από τη μαγεία που είχα μπροστά μου. Τότε ο Παναγιώτης με φώναξε να καθίσουμε μαζί στη φυλάχτρα λέγοντάς μου ότι κατά τις 10.00 περνάνε τα πρώτα πουλιά.

Πράγματι, δέκα και πέντε εμφανίστηκε το πρώτο κοπάδι, 18-20 πουλιά, περνώντας σε απόσταση 20-25 μέτρων από μας. Ρίξαμε τις σχετικές τουφεκιές με αρκετά καλό αποτέλεσμα. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι τις δυόμισι ή ώρα. Τα πουλιά πέρναγαν ανά 20-25 λεπτά. Κάποια στιγμή μου είπε πάλι ο Παναγιώτης: Φίλε αυτό ήτανε για σήμερα, αύριο πάλι εδώ. Κατεβήκαμε μαζί στο χωριό τους και καθίσαμε να φάμε και να συνεχίσουμε την κουβέντα. Την επόμενη μέρα (Κυριακή) επαναλάβαμε το ίδιο πρόγραμμα.

Τα πουλιά και πάλι αρκετά, η συγκίνηση μεγάλη και το σπουδαιότερο, με απόλυτη ΗΣΥΧΙΑ. Το μεσημέρι εγώ έπρεπε να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Αφού λοιπόν κλείσαμε ραντεβού για το επόμενο Σαββατοκύριακο, πριν χαιρετηθούμε μου είπαν ότι δεν θα έπρεπε να συζητήσω για τον συγκεκριμένο τόπο εάν θέλω να κυνηγήσω με ησυχία και πως μπορώ για να μην έρχομαι μόνος μου να πηγαίνω με τον αδελφό μου.

Έτσι για αρκετά χρόνια μέχρι και σήμερα ο τόπος αυτός είναι μοναδικός για μένα. Μου δίνει την ησυχία και την ηρεμία που απαιτείται για το κυνήγι της φάσσας και ανείπωτες συγκινήσεις. Είναι με άλλα λόγια ο κρυφός μου “παράδεισος”!