Οδοιπορικό στα βουνά της Αυστρίας

Μια ξεχωριστή εμπειρία, αγριόχοιρου με σκύλους φέρμας

Άλλη μια πρωτόγνωρη εμπειρία έζησα στην ζωή μου και στην κυνηγετική  καριέρα μου σαν κυνηγός, να γευτώ την μαγεία του κυνηγίου στην όμορφη Αυστρία. Αν και έχω ταξιδέψει πολλές φορές  σε αυτή την χώρα και ειδικά στον γνωστό Νότο του Tirolo στο Salsburg. Η Βιέννη έχει και αυτή την μοναδικότητα της.  Πόλη του STRAUSS της κλασικής μουσικής των κτιρίων της Αρχιτεκτονικής Barock τον καφέ vienoua και του διάσημου γλυκού Zaher torte. Αυτά είναι λίγα μόνο από αυτά που κάποιος πρέπει να δει και να απολαύσει στην Βιέννη.

Εκτός όμως από αξιοθέατα αυτή η χώρα έχει μια εξαιρετική υποδομή ώστε το κυνήγι εκεί να είναι υπερβολικά σε αφθονία, χωρίς όμως κάποιος να νομίζει ότι πηγαίνοντας εκεί θα κάψει όλα του τα φυσίγγια.

Κυνηγετική διαχείριση

Η αυστηρή νομοθεσία προβλέπει ένα είδος ιδιωτικοποίησης της δημόσιας γης. Με αποτέλεσμα τα σταδιακά ανοίγματα σε κάποιες περιοχές, μετά από μελέτη, ώστε οι κυνηγοί να κρατούν ένα είδος ισορροπίας στην πανίδα. Οι βιότοποι και αυτοί μελετημένοι. Με πολλές καλλιέργειες, τεχνητές λίμνες  και λάκκους πολλά κομμάτια ακαλλιέργητα, αρκετά μικρά δασύλλια για κάλυψη της  Άγριας Ζωής.

Η δουλειά των κυνηγών είναι η φροντίδα του θηράματος. Με ότι αυτό συνεπάγεται δηλαδή π.χ.  όχι τρελά εκπαιδευτικά. Και αυτό γιατί και το θήραμα ενοχλείται αλλά και οι τόσες πολλές επαφές όπως λένε και οι ίδιοι κάνουν  κακό στους σκύλους τους. Αν και όταν πρωτοπήγα δεν είχε κακό καιρό στην συνέχεια χάλασε. Οι αγροτικοί δρόμοι ήταν γεμάτοι ταΐστρες για φτερωτά και μέσα στα δασύλλια τροφή για τα τριχωτά. Δεν είναι υπερβολή να σας πω ότι σε μια κυνηγετική εξόρμηση που είχα με τον φίλο μου και λάτρη των kurzhaar  GEORG PRANT  είδα 8 λαγούς  5 ζαρκάδια 50 φασιανούς 10 κοπάδια πέρδικες. Παρόλα αυτά κάποια δεν επιτρέπονταν να βληθούν, αλλά κι εγώ ήθελα κάτι διαφορετικό, έτσι μου πρότειναν να κυνηγήσουμε Αγριογούρουνα με τα kurzhaar.

Η διαδρομή

Αν και είχα προσωπικές εμπειρίες από τα σκυλιά μου σε τριχωτά όπως λαγούς και κουνέλια σε ξερονήσια το να κυνηγήσω με αξιώσεις ιχνηλάτη και  ξεσηκωτή ήταν για μένα μια ξεχωριστή εμπειρία.

Ξεκινήσαμε λοιπόν ένα κρύο πρωινό  και κατευθυνθήκαμε σε μια περιοχή που λεγόταν LAA  πολύ κοντά στα τσέχικα σύνορα  στην πόλη BRNO , σε αυτή την πόλη που κάποτε έβγαιναν τα καλύτερα κανόνια και πάρα πολύ καλά δίκαννα.

Ανεβήκαμε σε ένα όμορφο βουνό με έλατα και μεγάλα οροπέδια. Ξεκινήσαμε 3 λοιπόν άτομα με 3 σκυλιά kurzhaar. Τα σκυλιά αμέσως έπιασαν δουλειά με πρώτη την μεγάλη σε ηλικία αλλά και εμπειρία GRETAL που με μια εντολή και τον τρόπο που της έβαλε το λουρί κάτω από το δεξί πόδι η σκύλα κατάλαβε τι της ζητούσαμε να κάνει.

Προχωρήσαμε  με διακλαδώσεις  σε πολλούς δασικούς δρόμους , βρίσκαμε ίχνη από πολλά γουρούνια  αλλά ή ήταν παλιά η πολύ βραδινά  ή μητέρα με γουρουνάκια  που αυτό απαγορευόταν από την νομοθεσία  αλλά και τους άγραφους νόμους του κυνηγίου που με ευλάβεια και κουλτούρα οι κυνηγοί εκεί τους τηρούν. Συνεχίσαμε  για ώρα την  ιχνηλασία προσπαθώντας να βρούμε ίχνη γουρουνιών Αρσενικών. Εδώ να σταθώ να σας πω ότι στα οπληφόρα οι γνώσεις τους δεν πιάνονται. Κάνουν  πολλά σεμινάρια και ξέρουν από το ίχνος την διάσταση και το βάθος του πατήματος με τι ζώο έχουν να κάνουν.

Η έρευνα με τα σκυλιά

Περπατώντας λοιπόν, μαζί τους και παρατηρώντας μία την φύση και την υποδομή και λιγότερο τα σκυλιά, ακούω τα σκυλιά να κάνουν ένα είδος σιγανού κλαφουνίσματος. Επιτέλους, φρέσκο ίχνος  και όχι χηρομητέρα με γουρουνάκια. Αμέσως ο  Georg απελευθέρωσε τα σκυλιά. Αυτέ σιγά σιγά χωρίς κλαφουνίσματα ξεκίνησαν την ιχνηλασία. Εμείς  ακροβολιστήκαμε σε 3 σημεία του δάσους  πάνω σε ειδικούς διαμορφωμένους ξύλινους πύργους σκόπευσης 15 μέτρα από το έδαφος και ο καθένας παρατηρούσε από εκεί τις κινήσεις των σκύλων με κιάλια. Σε κάποια στιγμή τα σκυλιά άρχισαν το κλαφουνητό έντονα, με τα κιάλια σε κάποιο ξέφωτο είδαμε τα γουρούνια. Ήταν πολλά 25 -30  θα σας γελάσω, ξωπίσω τους τα σκυλιά. Με όλο αυτό τον πανικό από γαυγίσματα η ηρεμία χάθηκε μέσα στο δάσος.  Άρχισαν να φεύγουν τρομαγμένα ελάφια, ζαρκάδια. Όλοι ατάραχοι  εγώ να έχω πάθει ντελίριο.

Το κυνήγι

Περνάν τα γουρούνια μακριά από εμάς αλλά κοντά από τον κύριο CLAUS τον συνκυνηγό μας που με μια καλή βολή από το ραβδωτό δίκανο του σκοτώνει ακαριαία έναν μεγάλο Αρσενικό. Τα υπόλοιπα μπαίνουν σε ένα άλλο κομμάτι δάσους. Κατεβαίνουμε γρήγορα, τρέχουμε και ανεβαίνουμε πάλι σε άλλους πύργους ώστε να έχουμε καλή ορατότητα  και ασφαλή βολή. Επικρατεί για πάνω από μισή ώρα  ησυχία τα σκυλιά δεν ακούγονται. Εμείς οργώνουμε  με τα κιάλια το δάσος προσπαθώντας να δούμε κάποια κίνηση . Τίποτα.  Για μια στιγμή σκέφτηκα  και το είπα και στον φίλο μου ότι μάλλον αυτό ήταν, δεν θα βρούμε άλλο θήραμα.

Με καθησύχασε, ότι και τα σκυλιά είναι έμπειρα και τα γουρούνια δεν είναι τόσο κυνηγημένα ώστε να αλλάζουν νομό. Όμως η ώρα περνούσε. Τίποτα.  Ξαφνικά σε ευθεία  και δεξιά από τον πύργο στα 150 μέτρα  μπορεί και παραπάνω  βλέπω με τα κιάλια ένα γουρούνι  άκρη στο δάσος να έχει ξεπροβάλει την μουσούδα του,  κάνει να βγει και  κοντοστέκεται. Σκουντάω το φίλο και του δείχνω την κατεύθυνση, κοιτά μια στιγμή με τα κιάλια και ύστερα παίρνει θέση. Άκου τον ήχο του κινητού ουραίου και το κούμπωμα στο κλείστρο, τα μάτια του πάνω στην δίοπτρα  με το που κάνει το γουρούνι 3 μέτρα και κοντοστέκεται  πάλι , ακούω τον ήχο του πυροβολισμού.

Σε κλάσματα δευτερόλεπτου μετά, το γουρούνι να έχει πέσει κάτω και να σπαρταρά, αμέσως μετά σε λιγότερο από ένα λεπτό αρχίζουν να ξεπηδούν γουρούνια τρέχοντας για να διαφύγουν . Άλλη μια βολή και άλλο ένα γουρούνι πέφτει αλλά αμέσως  ξανασηκώνεται και εξαφανίζεται.  Γυρνώ κοιτώ τον φίλο μου και του λέω στα γερμανικά (τι έγινε;) «Δεν ήταν καλή η βολή μου» μου απαντά «πάμε να δούμε τι έγινε». Τρέχουμε, φτάνουν και τα σκυλιά εκεί, μου έκανε πάλι εντύπωση η εκπαίδευση τους , το δάγκωσαν για λίγο και ύστερα με μια εντολή το παράτησαν. «Ας ηρεμήσουμε και εμείς και τα σκυλιά και να δούμε τι θα γίνει με το τραυματισμένο γουρούνι. Θα είναι μεγάλη αποτυχία και στεναχώρια για τον Άγιο Ουμβέρτο να χαθεί αυτό το θήραμα» μου λένε.

Κάτσαμε 10 λεπτά, ήπιαμε λίγο νερό φάγαμε λίγο σαλάμι και ξεκινήσαμε  να δούμε τι έγινε το γουρούνι. Στο μονοπάτι είδαμε πολύ αίμα «θα το βρούμε» μου απαντά. Γυρνάμε απελευθερώνουμε  την GRETAL και περιμένουμε . Αγωνία, αναμονή, ώσπου ακούμε γαυγίσματα. Το βρήκε, τρέχουμε στο δάσος σε απόσταση 300 μέτρων το γουρούνι είχε πέσει. Κατόπιν ξεκίνησε το κουβάλημα του ζώου , που ήταν από τα άσχημα αυτής της εμπειρίας. Όσο ξεκούραστο μου φαινόταν στην αρχή, τώρα στο τέλος  ήταν η απόλυτη κούραση, και από ντροπή δεν έκανα και αλλαγή. Ξεθεώθηκα. Τέλος πάντων όλα καλά. Ανάψαμε φωτιά να ζεσταθούμε και να ψήσουμε λίγο συκώτι . Αργά το βράδυ και αφού τεμαχίσαμε το κρέας το φορτώσαμε στα αμάξια και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Έφτασα στο ξενοδοχείο έκανα ένα μπάνιο, και ενώ ήμουν τόσο κουρασμένος η υπερένταση και όλες αυτές οι εικόνες δεν με άφηναν να ξεκουραστώ. Πραγματικά άλλη μια όμορφη εμπειρία είχε τελειώσει. Η ελπίδα στο να ξαναέρθω σε αυτόν τον όμορφο τόπο μόλις είχε αρχίσει.

 

Γράφει ο Κώστας Καλφόπουλος