ΓΙΑ ΟΡΤΥΚΙΑ ΜΕ… ΔΡΑΜΙΑ !

Ποιος να μας το έλεγε ότι θα ερχόταν μέρα που στο ορτυκοκυνήγι θα πρέπει να έχουμε μαζί μας εκτός από τα εννιάρια διασποράς και μερικά «δραμιάρικα» για τα γουρούνια που βόσκουν μαζί με τα ορτύκια!

Και αυτό δεν συμβαίνει κάπου στον Βορρά, αλλά εδώ δίπλα στην Κωπαΐδα.

«Δεν υπάρχει αγρότης που να μην έχει πάθει μικρή η μεγάλη ζημιά από τα αγριογούρουνα», λένε οι θηοφύλακες, «ειδικά αυτοί που καλλιεργούν καλαμπόκια παθαίνουν τις μεγαλύτερες ζημιές, μια και αυτά τα ζώα τα προτιμούν όχι μόνο γιατί βρίσκουν άφθονη τροφή, αλλά και μια πολύ καλή κάλυψη»…

Ομως δεν είναι μόνο αυτή η εξέλιξη που έχει κάνει την Κωπαΐδα διαφορετική από αυτήν που ξέραμε πριν από δέκα χρόνια. Παντού φωτοβολταϊκά! Οπου και να γυρίσει το μάτι σου, θα δεις τεράστιες εκτάσεις φυτεμένες με τα γυαλιστερά πάνελ. Είναι να απορεί κανείς με αυτήν την αλλοτρίωση της πλέον γόνιμης ελληνικής γης. Λες και δεν υπάρχουν άγονα χωράφια για την παραγωγή της «πράσινης» ηλεκτρικής ενέργειας.

Οι καλλιέργειες δεν έχουν διαφοροποιηθεί με τα χρόνια, όμως το θετικό είναι ότι έχει μειωθεί σημαντικά η «μονοκαλλιέργεια» του βαμβακιού, που δεν ευνοεί την… ορτυκοκαλιέργεια. Αντίθετα τα καλαμπόκια είναι αρκετά και δίνουν τροφή και κάλυψη σε αγριόχοιρους, ενώ η εναλλαγή τους με τα σταροχώραφα ευνοεί αρκετά τα ορτύκια.

Πλέον οι συναντήσεις μαζί τους είναι πολύ σπάνιες. Ομως ποτέ η Κωπαΐδα και τα ορτύκια της δεν ήταν απόλυτα προβλέψιμα. Δεν ήταν λίγες οι χρονιές που κυνηγοί έβρισκαν ξαφνικά ορτύκια εκεί που για εβδομάδες ολόκληρες στα εκπαιδευτικά δεν υπήρχε πούπουλο. Η τσάντα μπορεί να μη γέμιζε, αλλά δεν γύριζε και άδεια… Δύο ορτύκια και δύο φέρμες μπορεί να κρύβουν τόνους κυνηγετικής ευχαρίστησης.

Το έχουμε ξαναγράψει, αλλά αξίζει να το επαναλάβουμε, όχι μόνο για να το ακούνε οι νεότεροι, αλλά για να το υπενθυμίζουμε και σε εμάς τους (κάπως) παλαιότερους. Η καλύτερη εποχή της Κωπαΐδας είναι εκεί κατά τον Οκτώβριο, όταν θερίζονται τα καλαμπόκια και ο κυνηγός έχει πλέον στο πιάτο του ολάκερη τη μεγάλη πεδιάδα των 200.000 στρεμμάτων.

Τότε ο τόπος έχει αδειάσει από αγρότες, τρακτέρ και… κυνηγούς, που έχουν πάρει πια τα βουνά για πέρδικες και μπεκάτσες. Τότε είναι η εποχή του κωπαϊδοκυνηγού. Και μη νομίζετε ότι είναι το πιθανό πέρασμα που θα κάνει τη διάφορα στα κυνήγια του Οκτώβρη. Ναι, μπορεί να συμβεί και αυτό. Ομως υπάρχουν πάντα τα ντοπιάρικα.

Η Κωπαΐδα κρατάει τα πουλιά της όλο τον χρόνο. Αν όχι όλα, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος από τα έτσι και αλλιώς λίγα πουλιά που δεν το κουνάνε ρούπι ολοχρονίς. Αντε το καταχείμωνο, με τα πολλά νερά να ανεβαίνουν λίγο ψηλότερα, εκεί στα στεγνά του Αλίαρτου, της Πέτρας και του Υψηλάντη.