Πόσο δύσκολη είναι η κοινή λογική;

Της Σοφίας Κακαβούλη

 

 

Το κυνήγι και το ψάρεμα ως δραστηριότητες, δίνουν εργασία σε περισσότερους από 200.000 ανθρώπους στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Δεν χρειάζεται να διαθέτει ντοκτορά κάποιος για να κατανοήσει ότι δεν καταστρέφουμε μια παραγωγική δραστηριότητα, από τις λίγες που απέμειναν στη χώρα μας, η οποία προσφέρει πολλαπλά οφέλη σε κοινωνικό-οικονομικό και περιβαλλοντικό επίπεδο. Κοινός νους και θέληση χρειάζεται.

Πώς όμως να δικαιολογήσει ο κοινός νους πολίτης τη μεθοδευμένη συρρίκνωση της κυνηγετικής δραστηριότητας;
Πώς να δικαιολογήσει ότι με αναίτιες και αδικαιολόγητες αποφάσεις, χωρίς σοβαρή αιτιολόγηση, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς συμμετοχή και συζήτηση, χωρίς προειδοποίηση ο Τομέας Περιβάλλοντος του Υ.Π.Ε.Κ.Α. προωθεί με μαθηματική ακρίβεια περικοπές του κυνηγίου.

Διατηρώντας στερεότυπες αντιλήψεις αρνείται, στη πλειοψηφία του, να αντιληφθεί ότι:

• «Το κυνήγι είναι κομμάτι μιας νέας οικονομίας… είναι ένας κλάδος με μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια… ποιος θα φανταζόταν πριν από τρεις δεκαετίες ότι γύρω από το κυνήγι και το ψάρεμα θα μπορούσε να αναπτυχθεί μια νέα οικονομία… η προστασία του περιβάλλοντος και η κυνηγετική δράση μπορούν να πάνε μαζί και να διαμορφώσουν ένα νέο πλαίσιο κανόνων, ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο, παραγωγικό για τη χώρα».
• «Το κυνήγι και το ψάρεμα δίνουν εργασία σε περισσότερους από 200.000 ανθρώπους στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η ανάπτυξή τους ειδικά αυτή την περίοδο θα δώσει σημαντική ώθηση στην ελληνική οικονομία, κυρίως σε περιοχές «εκτός των τειχών».
• Στοιχεία της Κυνηγετικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας για το μέγεθος που αντιπροσωπεύει στην εθνική οικονομία η κυνηγετική δραστηριότητα «το 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ που προσφέρει στην πραγματική οικονομία το κυνήγι μεταφράζονται σε 37.5 εκατομμύρια μεροκάματα, 3.4 εκ. συντάξεις, 165 χιλ. μισθούς κ.α.»

Είναι προφανές ότι η άρνησή του αργά η γρήγορα, θα έχει ολέθριες επιπτώσεις σ’ ένα ακόμη υγιές κύτταρο της πραγματικής οικονομίας. Οι 1.000 επιχειρήσεις του κλάδου που απέμειναν απειλούνται καθημερινά με χρεοκοπία εφόσον ο τζίρος τους άγγιξε το ναδίρ. Όμως, μαζί με τις επιχειρήσεις το πέπλο της ανεργίας θα σκεπάσει και τους εργαζόμενους σε αυτές και θα ερημώσει τα απομακρυσμένα χωριά μας εφόσον θα τους στερήσει το έσοδο από τον χειμερινό τουρισμό που παράγουν οι 200.000 κυνηγοί.

Τελικά, πόσο δύσκολο πράγμα είναι η κοινή λογική;