Πουλοκυνηγοί υπέρ του κουδουνιού ή μπίπερ;

Του Δημήτρη Δραχτίδη

 

Παρατηρείται στον κυνηγετικό ορίζοντα μια “διαμάχη”, μεταξύ των πουλοκυνηγών, ως προς τη χρήση του παραδοσιακού κουδουνιού ή του εισαγόμενου μπίπερ…

Οι παραδοσιακοί κυνηγοί σχεδόν απορρίπτουν τη χρήση του μπίπερ, διότι η ποικιλία και οι διασταυρώσεις των ηλεκτρονικών ήχων είναι εντελώς άσχετοι με το φυσικό περιβάλλον και οι εκπεμπόμενοι δυνατοί ήχοι ηχούν κάθε λίγο και λιγάκι, με αποτέλεσμα να επικρατεί μία αναστάτωση, τόσο από πλευράς των κυνηγών όσο και από τα θηράματα. Αν, μάλιστα, τύχει και στην ίδια πλαγιά να υπάρχουν και άλλες κυνηγετικές παρέες με μπίπερ στα σκυλιά τους, τότε γίνεται πραγματικά ένα ηχητικό αλαλούμ. Και δεν έχουν κι άδικο! Κάποτε πήγα σε ένα γνωστό μέρος για μπεκάτσα κι έχοντας αργήσει λίγο, το μέρος εκείνο είχε πράγματι καταληφθεί από μπεκατσοκυνηγούς. Ήταν τρεις ή τέσσερις παρέες -τουλάχιστον, τόσους ήχους μέτρησα σε διαφορετικές μεριές- με μπίπερ στα σκυλιά τους. Βέβαια, έφυγα από το μέρος εκείνο, διότι ήταν αδύνατο να κυνηγήσεις, και πήγα σε άλλο.

Στο άλλο “στρατόπεδο” τώρα, οι φίλοι του μπίπερ ισχυρίζονται ότι εφόσον διαθέτουν σκύλους μεγάλης έρευνας τους είναι αδύνατο το κυνήγι, τουλάχιστο μέσα στα κλειστά μέρη, με κουδουνάκι. Διότι αν ο Ντικ φερμάρει στα εκατό μέτρα, μέχρι να τον βρουν ή αν τον βρουν, θα έχει περάσει αρκετός χρόνος ψάχνοντας, με αποτέλεσμα και το θήραμα να μην περιμένει. Κυνηγώντας με ένα φίλο μου με κουδουνάκια σε ένα πυκνό και πέφτοντας σε μερικές μπεκάτσες δεν μπορούσαμε να συντονιστούμε, διότι δεν γνωρίζαμε που είναι τα σκυλιά. Ξέραμε ότι είναι μπροστά μας, όμως πού; Δεδομένου ότι μονοπάτι δεν υπήρχε κοντινό, έτσι βλέπαμε τις μπεκάτσες να φεύγουν μακριά από μας κι έπειτα ακούγαμε τα κουδουνάκια.

Η φέρμα της Μάγκυ

Νομίζω, όμως, ότι το δήθεν πρόβλημα “καμπανάκι ή μπίπερ” λύνεται όχι από τον κυνηγό, αλλά από το σκύλο! Θα αναφέρω ένα παράδειγμα: πήγαμε για μπεκάτσες με τον αδερφό μου. Αυτός είχε ένα σκύλο μετρίας αποστάσεως κι εγώ τη Μάγκυ, μεγάλης έρευνας. Μετά το πάθημα εκείνο με τις μπεκάτσες, αγόρασα κι εγώ μπίπερ. Μόλις κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο, τα σκυλιά ξεχύθηκαν μέσα στο ντούσκο με ενδιάμεσα πουρνάρι. Του αδελφού μου ο σκύλος κάθε λίγο και λιγάκι περπατούσε μπροστά μας και έκανε -θα λέγαμε- κύκλους γύρω από μας, σε ελεγχόμενη πάντα απόσταση. Ο δε αδελφός μου με κορόιδευε, διότι το μπίπερ της Μάγκυ μόλις ακουγόταν. Έτσι, μου έλεγε: “αποκλείεται να κυνηγήσουμε”, “άκου πού είναι, ακόμα και να βρει, είναι αδύνατον να μείνει τόση ώρα φερμαρισμένη”, “πάει η μέρα σήμερα χαμένη”. Δεν θα πέρασε κανένα μισάωρο -στο μεταξύ, πέρασε αρκετές φορές μπροστά μας η Μάγκυ- και μόλις που ακουγόταν φέρμα κάπου. Ο αδελφός μου χαμογελούσε ειρωνικά, διότι έλεγε κι αν ακόμα είναι μπεκάτσα αποκλείεται να μας περιμένει. Εν πάσει περιπτώσει, κάποτε φτάσαμε εκεί και βλέπουμε τη Μάγκυ, στο βάθος μιας ρεματιάς, φερμαρισμένη. Πιάσαμε θέσεις και την πήρε ο αδελφός μου. Με τον ίδιο τρόπο, πάλι μακρινή φέρμα, πήραμε ακόμα μία. Πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο, του λέω: “Ας υποθέσουμε ότι σήμερα είχες έρθει μόνος για κυνήγι με τη Λίζα, θα έφτανες μέσα εκεί στη ρεματιά ή μέχρι την άλλη πλαγιά πίσω, για να βρεις αυτές τις μπεκάτσες;”. “Όχι”, μου απαντάει. “Επομένως, θα έλεγες ότι δεν υπάρχει μπεκάτσα εδώ και θα έφευγες. Αν δεν είχαμε το μπίπερ και τη μεγάλη έρευνα της Μάγκυ, που στην αρχή κατηγορούσες, ασφαλώς δεν θα βρίσκαμε τίποτα”. “Ναι”, συμφώνησε.

Η λύση του διλήμματος

Η απάντηση, λοιπόν, στο ψευτοδίλημμα “κουδουνάκι ή μπίπερ” νομίζω ότι βγήκε μόνη της. Σκυλιά ελεγχόμενης έρευνας, δηλαδή, μετρίων αποστάσεων δεν χρειάζονται μπίπερ ή αν ο φίλος κυνηγός θέλει να βάλει ας το ρυθμίσει, τουλάχιστον, στη θέση φέρμα, αλλιώς θα ζαλίζει και τον ίδιο ο διαπεραστικός του ήχος. Το μπίπερ χρειάζεται σε σκυλιά μεγάλης και ανοιχτής έρευνας, όπου ξεπερνά τα ακουστικά όρια του κουδουνιού. Ο πόθος του σκύλου για την αναζήτηση του θηράματος είναι μεγάλος, για αυτό και τα σκυλιά -ιδιαίτερα τα μεγάλης έρευνας- όσο δεν βρίσκουν κοντά τόσο ανοίγονται. Το άνοιγμα, βέβαια, αυτό εννοείται ότι είναι σε λογικά πλαίσια.

Τέλος, πιστεύω ότι αν ο σκύλος μας είναι μεγάλης έρευνας, αντί να προσπαθούμε με φωνές, με κολάρα ή και με ξύλο (!) να μετριάσουμε την έρευνα, ώστε να τον κάνουμε να ψάχνει κοντά, είναι προτιμότερο να του αγοράσουμε ένα μπίπερ, ώστε και ο ίδιος να ψάχνει ελεύθερα και εμείς να μη βραχνιάζουμε! Αν ο σκύλος είναι μετρίων αποστάσεων και ελεγχόμενος, δεν υπάρχει πρόβλημα “κουδουνάκι ή μπίπερ”, μόνο φέρμα.