Συντροφιά με τις αναμνήσεις μας…

Tου Δημήτρη Δραχτίδη

Πολλές φορές εμείς, οι κυνηγοί, γυρίζουμε κάμπους και βουνά χωρίς να συναντήσουμε ούτε ένα θήραμα. Με ασταμάτητο περπάτημα και ασίγαστο πόθο, η πορεία γίνεται -αν και κοπιαστική- πιο ευχάριστη, ιδιαίτερα όταν συντροφεύεται από τις αναμνήσεις. Όταν εκλείπουν τα θηράματα, τότε οι αναμνήσεις αντικαθιστούν αυτά. Οι επιτυχίες του παρελθόντος επανέρχονται στις σκέψεις, ιδίως στα γνώριμα μέρη. Αν και χωρίς να βρούμε τίποτα, με πολλά τα σημάδια της απελπισίας, οι πλούσιες εμπειρίες του παρελθόντος αντισταθμίζουν την πρόσκαιρη απογοήτευση, εκπέμποντας πάντα τη μελλοντική αισιοδοξία… Ίσως αύριο…

Ξαναγυρίζοντας οι αναμνήσεις, λοιπόν, δίνουν κουράγιο και ελπίδα στον κυνηγό ο οποίος σήμερα μπορεί να στάθηκε άτυχος, αύριο όμως… Άλλωστε ποτέ δεν λησμονεί ότι “του κυνηγού και του ψαρά το πιάτο δέκα φορές είν’ αδειανό και μια φορά γεμάτο!”. Κάθε νέα έξοδος είναι και μια νέα εμπειρία που αποσκοπεί όχι μόνο στο γέμισμα της τσάντας μα αποβλέπει κυρίως στο γέμισμα της ψυχής με πλούτο εμπειριών. Η δυναμική των κυνηγετικών εμπειριών έχει τέτοια ισχύ ώστε ολοκληρώνει τον κυνηγό και ευφραίνει την ψυχή του, ακόμα και στην αναμνηστική τους επανάληψη. Πόση χαρά αισθάνεται κάποιος όταν αφηγείται τη δυσκολία με την οποία κατάφερε έναν λαγό, έναν αγριόχοιρο ή μια μπεκάτσα. Συνεπώς, το χτύπημα ενός θηράματος δεν είναι ένα στιγμιαίο γεγονός, λησμονημένο μάλιστα μετά από λίγο καιρό, μα ένα διαχρονικό γεγονός το οποίο εμπλουτίζει τις εμπειρίες και αποτελεί το έργο των αναμνήσεων όταν η περίσταση το απαιτεί. Οι αναμνήσεις επαναφέρουν στις σκέψεις αυτά που συνέβησαν κάποτε και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι η παραστατική τους αφήγηση, λες και το ίδιο το γεγονός το επαναβιώνει σε όλο το μεγαλείο του. Τις πρώτες μέρες πήγα για τρυγόνια σε μια πολύ γνωστή ρεματιά με ψηλές ιτιές και μεγάλα πλατάνια. Αν και περπάτησα αρκετά χιλιόμετρα, δεν συνάντησα ούτε ένα. Επειδή όμως το μέρος ήταν γνωστό, μιας και από μικρός εκεί κυνηγούσα, γνώριζα σχεδόν όλα τα σημεία στα οποία πετάγονταν τα τρυγόνια. Αν και δεν βρήκα ούτε ένα, συντροφευόμενος όμως από τις ευχάριστες αναμνήσεις, άλλοτε έβλεπα συγκεκριμένα πλατάνια και ιτιές να σφύζουν από τρυγόνια. Έτσι, η μονοτονία της πορείας χρωματιζόταν από μια ευχάριστη εικονική πραγματικότητα των ενθυμήσεων που λειτουργούσε ως αντιστάθμισμα στην έλλειψη τρυγονιών.

Για να είναι, λοιπόν, η κάθε μας έξοδο ευχάριστη, ιδιαίτερα όταν δεν συναντάμε θηράματα, ας αφήνουμε ελεύθερο τον εαυτό μας να συνοδεύεται με την εικονική πραγματικότητα των αναμνήσεων, ας απέχουμε όμως μακράν της καύχησης και του ψεύδους, τα οποία απογοητεύουν εαυτόν και αλλήλους.