Συρτή βυθού vs ψαροντούφεκου

Σημειώσατε δύο
Θα βάζαμε κόντρα. Ο ένας με το ψαροντούφεκο και ο άλλος με το καλάμι. Ο φίλος μου, ο Γιώργος, θα ψάρευε με ψαροντούφεκο κι εγώ με το καλάμι της συρτής από το μικρό σκάφος. Χωρίς στοίχημα, παρά μόνο για τη διασκέδασή μας.

Οι κανόνες του παιχνιδιού απλοί: θα μετράγανε όλα τα ψάρια πάνω από δύο κιλά, με εξαίρεση τα μαύρα που έπρεπε να είναι ένα κιλό βαρύτερα. Σαργοί και λοιπά άσπρα ήταν καλοδεχούμενα αλλά δεν θα μετράγανε.

Επιμελής προετοιμασία

Το φουσκωτό μου ρίχτηκε με συνοπτικές διαδικασίες από το λιμανάκι του γλαρόκαβου στο Πευκοχώρι της Χαλκιδικής και μετά τη μπούκα, πήρε ρότα για το νοτιότερο άκρο του ποδιού, το φάρο. Ο καθένας είχε ετοιμάσει με μεγάλη επιμέλεια τα εργαλεία του. Ο Γιώργος είχε πάρει μαζί του δύο όπλα. Ένα 75άρι για χρήση μέσα σε τρύπα για άσπρα ψάρια ή για κανένα ροφό και ένα 115 cm για καρτέρια σε μαγιάτικα και συναγρίδες. Από την άλλη πλευρά, εγώ είχα πάρει ένα δίσπαστο καλάμι shimamo, 20 λιμπρών, με αντίστοιχο μηχανάκι γεμισμένο με 300 μέτρα νήμα. Στο ψυγείο διατηρούσα 2 υπέροχες ολόφρεσκες σουπιές που ένας φίλος ψάρεψε το πρωί.

Στο φάρο
Μετά από λίγα λεπτά ευχάριστου ταξιδιού, μια και ο καιρός ήταν υπέροχος, κάναμε την πρώτη στάση της εξόρμησης. Το σίδερο έπεσε στο νερό και ο Γιώργος άρχισε να ετοιμάζεται για τη βουτιά. Όπλα, σημαδούρα, πέδιλα, μάσκα και ο υπόλοιπος εξοπλισμός βγήκε από το σάκο και σε λίγα λεπτά ο Γιώργος έπεσε στα βαθιά μπλε νερά της περιοχής. Εγώ, αφού συμμάζεψα τα πράγματα που απέμειναν, τράβηξα την άγκυρα και κατέβασα το γκάζι για το πέλαγος. Δεν ήθελα να ετοιμαστώ με δεμένο σκάφος. Ήθελα να λικνίζομαι από το ελαφρύ κυματάκι. Έτσι αφού έσβησα τη μηχανή, άρχισα να ετοιμάζω τα εργαλεία μου.

Με σουπιά
Αφού έδεσα το παράμαλλο της συρτής με ένα μικρό στριφτάρι, το έδεσα στο νήμα και διάλεξα την πιο όμορφη σουπιά. Πέρασα το πρώτο αγκίστρι, το συρόμενο, από τη μύτη με φορά από κάτω προς τα πάνω και το δεύτερο περάστηκε μέσα από το σιφόνι ανάμεσα στα πλοκάμια. Βέβαια, πριν από το δόλωμα στα αγκίστρια, είχα ήδη προσθέσει ένα μικρό βαρίδι στην κοιλιά της σουπιάς για καλύτερη πλεύση. Έτσι η σουπιά βρέθηκε στο νερό να «κολυμπάει» ζωηρή και με όλα της τα χρώματα. Το μέρος ξέρω ότι κρατάει μεγάλα ψάρια, η επιτυχία σίγουρη.

Αναμένοντας τη μεγάλη στιγμή
Έβαλα μια φωνή στον Γιώργο για να πάρω ένα ok, και αφού βεβαιώθηκα ότι όλα ήταν καλά, το 500 γραμμαρίων μολύβι φύλακας τράβηξε στον πάτο τη σουπιά μου. Αφού πάτωσε το μολύβι, πήρα μερικά μέτρα και άρχισα με τις στροφές στο ρελαντί να περιμένω τη μεγάλη στιγμή. Έτσι, αφού ετοίμασα και το καφεδάκι μου, κάθισα πιο αναπαυτικά και με το μυαλό μου ονειρευόμουν τη σουπιά και γύρω της στόματα πεινασμένα.
Η ώρα περνούσε. Ο καφές τελείωσε, ο μονότονος ήχος του κινητήρα άρχισε να με νυστάζει και πλέον δεν μπορούσα να βρω μια θέση να με ξεκουράζει πάνω στο φουσκωτό. Όλη μου η καλή διάθεση και η αισιοδοξία είχαν μετατραπεί σε βαρεμάρα αφόρητη. Άρχισα να σκέφτομαι ότι είμαι χειρότερος από κάτι παππούδες που μπαίνουν στη θάλασσα αξημέρωτα και βγαίνουν το σούρουπο, με μισό κουβά τσέρουλες και σαβρίδια και το μετράνε για επιτυχία.

Αλλαγή σκηνικού
Ξαφνικά, ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνιο μου, ακούω τον Γιώργο να με φωνάζει να πάω κοντά του. «Τι θες ρε…;», τον ρωτάω αλλά δεν ακούω τι λέει. Έτσι μάζεψα γρήγορα το καλάμι μου και πέταξα τη σουπιά στη θάλασσα. Είμαι σίγουρος ότι μέχρι να φτάσει στον πάτο θα της είχαν ορμήξει τα μαγιάτικα. Τέτοια γκαντεμιά αισθανόμουν.
Φτάνοντας στο μέρος που ήταν ο Γιώργος, βλέπω το όπλο του να επιπλέει στην επιφάνεια και γύρω πολλά μέτρα σχοινί από το μουλινέ. «Έχω κάτω ένα μαγιάτικο 20 κιλά. Πάρε το σχοινί και αγαντάρισε το ψάρι για να κατέβω να το δευτερώσω με το 75άρι». Τρελάθηκα. Από την απόλυτη βαρεμάρα σε ρεσιτάλ αδρεναλίνης. Αυτά όμως έχει η θάλασσα.

Μουλάρωσε
Με γρήγορες κινήσεις πάνω από το φουσκωτό, παίρνω τα μπόσικα του σχοινιού και τραβάω ελαφρά. Δεν κουνιέται πόντο. Λες και τραβάω νταλίκα. Δεν ήθελα να βάλω όλη τη δύναμή μου, βέβαια, για να μη σκιστεί η σάρκα και ξεκαμακωθεί το ψάρι, αλλά τραβούσα δυνατά. Είχα την ελπίδα ότι σιγά σιγά θα το ανέβαζα. Το ψάρι όμως μουλάρωσε και δεν κουνιόταν.
Ο Γιώργος πήρε το μικρό όπλο και μετά από την απαραίτητη χαλάρωση ξεκίνησε τη βουτιά του. Το ψάρι ήταν στα 24 μέτρα μέσα στα φύκια. Μετά από λίγα βασανιστικά δευτερόλεπτα, το σχοινί που κρατούσα χαλάρωσε και άρχισα να τραβάω το ψάρι προς τα πάνω. Ο Γιώργος αναδύθηκε και μου είπε ότι η δεύτερη βέργα το είχε ξετρυπήσει λίγο πίσω από το βραχιακό κάλυμμα και ότι είναι μικρότερο από την αρχική εκτίμηση.

Ο γίγαντας
Σε λίγο το ψάρι κολυμπούσε κάνοντας κύκλους κάτω από το σκάφος. Τέτοια θεάματα σπάνια βλέπει κανείς. Απίστευτη και άγρια ομορφιά. Ο Γιώργος έπιασε το ψάρι από τα βράχια και με μια κίνηση το πέταξε μέσα στο σκάφος ολοζώντανο, με τις βέργες καρφωμένες πάνω του. Ίσως φοβήθηκε να μη σκιστεί και φύγει και το έκανε αυτό, αλλά εγώ εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τι με περιμένει. Με όλη μου τη δύναμη το έπιασα από το κότσι της ουράς και πίστεψα ότι το ακινητοποίησα. Έκανα όμως μεγάλο λάθος. Με μια κίνηση, το ψάρι γλίστρησε από τα χέρια μου και άρχισε να χτυπάει την ουρά του αριστερά δεξιά ανάμεσα στα πόδια μου. Έγινε χαμός. Οι βέργες να σφυρίζουν σαν σπαθιά στον αέρα μπροστά από το κεφάλι μου, τα πόδια μου κοντεύουν να σπάσουν από τα χτυπήματα και το αίμα να πιτσιλάει παντού, λες κι έκοβα κρέας με αλυσοπρίονο.
Κατά την προετοιμασία μας, είχα πάρει το μαχαίρι του Γιώργου κι έτσι εκείνος δεν το είχε σκοτώσει αφού το μαχαίρι το είχα εγώ. Όλα αυτά, βέβαια, τα είχαμε ξεχάσει εκείνη τη στιγμή. Έτσι προσπάθησα να ξαναρίξω το ψάρι στη θάλασσα για να το αποτελειώσει. «Είσαι τρελός ρε…, είδαμε και πάθαμε να το βάλουμε μέσα κι εσύ θες να το ρίξεις στο νερό», ήταν η απάντηση που πήρα κι έτσι με το μαχαίρι δώσαμε τέλος στο μαρτύριο του ψαριού πάνω στο φουσκωτό.

Στα άλμπουμ της Ευρώπης
Στη συνέχεια πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Όμως θέλαμε λίγο να ξεκουραστούμε κι έτσι βγήκαμε σε μια πλαζ για έναν κρύο καφέ από την καντίνα. Μόλις το φουσκωτό ακούμπησε την άμμο της παραλίας, ρίξαμε το ψάρι στο νερό για να είναι δροσερό. Σε ένα λεπτό είχε μαζευτεί όλη η παραλία και χάζευαν το ψάρι. Έγινε χαμός. Εμείς χαρήκαμε μια και το ψάρι μας θα έμπαινε στα φωτογραφικά άλμπουμ όλων των ευρωπαϊκών χωρών. Όσο για το στοίχημα, το ψαροντούφεκο στάθηκε πιο τυχερό από τα αγκίστρια μου. Ωστόσο, αν και χαμένος, δεν είχα στεναχωρηθεί καθόλου.