Το απορίας άξιον…

Συντάκτης: Χατζηνίκος Ευάγγελος, Δασολόγος Περιβαλλοντολόγος, MSc στη Διαχείριση Άγριας Πανίδας.

 

Τα τελευταία χρόνια είναι μεγάλο το ρεύμα μετανάστευσης των ελλήνων κυνηγών προς αναζήτηση κυνηγετικών παραδείσων σε γειτονικές μας, Βαλκανικές κυρίως, χώρες. Επόμενο είναι όταν επιστρέφουν στην πατρίδα να κάνουν πικρές συγκρίσεις και συνειρμούς και να κυριαρχεί ένα και μοναδικό ερώτημα στο μυαλό τους: «γιατί αυτοί να έχουν όλα τα θηράματα σε αφθονία και εμείς να τα βλέπουμε με το τηλεσκόπιο;».

Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι απλή και ταυτόχρονα σύνθετη. Όχι δεν κάνω την Πυθία, σοβαρολογώ. Η απάντηση είναι απλή, αν φέρουμε στο μυαλό μας την εικόνα των βιοτόπων στους οποίους απαντώνται τα πολυάριθμα θηράματα στις βαλκανικές χώρες και τους συγκρίνουμε με τους αντίστοιχους ελληνικούς βιότοπους. Η απλή απάντηση γίνεται σύνθετη, αν προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τις οικονομικο-πολιτικο-κοινωνικο-περιβαλλοντικές αιτίες που διαμορφώνουν τις αντίστοιχες μορφές των εν λόγω βιοτόπων. Θα προσπαθήσουμε να δούμε τι συμβαίνει με το κυριότερο θήραμα που εξάγουν οι γείτονές μας αυτή την περίοδο, τα τρυγόνια.

 

Οι συνθήκες

Τα τρυγόνια απαντώνται στις αρχές του Αυγούστου σε παραποτάμιες πεδινές περιοχές, στις οποίες κυριαρχούν οι καλλιέργειες του ηλίανθου (ηλιόσπορου) και του σιταριού. Λόγω των κλιματικών συνθηκών, ανάλογα τη χρονιά, ο ηλιόσπορος ωριμάζει περίπου εκείνη την περίοδο και προσελκύει σαν μαγνήτης τα τρυγόνια που έχουν αναπαραχθεί στη γειτονική παραποτάμια βλάστηση. Αντίθετα, αν ψάξεις τις πεδινές περιοχές της Ελλάδας, θα βρεις ελάχιστες έως ανύπαρκτες καλλιέργειες ηλιόσπορου, με εξαίρεση κάποιες τοποθεσίες της Βόρειας Ελλάδας.

 

Η αιτία

Όλοι οι κάμποι της χώρας μας από το 1980 και μετά σπέρνονται κατά κόρον με βαμβάκι (ένεκα οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις) και οι αλλεπάλληλοι αναδασμοί έχουν καταστρέψει τους φυσικούς φράχτες, που προσέφεραν κάλυψη και θέσεις φωλεοποίησης στα τρυγόνια. Η μονοκαλλιέργεια του βαμβακιού, όχι μόνο είναι άχρηστη ως βιότοπος για τα τρυγόνια, αλλά ταυτόχρονα υποβιβάζει και καταστρέφει τα πεδινά οικοσυστήματα της χώρας μας, επειδή απαιτεί εκτεταμένη χρήση αγροχημικών και υπεράντληση των υπόγειων υδάτων για να είναι προσοδοφόρα.

 

Συμπέρασμα

Είναι, λοιπόν, φυσικό τα τρυγόνια να προτιμούν τις γειτονικές μας χώρες, αφού τους προσφέρουν σε αφθονία τροφή, νερό, κάλυψη και θέσεις φωλεοποίησης, ενώ χρησιμοποιούν τη χώρα μας ως αναγκαστικό ενδιάμεσο μεταναστευτικό σταθμό στο ταξίδι τους από και προς τις θέσεις φωλεοποίησης, και άντε να σταθείς τυχερός να τα πετύχεις.

Στις γειτονικές μας χώρες, Βουλγαρία, Σκόπια, Σερβία, το θήραμα το αντιμετωπίζουν ως φυσικό ανανεώσιμο ποσό και επενδύουν σε αυτό, αποσκοπώντας σε βραχυχρόνιο και μακροχρόνιο κέρδος. Έτσι, λοιπόν, οι Κυνηγετικοί Σύλλογοι της κάθε περιφέρειας, που, σημειωτέον έχουν την πλήρη κυνηγετική διαχείριση της περιοχής τους, αν κρίνουν πως δεν επαρκούν οι καλλιέργειες των προτιμητέων φυτών, σπέρνουν μόνοι τους και φροντίζουν μεγάλες εκτάσεις, οι οποίες γειτονεύουν με ποτάμια (που τα περισσότερα από αυτά εκβάλλουν στη χώρα) με ηλίανθο, για να έρθουν οι “πεινασμένοι” Έλληνες και να ευχαριστηθούν με κυνήγι, 60-100 km βορειότερα από τα σύνορά τους.

 

Η ελληνική πραγματικότητα

Αντιθέτως, στην Ελλάδα το θήραμα αντιμετωπίζεται ως πάρεργο από την καθ’ ύλην αρμόδια υπηρεσία (τη Δασική), το οποίο το κυνηγάνε 250.000 φωνακλάδες κυνηγοί, οι οποίοι δεν έχουν πάρει ακόμα το μέλλον στα χέρια τους, γιατί ακριβώς δεν γνωρίζουν τη δύναμή τους, όπως έχουν κάνει οι φτωχοί, αλλά έξυπνοι κατά τα άλλα γείτονές μας.

Έτσι λοιπόν, αρκετές χιλιάδες από εμάς έχουν ακουμπήσει σε γειτονικά παγκάρια και μεσάζοντες το λιγότερο 1.000 € έκαστος, για να ζήσουν τρεις μέρες σε κυνηγετικό παράδεισο, αλλά ελάχιστοι έχουν μοχθήσει ή ακόμα έχουν προβληματιστεί για το πώς θα μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα μας, φυσικά προς το καλύτερο.