Πέρυσι, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, κάλεσα για κυνήγι στο χωριό μου δυο φίλους λαγοκυνηγούς. Προσωπικά δεν έχω κυνηγήσει ποτέ λαγό και κάποιες φορές που τυχαία συνάντησα λαγό στο βουνό, δε σήκωσα το όπλο μου. Παρ’ όλα αυτά, εκείνο το πρωί θα συμμετείχα σε ένα κυνήγι λαγού.
Το ραντεβού είχε κλειστεί για το πρωί της Κυριακής. Ο Μιχάλης και ο κουμπάρος του ο Λάζος, δύο πολύ καλοί φίλοι απο τη Θεσσαλονίκη, θα έρχονταν στο χωριό μου στις Σέρρες για να κυνηγήσουμε λαγό παρέα με μένα και τον πατέρα μου.
Η μέρα ήταν χειμωνιάτικη με τσουχτερό κρύο και μια βαριά συννεφιά είχε απλωθεί πάνω από τα βουνά των Κρουσίων και του Μπέλες. Οι φίλοι μας έφτασαν και σε λίγη ώρα, μετά από έναν σύντομο καφέ, ξεκινήσαμε για το βουνό. Ο πατέρας μου είτε λόγω του λαγού, είτε λόγω του κρύου προτίμησε να μην έρθει και να καθίσει στο σπίτι για να κόψει ξύλα.
Ο μαστρο-Πάλιος
Ο Μιχάλης είχε πάρει μαζί του ένα εξαιρετικό σκυλί, τον Πάλιο, μάστορα στο λαγό. Τα δικά μου σκυλιά τα αφήσαμε στο σπίτι. Φτάνοντας στα κριθάρια, μια περιοχή που κρατάει λαγό, ο Μιχάλης έλυσε τον Πάλιο και μου λέει «Αν ο Πάλιος γαβγίσει, ο λαγός βρίσκεται πολύ κοντά, να προσέχεις». Και το κυνήγι ξεκίνησε…
Ο “μάστορας”, ο Πάλιος, μετά από δέκα λεπτά γάβγισε για πρώτη φορά. «Ωραία, είπα μέσα μου, θα τελειώσουμε γρήγορα» μια κι έκανε πολύ κρύο. Πλησιάσαμε και οι τρεις το σκυλί, αλλά ο λαγός άφαντος. Ο σκύλος, όμως, συνέχισε με το ίδιο μεράκι να ψάχνει καλύπτοντας μεγάλες περιοχές του βουνού. Μετά από λίγη ώρα, ο “μάστορας” ξαναγάβγισε λίγο ψηλότερα. Άντε ξανά και οι τρεις να κλείσουμε το λαγό που θα ξεπετούσε ο Πάλιος από λεπτό σε λεπτό. Πάλι τίποτα.
Το κρύο είχε αρχίσει να τρυπάει το κόκκαλο, είχε φτάσει σχεδόν μεσημέρι και είχαμε περπατήσει πάνω από δύο χιλιόμετρα πίσω από τον “μάστορα”, τον Πάλιο, που συνέχιζε να γαβγίζει με μεράκι. Μετά από λίγη ώρα, το πήραμε απόφαση. Ο Πάλιος έπρεπε να μαζευτεί και να γυρίσουμε πίσω. Η τύχη δεν ήταν με το μέρος μας. Έτσι πιάσαμε το σκυλί και γυρίσαμε, επιτέλους, στο σπίτι.
Απόφαση της στιγμής
Η ξυλόσομπα έκαιγε δυνατά και σιγά σιγά αρχίσαμε να ζεσταινόμαστε. Τα πρώτα μεζεδάκια της γιαγιάς βγήκαν στο τραπέζι και το τσίπουρο του παππού γέμιζε τα ποτήρια. Με τα καλαμπούρια του Λάζου η ώρα πέρασε πολύ όμορφα κι έτσι οι φίλοι μας ξεκίνησαν το ταξίδι του γυρισμού στη Θεσσαλονίκη.
Δεν με χωρούσε ο τόπος. Τα σκυλιά μου με κοιτούσαν δεμένα στις αλυσίδες και περίμεναν ένα σφύριγμα, όπως κι εγώ. Χωρίς δεύτερη σκέψη τα έβαλα στο πίσω μέρος του Νiva και μαζί με τον μπαμπά μου πήγαμε στο πιο κοντινό μέρος γύρω από το χωριό για να τα λύσουμε. Δεν θέλαμε να κυνηγήσουμε παρά μόνο να τα αφήσουμε να τρέξουν έτσι για να κάνουν το κέφι τους.
Στη Σουρτάρα
Σταματήσαμε στα τελευταία χωράφια του κάμπου και είπαμε ο ένας να ανέβει στην κορυφή της πλαγιάς και ο άλλος κάπου στη μέση για να ελέγχουμε τα σκυλιά. Έτσι κι έγινε και μετά από λίγη ώρα ο Τζάκος, ίσως ο πιο τεμπέλης σκύλος που είχα, και η Λίζα ενός χρόνου τότε, έφυγαν.
Σε λίγη ώρα άρχισε να πέφτει και το πρώτο χιόνι της χρονιάς. Όσο, όμως, περνούσε η ώρα, τόσο περισσότερο χιόνιζε και ο ουρανός είχε πάρει ένα περίεργο πορτοκαλί χρώμα καθώς άρχισε να σουρουπώνει. Σε λίγο τα κουδούνια δεν ακούγονταν άλλο. Μετά από λίγη ώρα λέω του μπαμπά μου να ανέβει στην κορυφή της πλαγιάς και να ακούσει από την πίσω μεριά μήπως και τα σκυλιά μας πέρασαν από πίσω. Δεν πρόλαβα να τελειώσω την κουβέντα μου όταν από ψηλά άκουσα τη φωνή της Λίζας να κυνηγάει. Σίγουρα καμιά αλεπού θα είναι, είπα μέσα μου, και δεν έδωσα μεγάλη σημασία. Όμως κάτι δε μου άρεσε στο δρομολόγιο. Το σκυλί ακουγόταν να έχει μια πορεία όλο ευθεία, λες και τράβηξες μια γραμμή στο χάρτη. Η αλεπού δεν θα πήγαινε έτσι. Άλλαξα σφαίρες. Το σκυλί, ενώ με πλησίαζε, περνούσε τις μικρές χαράδρες που μας χώριζαν. Έτσι η φωνή του μια ακουγόταν καθαρά και μια ακουγόταν στο βάθος.
Η μαύρη σιλουέτα
Η αγωνία μου είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Το σκυλί είχε φτάσει ακριβώς στην απέναντι πλαγιά από μένα, μας χώριζε μόνο μια μικρή χαράδρα. Ήμουν σίγουρος ότι αυτό που κυνηγούσε η Λίζα ήταν πολύ κοντά μου και σε λίγο θα το έβλεπα.
Τα μάτια μου προσπαθούσαν να δουν μέσα από το πυκνό χιόνι που έπεφτε και να ξεχωρίσουν και την παραμικρή λεπτομέρεια. Ξαφνικά ένα κλαδάκι έσπασε. Ένα μόνο μικρό κλαδάκι τίποτε άλλο. Γυρίζω και βλέπω μια μαύρη σιλουέτα να κινείται πολύ προσεχτικά μέσα σε μια συστάδα από σμίλιους (δέντρα).
Σήκωσα το όπλο και τουφέκισα. Δυστυχώς η πιο κρίσιμη στιγμή έχει σβηστεί από τη μνήμη μου. Δεν μπορώ να θυμηθώ πώς σήκωσα το όπλο, πού σημάδεψα και πώς τράβηξα τη σκανδάλη. Ίσως εκείνη τη στιγμή να δούλεψε ένα άλλο κομμάτι του εγκεφάλου μου που δεν ορίζω.
Το αγρίμι με τον ήχο της τουφεκιάς έκανε ένα σάλτο και άρχισε να τρέχει στον κατήφορο της πλαγιάς. Εκεί έγινε και η δεύτερη τουφεκιά. Σε αυτήν την τουφεκιά ευτυχώς θυμάμαι ότι σημάδεψα κάπου ανάμεσα στο λαιμό και στο σώμα και τράβηξα τη σκανδάλη. Ούτε όμως και η δεύτερη σφαίρα σταμάτησε την τρελή πορεία του γουρουνιού που συνέχισε να τρέχει προς τα χωράφια.
Να… ντρέπεσαι το σκύλο σου
Το μυαλό μου πάει να σπάσει. Αρχίζω να τρέχω και ‘γω προς τα κάτω γεμίζοντας ταυτόχρονα το δίκαννο με νέα φυσίγγια. Όμως πολύ γρήγορα παραιτούμαι της προσπάθειας μια και σε καμία περίπτωση δεν θα το πρόφταινα σε κάποιο ανοίχτωμα του δάσους, όπως αρχικά σκέφτηκα, και μάλιστα το χιόνι είχε ήδη φτάσει τους δέκα πόντους και γλιστρούσα. Να ανοίξει η γη να με καταπιεί… Δεν το χωρούσε το μυαλό μου πως αστόχησα σε ολόκληρο αγριογούρουνο. Σε λίγο έφτασε από πίσω και η Λίζα. Ήρθε και με κοίταξε. Ντράπηκα το σκύλο μου. Της έδειξα από πού έφυγε και η Λίζα συνέχισε να κυνηγάει. Από πίσω ήρθε και ο ετοιματζής ο Τζάκος (αυτόν δεν τον ντράπηκα) κι έφυγε κι αυτός.
Αλλαγή σκηνικού
Σε λίγο όμως κάτι περίεργο συνέβη. Τα κουδουνάκια ακούγονταν σε ένα μόνο μέρος και τα γαβγίσματα σταμάτησαν. Μέσα στην απελπισία μου ούτε καν το είχα φανταστεί. Έχει γούστο σκέφτηκα και γρήγορα πήγα εκεί. Το θέαμα που αντίκρισα ήταν εκπληκτικό. Το αγρίμι ήταν ξαπλωμένο πάνω σε κόκκινο χιόνι και αχνός έβγαινε από το σώμα του. Τα σκυλιά το δάγκωναν και ξεσπούσαν τη μανία τους και ‘γω αποσβολωμένος από την άγρια αυτή ομορφιά της φύσης, κοιτούσα κι έτρεμα από την ένταση.
Πιστεύω ότι αυτή η εικόνα και τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής θα τα θυμάμαι για πάντα. Από τη μια να λυπάμαι το αγρίμι και από την άλλη να μου έρχεται να το δαγκάσω και ‘γω μαζί με τα σκυλιά για να μου φύγει μια μανία που δεν ορίζω. Μια αρχαία σύγκρουση μέσα μου.
Μεγάλη χαρά
Μετά από λίγο έφτασε και ο μπαμπάς μου και ακολούθησαν στιγμές μεγάλης χαράς. Δέσαμε το ζώο από τη μουσούδα και το τραβήξαμε στον κατήφορο προς τα χωράφια όπου αφήσαμε το αυτοκίνητο. Πίσω μας ένα κόκκινο μονοπάτι πάνω στο χιόνι. Το φορτώσαμε στο καπό, το δέσαμε και πήγαμε στο σπίτι.
Τα χέρια μου ήταν γεμάτα αίματα και το τηλέφωνο μου το κρατούσε η μάνα μου. “Μιχάλη, φτάσατε Θεσσαλονίκη;”. Ρώτησα το φίλο μου και μου απάντησε, “ρίχνει πολύ χιόνι και μόλις περάσαμε το Κιλκίς”. “Γυρίστε πίσω, τους είπα, γιατί σκότωσα γουρούνι”. Δεν με πίστευαν. Είχαν περάσει περίπου 45 λεπτά!
Η στιγμή της αλήθειας
Ακολούθησε η εκδορά και η καθιερωμένη βλητική ανάλυση. Η πρώτη σφαίρα ήταν ένα 15βολο από το οποίο 10 βόλια είχαν διαπεράσει το θώρακα του ζώου και σταμάτησαν στο δέρμα της άλλης πλευράς. Το δεύτερο φυσίγγι, το “μελετημένο”, ήταν ένα επιχαλκωμένο 10βολο από το οποίο δεν το πέτυχε ούτε ένα βόλι. Το ήξερα από πριν και αυτή ήταν μια επιπλέον απόδειξη. Το ένστικτο λειτουργεί πάντα αλάθητα. Όταν τη στιγμή της τουφεκιάς το μυαλό είναι απασχολημένο με το να μετράει μέτρα, προσκόπευση και άλλες λεπτομέρειες, δεν πετυχαίνεις ούτε κοτσύφι.
Ο… μαγνήτης
Ο Λάζος ακόμη έχει να το λέει και να μην το πιστεύει πως μέσα σε 45 λέπτα είχα σκοτώσει ένα αγριογούρουνο 500 μέτρα από το τελευταίο σπίτι του χωριού. Πολλές φορές, σε συζητήσεις με φίλους κυνηγούς, ακούγεται συχνά η φράση “θέλει και τύχη το κυνήγι”. Προσωπικά πιστεύω πως στο κυνήγι του λαγού ή του αγριογούρουνου η τύχη καταλαμβάνει το μεγαλύτερο ποσοστό της επιτυχίας ή όχι ενός κυνηγιού. Και όταν λέω επιτυχία εννοώ να κρεμαστεί το ζώο στο τσιγκέλι. Σίγουρα θέλει ικανότητες να βρεις τα γουρούνια, να βάλεις σωστά τα καρτέρια και να κυνηγηθούν τα ζώα σωστά από τα σκυλιά. Μέχρι εκεί μπορείς να ελέγχεις το κυνήγι σου. Για να τουφεκιστεί, όμως, το αγρίμι θέλει να είσαι και λιγάκι τυχερός. Σκεφτείτε και το ανάποδο. Σε κάθε χωριό δεν υπάρχει κι ένας που τραβάει τα γουρούνια σα μαγνήτης; (Στο χωριό μου τον λέμε Γρηγόρη και δεν κυνηγάει γουρούνια).
Υστερόγραφο
Δεν μπορούσα να μην αναφερθώ στην περιπέτεια του Μιχάλη που μετά από λίγο καιρό του έκλεψαν τον αγαπημένο του Πάλιο, ένα εξαιρετικό λαγόσκυλο που έτυχε εκείνη τη μέρα να μη σηκώσει λαγό.
