Η επιστημονική έρευνα της ΣΤ΄ Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας Θράκης (ΚΟΜΑΘ) με θέμα την ελληνική κυνηγετική φιλοσοφία καταδεικνύει ότι πρόκειται για ένα διανοητικό και ηθικό κεφάλαιο χωρίς φυλετικά, εθνικά και ιστορικά όρια
Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Environmental Values», η ύλη του οποίου περιστρέφεται γύρω από το ζήτημα άνθρωπος και περιβάλλον.
Η όλη προσπάθεια ανήκει στην επιστημονική ομάδα της ΣΤ΄ ΚΟΜΑΘ και συγκεκριμένα στους δασολόγους-θηραματολόγους: Χρήστο Σώκο και Περικλή Μπίρτσα και στο δασολόγο-επικοινωνιολόγο Νικόλαο Χασάναγα.
Στόχος αυτής της μελέτης ήταν να εξεταστεί η αρχαία ελληνική σκέψη γύρω από το κυνήγι και να συγκριθεί με τη σημερινή. Κάτι που δεν έχει επιχειρηθεί ποτέ πριν. Σύμφωνα με τους συντάκτες της, η μελέτη αυτή παράλληλα, επιδιώκει να καταδείξει τις εφαρμογές μιας καλά καθορισμένης φιλοσοφίας του κυνηγίου.
Αυτό το πόνημα είναι πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα μάλιστα στους δύσκολους καιρούς που διανύει η υπόθεση θήρα, κάτι που το ένιωσαν οι Έλληνες κυνηγοί στο πετσί τους και με την τελευταία «μάχη», στην οποία για μια ακόμη φορά σύρθηκαν με τα δικονομίστικα τερτίπια των αυτοαποκαλούμενων οικολόγων.Εξάλλου, όπως όλα δείχνουν και στο μέλλον, ο δρόμος κάθε άλλο παρά θα είναι στρωμένος με ρόδα.
Θα χρειαστεί ολόκληρος «πόλεμος» και σε πολλά επίπεδα για να συνεχιστεί το κυνήγι. Ανάλογες κινήσεις έχουν γίνει και σε άλλα μέρη του κόσμου. Κλασικό παράδειγμα που έρχεται πέραν του Ατλαντικού, αποτελεί το σχέδιο της συμφωνίας χιλιετίας στην κληρονομιά κυνηγίου της Βόρειας Αμερικής του 2000. Θεωρείται πως είναι απαραίτητη η δημιουργία ενός φιλοσοφικού περιβάλλοντος, με προγράμματα, στρατηγικές και πρωτοβουλίες, που θα επιφέρουν τη συναίνεση και των μη κυνηγών στη συνέχιση της θήρας.
«Ταξιδεύοντας» στο παρελθόν
Οι επιστημονικοί συνεργάτες της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας-Θράκης κάνοντας μια αναδρομή στις ρίζες του κυνηγίου, επισημαίνουν τα εξής:
-Το αρχαιοελληνικό πνεύμα τίμησε ιδιαίτερα το κυνήγι με την τοποθέτηση του ιδεαλισμού πάνω από τον υλισμό. Αναλύοντας το χαρακτήρα και τις ιδιότητες που είχαν αποδώσει οι αρχαίοι Έλληνες στη θεά προστάτιδα του κυνηγίου Άρτεμη, μπορεί ο σύγχρονος ερευνητής να προσεγγίσει τη σημασία που είχε για τους Έλληνες το κυνήγι.
Επιπλέον, ο Ξενοφώντας (430-354 π.Χ.), στο έργο του «Κυνηγετικός», αναδεικνύει το κυνήγι και ως άριστο μέσο διαπαιδαγώγησης των νέων. Δεν είναι τυχαίο ότι μυθικοί ήρωες, όπως ο Οδυσσέας, ο Θησέας και άλλοι, απέκτησαν μεγάλη υπεροχή, μαθητεύοντας σχετικά με τα κυνήγια και την υπόλοιπη παιδεία κοντά στον Κένταυρο Χείρωνα, το δάσκαλο των κυνηγών. Η ιδιαίτερη αξία του κυνηγίου κατά τους αρχαίους Έλληνες, εντοπίζεται στη δυσκολία και στην επικινδυνότητά του. Μέσω του κυνηγίου εξετάζονται και χαλυβδώνονται οι ψυχικές, πνευματικές και σωματικές ικανότητες. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Αθήναιου (2ος-3ος αιώνας μ.Χ.), σύμφωνα με τον οποίο οι Μακεδόνες απέκλειαν από τα κοινά γεύματα εκείνους που δεν είχαν θηρεύσει κάπρο.
-Η ίδια φιλοσοφία για το κυνήγι συνεχίζεται και τις επόμενες χιλιετίες. Στην υποδουλωμένη Ελλάδα το κυνήγι παραμένει αναφαίρετο δικαίωμα, αναδεικνύεται δε επιπλέον και σε σύμβολο ελευθερίας: Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, οι κλέφτες και αρματολοί εξασκούν το κυνήγι όχι μόνο ως μέσο επιβίωσης, αλλά και ως δοκιμασία για την ανάδειξη των πρωτοπαλίκαρων. Αντίθετα, στα φεουδαρχικά καθεστώτα της άλλης Ευρώπης το κυνήγι αποτελεί αποκλειστικό δικαίωμα της άρχουσας τάξης.
Από τα παραπάνω σκιαγραφείται μια συγκεκριμένη φιλοσοφία, σύμφωνα με την οποία το κυνήγι είναι σημαντικό για τους Έλληνες επειδή αποτελεί μέσο διαπαιδαγώγησης, δοκιμής ικανοτήτων και σύμβολο ελευθερίας.
-Παράλληλα με τον πολιτισμό και την επιστήμη, οι αρχαίοι Έλληνες ανέπτυξαν μια συγκεκριμένη φιλοσοφία στο κυνήγι. Αυτή η φιλοσοφία βρέθηκε ότι βασίζεται σε τρεις διαστάσεις, δηλαδή τη διαπαιδαγώγηση, τη δοκιμή ικανοτήτων και την ελευθερία. Αυτές οι τρεις πτυχές μπορούν να εκληφθούν ως τρία διαδοχικά στάδια. Αρχικά, ο κυνηγός προσπαθεί να αποκτήσει γνώση για τα θηράματα, τους τόπους κυνηγιού, τις μεθόδους, την ηθική, τους κανόνες. Έπειτα, ο κυνηγός θέλει να εξετάσει τις ικανότητές του και να συγκριθεί με άλλους. Τέλος, δεδομένου ότι έχει λάβει την ιδιότητα ενός κυνηγού, θα προσπαθήσει να διατηρήσει ή να βρει την ελευθερία του.
Η φιλοσοφία του κυνηγού
Η φιλοσοφία του κυνηγίου είναι ένα διανοητικό και ηθικό κεφάλαιο χωρίς φυλετικά, εθνικά και ιστορικά όρια. Τα στοιχεία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας βρίσκονται επίσης στις εργασίες των σύγχρονων συγγραφέων και την τρέχουσα κοινωνιολογική έρευνα για τη θήρα.
Ο κυνηγός πρέπει να προσπαθήσει να επιτύχει ένα συνδυασμό των ανωτέρω διαστάσεων, υιοθετώντας μια ολιστική προσέγγιση στη φιλοσοφία. Αυτή η αρμονική τοποθέτηση μπορεί να οδηγήσει σε μια ιδανική προοπτική του κυνηγίου με πολλαπλά οφέλη. Η αξία του μπορεί να συνειδητοποιηθεί δεδομένου ότι συνδυάζει τα διανοητικά και φυσικά οφέλη επιτυχέστερα από πολλές άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες.
