Έχω μια σκυλίτσα Κούρτσχααρ, 2 ετών, η οποία μέχρι και τις αρχές της προηγούμενης σεζόν ερευνούσε την περιοχή σε αποστάσεις οπτικής επαφής και είχε πολύ καλή συνεργασία μαζί μου, πράγμα που άλλωστε μου άρεσε κι επιθυμούσα. Από τον Οκτώβριο-Νοέμβριο, σταδιακά, έχει ανοίξει υπερβολικά την έρευνά της και σε ορισμένες περιπτώσεις περνάνε και 15′ χωρίς επαφή, με αποτέλεσμα να μη ξέρω που είναι ο σκύλος μου. Επειδή αυτός ο τρόπος κυνηγίου δεν μου αρέσει, τι μπορώ να κάνω;
Απάντηση
Το φαινόμενο αυτό είναι γενικότερο και φυσιολογικό, διότι στην αρχή ο νεαρός σκύλος αισθάνεται ανασφάλεια μακριά από τον ιδιοκτήτη του, δεν γνωρίζει ακόμα τον κυνηγότοπο και γι’ αυτό είναι πιο μαζεμένος και πιο ελεγχόμενος. Μετά όμως από μιάμιση κυνηγετική περίοδο, αρχίζει να αποκτά περισσότερη εξοικείωση με το περιβάλλον, παθιάζεται περισσότερο με το θήραμα και οι επιστροφές που έχει, όπως και η επαφή την οποία κρατάει με τον ιδιοκτήτη του, είναι ασθενέστερη.
Ο σκύλος χρειάζεται γενικότερη εκπαίδευση από έναν επαγγελματία, ώστε να καταλάβει ότι πρέπει να κυνηγάει με τη συνεργασία και την υπόδειξη του κυνηγού και όχι να συμπεριφέρεται σαν ένα άγριο ζώο μέσα στο δάσος.
