Τις πιο αντικρουόμενες απαιτήσεις έχει να αντιμετωπίσει το σύστημα διεύθυνσης των αυτοκινήτων που είναι σχεδιασμένα για εκτός δρόμου χρήση. Η οδήγηση στην άσφαλτο απαιτεί αίσθηση και απόλυτη πληροφόρηση της υφής του οδοστρώματος. Από την άλλη η κίνηση στο χωματόδρομο απαιτεί η ανάδραση των πληροφοριών να είναι μικρή, ούτως ώστε να είναι ελάχιστοι οι κραδασμοί που φτάνουν από το δρόμο στο τιμόνι και καταπονούν τον οδηγό. Μπερδευτήκατε;
Να δείτε τι παθαίνουν οι σχεδιαστές των οχημάτων εκτός δρόμου.
Οι λύσεις που χρησιμοποιούνται καλύπτουν σχεδόν όλη τη γκάμα των προσφερόμενων σχεδίων. Παλαιότερα ο ατέρμονας κοχλίας με ή χωρίς υδραυλική υποβοήθηση ήταν η μόνη αποδεκτή λύση, με φανερά τα μειονεκτήματα στην εντός δρόμου χρήση, αλλά άψογη συμπεριφορά όταν αυτός τελείωνε.
Πρόσφατα, με τη γενικότερη προσπάθεια να γίνουν πιο… «ανθρώπινα» τα 4×4 έχουν αποκτήσει υδραυλικά υποβοηθούμενη κρεμαγιέρα. Σε αρκετές περιπτώσεις ηλεκτρονικά ελεγχόμενα, ηλεκτροϋδραυλικά συστήματα, μεταβάλουν το ποσοστό υποβοήθησης ανάλογα με την ταχύτητα, επιτρέποντας στο σύστημα να λειτουργεί το ίδιο καλά τόσο στις υψηλές ταχύτητες στο εθνικό οδικό δίκτυο, όσο και στην αντιπαράθεση με τους βράχους, τη λάσπη και τις λοιπές …δυσκολίες.
Είναι άξιο λόγου το γεγονός ότι σήμερα είναι πρακτικά αδύνατο να καταλάβεις από την αίσθηση ποιο σύστημα διεύθυνσης κρύβεται κάτω από το αμάξωμα, χωρίς να ανατρέξεις στα τεχνικά χαρακτηριστικά του αυτοκινήτου. Ο κανόνας είναι ότι πλέον μόνο οι καθαρόαιμες κατασκευές –ειδικά σχεδιασμένες για σκληρή χρήση- όπως το Hummer, το Mercedes G και το Land Rover Defender, επιμένουν στη χρήση του ατέρμονα, που βρίσκει στέγη σε όλο και λιγότερα οχήματα.
