Μία εμπειρία ζωής
Αφρική… Μία επίσκεψη είναι αρκετή για να σε στοιχειώσει για πάντα! Δεν γλιτώνεις πια, είσαι εξαρτημένος…
Ο βάλτος, τα μονοπάτια του νερού που σε βγάζουν σε μεγάλα ξέφωτα, γεμάτα νούφαρα και τα πυκνά κοπάδια παπιών που γεμίζουν τον ουρανό και έρχονται να φάνε τα μπουμπούκια από τα νούφαρα, εκεί, μπροστά σου… Κι αυτό γίνεται συνέχεια…
Το Ελ-Ντουέιμ
Έτσι και φέτος, το ραντεβού μας ήταν στις 10 Φεβρουαρίου στο «Ελ. Βενιζέλος» με προορισμό μου το Χαρτούμ, μέσω Καΐρου. Νομίζω, ότι αυτή η φορά ήταν η 12η για μένα. Ο Λεωνίδας με τον Νίκο έχουν πάει περισσότερες φορές.
Μετά από αρκετή ταλαιπωρία και «αφρικάνικη χρονοτριβή», φθάσαμε την επόμενη το βράδυ στην κυνηγετική κατασκήνωση στο Ελ-Ντουέιμ στο Λευκό Νείλο, δίπλα στο βάλτο με τα νούφαρα…
Ένας βάλτος τεράστιος, περίπου 40 χιλιόμετρα μήκος και 6 με 7 χιλιόμετρα πλάτος. Η άκρη του φθάνει στον κεντρικό Νείλο. Σε αυτήν την έκταση κυνηγούμε μόνο οι τρεις μας.
Καθημερινά, διαλέγουμε καινούργιες ατουφέκιστες τοποθεσίες που συνήθως δέχονται παπιά που εκτοπίσαμε με το κυνήγι της προηγούμενης. Η υποδοχή όταν φθάσαμε, ήταν το ίδιο ζεστή και χαρούμενη όπως και τα προηγούμενα χρόνια.
Και στην ερώτησή μας -την οποία θα έκαναν και όλοι οι κυνηγοί του κόσμου- αν έχει πουλιά, η απάντηση ήταν θετική.
Το σημείο που κυνηγούσαμε ήταν τόπος συγκέντρωσης των παπιών της Ανατολικής Αφρικής για την ετήσια μετανάστευσή τους προς το βορρά.
Άντε μετά από αυτή την είδηση, να κλείσεις μάτι το βράδυ… Στο μυαλό μου περνούσαν πετυχημένες σκηνές και εικόνες από άλλες χρονιές. Σιγά-σιγά ήρθε ένας «μολυβένιος» ύπνος, ώσπου ακούστηκε η γεννήτρια τα χαράματα που ήταν και το ξυπνητήρι μας.
Πρωινό πριν φέξει και μετά ο καθένας στη «μούρκα» του (πλάβα), με τον οδηγό του στο κυνήγι των “hick-up boys”.
Και ο Θεός βοηθός…
Το πρώτο πρωί λοιπόν, ήμουν ευλογημένος από την τύχη. Ο βοηθός μου, με πήγε σε ένα μεγάλο άνοιγμα με πλούσια τροφή. Αρχίσανε λοιπόν από το πρώτο φως να έρχονται κατά σμήνη μικρά και μεγάλα κοπάδια, να κάνουμε βόλτες όλο και πιο κοντά στα ομοιώματα που είχαμε ρίξει μπροστά μας και να θέλουνε να καθίσουν με το ζόρι…
Με «φάγανε» σε σημείο που να μην πιστεύω τι βλέπω και τι κάνω…
Σε 4 ώρες περίπου, έριξα 500 φυσίγγια. Δεν είχα πάρει άλλα και ενώ βγήκαμε για μάζεμα, αυτά εξακολούθησαν να έρχονται αδιάκοπα.
«Βγήκαμε για μάζεμα», διότι η βάρκα ήταν δεμένη μέσα στα καλάμια για να τουφεκίσω όρθιος και σταθερά.
Από ώρες είχανε μαζευτεί γεράκια στην περιοχή μας για να κλέψουνε καμιά πάπια. Και το καταφέρνανε, καθώς ορισμένες τις έπαιρνε ο άνεμος μακριά…
Όταν βγήκαμε από το καρτέρι μας, είδα και κατάλαβα ακριβώς τι είχε γίνει.
Όλος ο χώρος σε ακτίνα 150 μέτρων ήταν γεμάτος σκοτωμένα παπιά.
Μπορεί σε ένα τετραγωνικό μέτρο να είχαν πέσει και 5 πουλιά, από τα οποία τρέφονται και τα ψάρια και οι χελώνες!
Έβλεπες από μακριά το σκοτωμένο παπί να «κουνιέται» ανεξήγητα και όταν πήγαινες κοντά να το μαζέψεις, σήκωνες έναν σκελετό με πούπουλα και φτερά. Από το πεδίο μάχης σηκώσαμε ένα μεγάλο αριθμό πουλιών. Γέμισε όλη η βάρκα. Μετά, στο δρόμο της επιστροφής, συζητούσαμε τα ευτράπελα και γελούσαμε παρέα πάντα με μία κρύα πορτοκαλάδα. Στο πρόγραμμα ακολουθούσε μεσημεριανό φαγητό, εκλεκτή πάπια από ένα περίφημο σεφ! Μέχρι και λουκουμάδες με μέλι μας έφτιαξε.
Ύστερα, ολιγόωρη ανάπαυση στην καλύβα με τη θερμοκρασία να σκαρφαλώνει στους 35 βαθμούς Κελσίου και μετά με μία βρεγμένη πετσέτα στο κεφάλι για την απογευματινή εξόρμηση και ο Θεός βοηθός…
Αλλά και το απογευματινό κυνήγι ήταν πάνω-κάτω σαν το πρωινό. Πολλά παπιά που ερχόντουσαν από το Νείλο σε κοπάδια μικρά και μεγάλα. Αργά το σούρουπο, ο ουρανός γέμισε ψαλλίδες, ένα πολύ ιδιαίτερο πουλί που αρέσει και στους τρεις πάρα πολύ.
Ημέρα 2η
Όπως ξέρουμε, στο κυνήγι καμία μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Μήπως έφταιγε που ήταν Παρασκευή και 13 του Κουτσοφλέβαρου; Όλα πήγαιναν στραβά…
Είχαμε κλείσει ραντεβού με βαρκάρη σε κάποιο χωριό να μας πάει για κυνήγι με τη βάρκα του. Έλα όμως που ένα ποτιστικό νερό «έκοψε» το δρόμο και ώσπου να κάνουμε το γύρο και να φθάσουμε ο βαρκάρης έφυγε για ψάρεμα! Μπήκα στο βάλτο γύρω στις 9 το πρωί και όπως αποδείχθηκε, με πενιχρά αποτελέσματα.
Την τρίτη μέρα Τσαμάμ! Το μέρος που έχει πάντα σίγουρα μεγάλους αριθμούς παπιών. Είναι κοντά στο Νείλο αλλά αρκετά χιλιόμετρα μακριά από εμάς.
Εγερτήριο στις 2 τη νύχτα. Διαδρομή δύσκολή, με εμπόδια, με πλημμυρισμένους δρόμους, αδιάβατη λάσπη…
Παρόλα αυτά, ήμασταν στα φυλαχτά την ώρα που χάραζε… Τα πρώτα παπιά, σκοτεινές σιλουέτες, μας όρμησαν την ώρα που ρίχναμε τα ομοιώματα στο νερό.
Γρήγορες τουφεκιές, χωρίς προσκόπευση με ανοιχτό τσοκ, τι άλλο να κάναμε στα 5 και 10 μέτρα… Παφλασμοί από τις πτώσεις, χαμός!
Στο τέλος, μαζευτήκαμε και κάναμε φυλαχτά στα καλάμια… είχε αρχίσει μία φοβερή ημέρα. Για δεύτερη φορά μού τελείωσαν τα 500 φυσίγγια. Το Σουδάν μάς είχε αποζημιώσει!
Από το βάθος του ορίζοντα έρχονταν συνεχώς κοπάδια και που και που έπαιρνα και κάποια χήνα «αμπουφεκιάν» (φλυτζανοκέφαλη), γιατί έχει στη μύτη της ένα κόκαλο σαν το χερούλι του φλιτζανιού.
Πάλι γέμισε ο τόπος σκοτωμένα παπιά, πούπουλα στο νερό, γεράκια, χελώνες κ.τ.λ.
Ξαναγέμισε επιτέλους η βάρκα παπιά.
Αδρεναλίνη και σασπένς
Ήταν ένα πρωινό αφιερωμένο στην αδρεναλίνη και στο σασπένς. Η επιστροφή γύρω στις 12 το μεσημέρι. Καυτός ήλιος από πάνω, έβρεχες πάλι το καπέλο στο νερό και το φορούσες…
Ο μουδιασμένος ώμος μου, μου θύμιζε ότι ακολουθούσαν ακόμη πέντε ημέρες στον παράδεισο του κυνηγίου και ότι έπρεπε να αρχίσω να τουφεκίζω με σύνεση. Όντως, οι επόμενες ημέρες ήταν πανομοιότυπες με τις προηγούμενες σε αυτόν τον υπέροχο τόπο. Νυχτερινές βόλτες είτε με βάρκα, είτε με αυτοκίνητο. Ξέφωτα, τουφεκιές, άλλοτε μπηχτές άλλοτε στο «Θεό». Παφλασμοί, πτώσεις, νούφαρα, μάζεμα πουλιών, ανάπαυση το βράδυ σε ένα ωραίο κιόσκι. Κουβέντα, πειράγματα, λουκουμάδες και μετά ύπνος.
Πάντα οι βόλτες στην Αφρική θα είναι ονειρικές για εμάς.
