Πρώτη στάση της εκδρομής θα ήταν ένα από τα γνωστότερα σημεία της χώρας μας σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο αρχαιολογικός χώρος τoυ Μαντείου των Δελφών, αφιερωμένος στον Θεό Απόλλωνα, εκεί όπου μεγάλο μέρος του αρχαίου κόσμου αναζητούσε «προβλέψεις» για τα μελλούμενα είναι ένας τόπος που ισορροπεί ανάμεσα στο ιστορικό και το μυθικό. Απολαμβάνοντας το τοπίο με τα απομεινάρια των αρχαίων ναών, τα κάθετα πανάρχαια βράχια και λίγο πιο κάτω τη μικρή κοιλάδα του Ποταμού Πλείστου.
Το Γαλαξίδι δεν είχε ενωθεί με το εθνικό οδικό δίκτυο έως το 1963 όταν και ολοκληρώθηκε ο δρόμος Ιτέας -Ναυπάκτου. Για να φτάσει κανείς εδώ έπρεπε να ακολουθήσει τον θαλάσσιο δρόμο. Αυτή η απομόνωση σε συνδυασμό με τον χαρακτηρισμό του ως διατηρητέο οικισμό το 1978 είναι που έχουν διατηρήσει την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της κωμόπολης.
Τον 18ο και τον19ο αιώνα το Γαλαξίδι ήταν ένα από τα σημαντικά ναυτιλιακά κέντρα της Μεσογείου, με πλήθος ναυπηγείων στα οποία κατασκευάζονταν ξύλινα ιστιοφόρα, με ντόπιους καπετάνιους να εργάζονται σε σημαντικές ναυτιλιακές εταιρείες και πλήθος Γαλαξιδιωτών ναυτιλιακών πρακτόρων να δουλεύουν (και να στέλνουν χρήματα πίσω στην ιδιαίτερες πατρίδα τους) σε όλα τα μεγάλα λιμάνια της Ευρώπης.
Σταδιακά, με την επικράτηση των ατμόπλοιων η πόλη ως ναυτιλιακό κέντρο παρήκμασε, όμως τα σημάδια της «ναυτικής περιόδου» είναι παρόντα στην αρχιτεκτονική ή σε μνημεία, όπως το Διεθνές Μνημείο της Γυναίκας Ναυτικού το οποία τιμά όλες αυτές τις γυναίκες που περίμεναν με αγωνία τους ναυτικούς άντρες τους να γυρίσουν από τα μακρινά ταξίδια.
