Τι νιώσαμε;
Με δυνατά επιφωνήματα, σαφές αποτέλεσμα του υπέρμετρου ενθουσιασμού μας, βλέπαμε την εντυπωσιακή φύση να αλλάζει συνεχώς μπροστά μας. Η θερμοκρασία, η βλάστηση, οι εικόνες… ΟΛΑ μας οδηγούσαν σε ένα ντελίριο, το οποίο μας έκανε να ξεχνάμε την κούραση στα πόδια μας και να απολαμβάνουμε το τοπίο. Η τέρψη του τοπίου ήταν με μια διαφορετική, ολοκληρωτική διεργασία, αυτή της ανακάλυψης. Ποδηλατήσαμε, από τη Δράκεια στο χιονοδρομικό (Χάνια) το ψηλότερο σημείο του Πηλείου. Είναι δύσκολη διαδρομή, όμως κανένας μας δεν μπορεί να θυμηθεί ίχνος από την κόπωση και την προσπάθεια που απαιτήθηκε, αφού μετά από 20 λεπτά κατάβασης, ήμασταν πλέον στα γαλανά νερά του Αιγαίου και νιώθαμε σαν παιδιά.
Η άλλη μέρα μας ταξίδεψε από την καρδιά του Πηλίου μέχρι την άκρη του, το Τρίκερι. Μαγνητισμένοι από το γύρω τοπίο και ποδηλατώντας μια σαφώς πιο ήπια και τουριστική διαδρομή, περάσαμε από πυκνά δάση, μικρές γραφικές παραλίες και ξωκλήσια, χτισμένα ακριβώς στη στάθμη της θάλασσας. Και ήταν εκείνη η στιγμή που αναρωτηθήκαμε:
Τι γίνεται όταν το πάθος για το ποδήλατο βρίσκει τον κατάλληλο τόπο για να εκδηλωθεί. Πώς να νιώθει κάποιος όταν σε κάθε πεταλιά ανακαλύπτει άλλη μια εικόνα της μαγευτικής ελληνικής φύσης να τον/την υποδέχεται; Απλά ποδηλατήστε στο Πήλιο και φροντίστε να είστε έτοιμοι για μια από τις καλύτερες ποδηλατικές εμπειρίες που η Ελλάδα μπορεί να προσφέρει.
Ημέρα Πρώτη: Άγιος Γεώργιος – Μηλιές
Η αφετηρία της διαδρομής μας βρίσκεται σε υψόμετρο 700 μέτρων. Πρόκειται για το γραφικό κεφαλοχώρι Άγιος Γεώργιος με πλούσια παράδοση. Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου χτίστηκε το 15ο αιώνα από βοσκούς που βρήκαν την ομώνυμη εικόνα σε ένα θάμνο. Στη σφαγή του Δράμαλη το χωριό κάηκε και ξαναχτίστηκε το 19ο αιώνα. Το προσωνύμιο ” Νηλείας” προστέθηκε μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας και πιστεύεται ότι προέρχεται από ονομασία αρχαίας πόλης της περιοχής. Αφήνουμε τον Άγιο Γεώργιο και ποδηλατούμε επί της επαρχιακής οδού Αγριάς – Μηλέων για 8 χλμ. Προσπερνάμε τον Άγιο Βλάσιο και το Παλαιοχώρι και κινούμαστε ανάμεσα σε πλατάνια και οξυές με πλούσιο φύλλωμα για να φτάσουμε στα Άνω Λεχώνια. Σύμφωνα με τη λαϊκή ρύση πρόκειται για “τα Ηλύσια Πεδία της Μαγνησίας ” ή κατά άλλους τον πλούσιο τόπο που παρέχει όσα χρειάζεται μια λεχώνα! Ποδηλατώντας ακόμη 4 χλμ κάνουμε μια στάση στην Αγριά για μια λεμονάδα ΕΨΑ, καθώς η μικρή αυτή κωμόπολη είναι γνωστή για την παραγωγή της λεμονάδας.
Μετά την τονωτική ένεση της ΕΨΑ ξεκινήσαμε την ανάβαση προ το υψηλότερο σημείο του Πηλίου. Πρώτος προορισμός ήταν η Δράκεια ένα ορεινό χωρίο σε μία καταπράσινη τοποθεσία στα 500 μέτρα υψόμετρο. Ο δρόμος απαιτητικός και η κλίση του δοκιμάζει τους αναβάτες. Μετά από περίπου 10 χλμ ανάβασης μας υποδέχεται η Δράκεια με τα καλντερίμια και τις πολύχρωμες αυλές της. Η πλατεία της Δράκειας θεωρείται μια από τις παλαιότερες του Πηλίου με τα μεγαλύτερα πλατάνια. Από το υψόμετρο των 500 μ της Δράκειας συνεχίζουμε την πορεία μας για τα Χάνια στα 1300μ . Εκεί φτάνουμε έπειτα από 8 χλμ , ενώ ποδηλατούμε ανάμεσα σε κερασιές, οξυές και μηλιές, δίχως η βλάστηση να χάνεται ή να μειώνεται, πράγμα συχνό προσεγγίζοντας την αλπική ζώνη ενός βουνού. Τα Χάνια θεωρούνται το ορεινότερο χωριό του Πηλίου και είναι γνωστά για το χιονοδρομικό κέντρο και τα παραδοσιακά τσιπουράδικα τα οποία λειτουργούν κυριώς τους χειμερινούς μήνες.
Εκεί απαθανατίσαμε αυτή την αίσθηση ολοκλήρωσης και της κατάκτησης που ακολουθεί πάντα μια απαιτητική ανάβαση. Δεν λείψανε φυσικά και οι ευφημισμοί για τις εκπληκτικές αντοχές μερικών, αλλά και τα αθώα, περιπαιχτικά, πάντα με αλληλέγγυο ενθουσιασμό, σχόλια για αυτούς που κατέφτασαν τελευταίοι.
Αφήνοντας πίσω μας τα Χάνια και την ανατολική πλευρά του Πηλίου, ξεκινήσαμε την πορεία μας προς το δυτικό Πήλιο με επόμενο προορισμό τον Κισσό. Κατηφορίζουμε απολαυστικά για 12 χλμ επί της επαρχιακής οδού ώσπου φτάνουμε στον Κισσό, που οφείλει το όνομά του στο χρυσό, σύμφωνα με ιστορικούς. Ο Κισσός είναι ένα γραφικό χωριουδάκι με πλούσια βλάστηση, κυρίως καστανιές και πλατάνια. Λόγω όμως της θέσης του, μέρος της απίστευτης αυτής κατηφορικής διαδρομής, η παρουσία του ήταν πολύ σύντομη, αφού οι μεγάλες ταχύτητες και οι εκπληκτικές εικόνες, δεν ιντρίγκαρε την προσοχή μας αρκετά. Ίσως, ποδηλατώντας τη διαδρομή με την αντίθετη φορά, ο Κισσός να αποτελέσει ένα από τα πράγματα που πρέπει να επισκεφτούμε.
Περνώντας από τον Κισσό, συνεχίζουμε τη διαδρομή μας με θέα το Αιγαίο για περίπου 12 χλμ επί της επαρχιακής οδού Τσαγκαράδας – Χορευτού. Η επόμενη στάση μας είναι στη διάσημη Τσαγκαράδα. Μέσα στο χωριό θαυμάζουμε τα παραδοσιακά αρχοντικά, τα καλντερίμια, τις περιποιημένες αυλές.. Η θέα των όρμων και των κολπίσκων του Αιγαίου μας συγκινεί εξίσου. Διανύοντας ακόμη 6 χλμ φτάνουμε στο Μυλοπόταμο, που οφείλει τη φήμη του στην παραλία που χωρίζεται στα δυο από ένα βράχο.
Εκεί σαν παιδιά απολαύσαμε τις χαρές της ανοιχτής θάλασσας, έναν ποτήρι καφέ κάτω από τον ήλιο, με τους ήχους των κυμάτων να συνοδεύουν τις τεχνικές καμουφλάζ για ζώα στην παραλία.
Η ποδηλατική διαδρομή μας θα ολοκληρωθεί στις Μηλιές. Ως έκει έχουμε όμως ακόμη 28 χλμ πορείας μέσα σε πλούσια βλάστηση και με εκπληκτική θέα στο Αιγαίο. Περνούμε από το Ξορύχτι και τη Λαμπινού κι έπειτα ποδηλατούμε για 12 περίπου χλμ μέσα στο καταφύγιο άγριας ζωής Άγιος Δημήτριος ώσπου να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας, τις Μηλιές…
Ημέρα Δεύτερη: Διαδρομή Μηλιές – Τρίκερι (57 χλμ)
Η αφετηρία της διαδρομής μας είναι οι Μηλιές, που δικαίως χαρακτηρίζονται ως εκπρόσωπος του Πηλίου, αφού συνδυάζουν την παραδοσιακή πηλιωρίτικη αρχιτεκτονική με το πλούσιο φυσικό τοπίο και την αξιόλογη παράδοση. Γνωστές περισσότερο ως τέρμα της διαδρομής του ιστορικού « Μουτζούρη» διαθέτουν πολλές πλατείες με τα χαρακτηριστικά πλατάνια, τον ίσκιο των οποίων απολαμβάνουν οι θαμώνες των καφενείων. Αρχικά, κινούμαστε επί της επαρχιακής οδού Αγριάς-Μηλέων . Στα αριστερά μας έχουμε το καταφύγιο άγριας ζωής «Άγιος Δημήτριος» , όπου διακρίνουμε δάσος πλατύφυλλων δένδρων , που αποτελεί καταφύγιο σπάνιων ειδών ορνιθοπανίδας.
Στα νοερά όρια του δάσους του καταφυγίου στρίβουμε προς τα δεξιά στην εθνική οδό Τσαγκαράδας-Νεοχωρίου και έπειτα από περίπου 4 χλμ φτάνουμε στο Νεοχώρι. Όπως φανερώνει και το όνομά του, πρόκειται για ένα νέο χωριό, που κτίστηκε στο Μεσαίωνα και η κύρια απασχόληση των κατοίκων του είναι στα Λατομεία της περιοχής. Διασχίζοντας το Νεοχώρι με το ποδήλατο έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τα πετρόχτιστα αρχοντικά με τις πηλιορίτικες πλάκες της περιοχής. Αν και «νέο» χωριό δεν υπολείπεται καθόλου των άλλων χωριών του Πηλίου.
Η διαδρομή μας συνεχίζεται προς τα νότια επί της εθνικής οδού Βόλου – Νεοχωρίου. Ποδηλατούμε στην κορυφογραμμή του νότιου Πηλίου για περίπου 12 χλμ ώσπου συναντούμε την Αργαλαστή. Ένα Κεφαλοχώρι σε υψόμετρο 300 μ, που γνωρίζουν σίγουρα όσοι ασχολούνται με την καλλιέργεια του μανιταριού τρούφας. Η θέση της Αργαλαστής, που σχεδόν ισαπέχει από Λαύκο και Χόρτο μας ωθεί να αλλάξουμε λίγο την πορεία μας.
Επιλέγουμε να κινηθούμε προς Λαύκο για 9 χλμ. Ο Λαύκος δικαιώνει πλήρως το όνομά του, που σημαίνει καθαρός, φωτεινός. Διαθέτει εκπληκτική θέα στον Παγασητικό κόλπο, γι’ αυτό άλλωστε αναφέρεται κ ως το «μπαλκόνι του Παγασητικού» και ταυτόχρονα αξιόλογα αξιοθέατα και μυρωδιές από βότανα.
Από το Λαύκο ποδηλατούμε για περίπου 6 χλμ σε επαρχιακό οδικό δίκτυο για να φτάσουμε στη Μηλίνα ή αλλιώς στο επίνειο του Λαύκου. Η διαδρομή χαρακτηρίζεται μεν από πολλές στροφές, διασχίζει, δε, εκτάσεις πλούσιας βλάστησης. Η γεωγραφική θέση της Μηλίνας την έχει κάνει γνωστή ως απάνεμο λιμάνι για ιστοφόρα σκάφη. Η συνέχεια της ποδηλατικής μας διαδρομής είναι πια δίπλα στη θάλασσα. Ποδηλατούμε μέσα από γραφικούς οικισμούς όπως η Μαύρη Πέτρα και ο Άγιος Ανδρέας για να φτάσουμε στο λιμανάκι στις Κόττες.
Η θάλασσα έχει μαγνητίσει πλήρως το βλέμμα μας, ωστόσο σύντομα αρχίζουμε και πάλι να ανηφορίζουμε με γρήγορες στροφές προς τον τελικό προορισμό μας. Ποδηλατώντας για περίπου 5,5 χλμ ανεβαίνουμε στα 450 μ υψόμετρο. Εδώ φανερώνεται ο οικισμός Τρίκερι, που αποτελεί και τον προορισμό μας. Τα σπίτια είναι αμφιθεατρικά χτισμένα καθώς το χωριό χτίστηκε από τους κατοίκους του νησιού Τρίκερι για να προφυλαχτούν από τους πειρατές. Κάπου εδώ αφήνουμε τα ποδήλατα που μας ταξίδεψαν, ευγνωμονόντας τα για τα απολαυστικά χιλιόμετρα που μας χάρισαν. Επιστρατεύουμε, τα πόδια μας και περπάταμε στο Τρίκερι, ανακαλύπτοντας το.
• από Αθήνα – 350 χλμ. / 4 – 4.5 ώρες
• από Θεσσαλονίκη – 220 χλμ. / 3 – 3.5 ώρες
Το κομμάτι της μετάβασης από τα δύο μεγάλα αστικά κέντρα μέχρι τον Βόλο είναι εύκολο και μέσω δρόμων ταχείας κυκλοφορίας. Από τον Βόλο μέχρι τα χωριά του Πηλίου, ο δρόμος είναι ελικοειδής και στενός, απαιτώντας την απαραίτητη προσοχή των οδηγών.
