Οι αρχές του φθινοπώρου είναι μάλλον η καλύτερη εποχή για μια ημερήσια εκδρομή εντός Αττικής.
Αν το έχετε επισκεφθεί, ξέρετε ήδη ότι το Λαύριο και η ευρύτερη περιοχή της Λαυρεωτικής παρουσιάζουν ιδιαίτερη γοητεία και σπάνια ποικιλία από ενδιαφέροντα πράγματα για να δει και να κάνει κανείς. Αν όχι, σας προτείνουμε να την ανακαλύψετε. Απέχει μία ώρα από το κέντρο της Αθήνας αλλά δίνει την αίσθηση ότι έχετε απομακρυνθεί πολύ περισσότερο.
Το Λαύριο είναι από τις περιοχές που έχουν αρχαία, νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία και μετά την αποβιομηχάνιση της δεκαετίας του 1990 σήμερα έχει καταφέρει να την αναδείξει ξανά. Δεν είναι τυχαίο ότι τη μέρα που βρεθήκαμε εδώ, δεν συναντήσαμε μόνο εκείνους που περίμεναν να πάρουν το πλοίο για κάποιο νησί των Κυκλάδων αλλά και πολλούς τουρίστες από το εξωτερικό.
Σίγουρα αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι τα υπέροχα νεοκλασικά κτήρια, δημιουργήματα της εποχής που η πόλη ήταν ταυτισμένη με τη Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου. Μερικά από αυτά είναι το Α’ Δημοτικό Σχολείο, το παλιό δημαρχείο της πόλης αλλά και το καινούργιο δημαρχείο το οποίο στεγάζεται στην άλλοτε κατοικία του διευθυντή της μεταλλευτικής εταιρείας «Roux – Serpieri – Fressynet C.E» και άλλα πολλά. Αξίζει να περπατήσετε στα στενά της πόλης και να ανακαλύψετε όλα αυτά τα κτήρια, σε περισσότερο ή λιγότερο καλή κατάσταση το καθένα.
Την ίδια στιγμή, η οργανωμένη μαρίνα του Λαυρίου είναι από τα ωραιότερα μέρη στην Αττική για να απολαύσει κανείς τον καφέ του κοντά στη θάλασσα ή απλά για να περπατήσει. Στην κεντρική πλατεία του Λαυρίου στέκει το άγαλμα του Ιωάννη Βαπτιστή Σερπιέρι, του Ιταλού επιχειρηματία με την αμφιλεγόμενη ιστορία που πρωταγωνίστησε στη μεταλλευτική ιστορία του ελληνικού κράτους.
Το ίδιο το άγαλμα έχει μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία. Στήθηκε εκεί το 1899 για να αποθεώσει τον Σερπιέρη και το ρόλο που επεφύλασσε για τον εαυτό του ως κατά κάποιον τρόπο ιδρυτή του σύγχρονου Λαυρίου. Το 1982 η τηλεόραση μετέδιδε μια σειρά για το σκάνδαλο των Λαυρεωτικών και τη μεγάλη απεργία των εργατών στο Λαύριο στα τέλη του 19ου αιώνα. Καθώς ο αρνητικός ρόλος του Σερπιέρη γινόταν γνωστός και στις νεότερες γενιές οι κάτοικοι του Λαυρίου ζήτησαν την απομάκρυνση του αγάλματος.
Για πολλά χρόνια το άγαλμα φυλασσόταν στον κήπο της Εθνικής Πινακοθήκης. Όμως, στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ο δήμος ζήτησε την επιστροφή του στο Λαύριο και σήμερα το άγαλμα βρίσκεται ξανά στην κεντρική πλατεία της πόλης. Σύμβολο της ιστορικής εξέλιξης και της βιομηχανικής ιστορίας της πόλης με όλες τις καλές και κακές πλευρές που αυτό συνεπάγεται.
Μετά από ένα «γεμάτο» πρωινό στο Λαύριο αποφασίσαμε να δούμε από κοντά και τον Εθνικό Δρυμό Λαυρίου-Σουνίου. Αν και η περιοχή χτυπήθηκε φέτος από τις πυρκαγιές, ο Εθνικός Δρυμός διασώθηκε. Εντός του εθνικού Δρυμού Λαυρίου- Σουνίου βρίσκεται και ένα πολύ εντυπωσιακό γεωλογικό δημιούργημα το οποίο δεν είναι γνωστό στους περισσότερους κατοίκους του Λεκανοπεδίου. Ένα βάραθρο με βάθος λίγο παραπάνω από 50 μέτρα και διάμετρο περίπου 150 μέτρα. Λέγεται βάραθρο του Έγκοιλου Χάους, ένα όνομα που σίγουρα αντανακλάται στην εντυπωσιακή εικόνα που αντικρίσαμε.
Η επικρατούσα επιστημονική εξήγηση αναφέρει ότι το βάραθρο δημιουργήθηκε από την κατάρρευση της οροφής ενός σπηλαίου εξαιτίας της διάβρωσης που προκάλεσε ένας σεισμός ή κάποια ισχυρή καταιγίδα, πριν από 2 εκατομμύρια χρόνια. Υπάρχει και ένας τοπικός θρύλος που αναφέρει ότι το Χάος δημιουργήθηκε από πτώση μετεωρίτη στα τέλη του 18ου αιώνα αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει επιβεβαιωθεί επιστημονικά.
Αν κοιτάξετε προσεκτικά στα βράχια, θα δείτε κάποιες μεγάλες τρύπες καθώς στο παρελθόν, εντός του βαράθρου, λειτουργούσαν μεταλλευτικές στοές. Τη μέρα που βρεθήκαμε εκεί. ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος, κατάλληλος για πικ νικ. Μια οικογένεια είχε απλώσει την κουβέρτα και έτρωγε απάνω της και μια παρέα απολάμβανε τον καφέ της στα παγκάκια. Το συγκεκριμένο σημείο είναι από εκείνα που θα σας κάνουν να ξεχάσετε ότι είστε τόσο κοντά στην Αθήνα.
Η βόλτα στον Εθνικό Δρυμό Σουνίου Λαυρίου παρουσιάζει ενδιαφέρον. Όχι τόσο από άποψη χλωρίδας, η οποία είναι η κλασική μεσογειακή με τα πεύκα, τα πουρνάρια και τους άλλους θάμνους, όσο για το ότι στην πραγματικότητα θα βρίσκεστε σε ένα υπαίθριο Μουσείο Ορυκτολογίας αλλά και της μεταλλευτικής ιστορίας της χώρας. Περπατώντας βλέπαμε συνέχεια ορυκτά πετρώματα, υπολείμματα από την εποχή που η μεταλλευτική διαδικασία γινόταν με συνεχή ένταση. Άλλωστε στην περιοχή της Λαυρεωτικής έχουν καταγραφεί 750 είδη ορυκτών, καθιστώντας την ένα από τα πλουσιότερα σε ορυκτά υπεδάφη στον κόσμο. Ενώ πολλές από τις εγκαταλελειμμένες μεταλλευτικές εγκαταστάσεις της Νεότερης Εποχής, όπως και κάποια γραφεία της εταιρείας ή κατοικίες των εργατών, βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση.
Πριν επιστρέψουμε στην Αθήνα ξαναβγήκαμε στην παραλιακή λεωφόρο για να δούμε το ναό του Ποσειδώνα λίγο πριν σουρουπώσει. Τελευταία στάση πριν επιστρέψουμε στην Αθήνα ήταν τα Λεγραινά για να δειπνήσουμε στην ταβέρνα «Θεόδωρος και Ελένη (2292 051936»). Τα μύδια, οι γαρίδες της και οι ολόφρεσκες σαλάτες της έχουν γίνει από τα γαστρονομικά σημεία αναφοράς στην Αττική.
Μερικά tips για μία εκδρομή στην περιοχή
- Αν επιλέξετε να κάνετε πεζοπορία εντός του Εθνικού Δρυμού προτιμήστε αυτό να γίνει μία μέρα χωρίς πολλή ζέστη. Οι διαδρομές εντός του δρυμού είναι αρκετά εκτεθειμένες στον ήλιο.
- Επειδή υπάρχουν αρκετά ανοιχτά φρεάτια, σπηλιές και είσοδοι στοών καλό είναι να δείξετε ιδιαίτερη προσοχή στο περπάτημα και να προσέχετε την προειδοποιητική ειδική σήμανση.
- Στην είσοδο της πόλης από την πλευρά των Μεσογείων βρίσκεται το συγκρότημα της Γαλλικής Εταιρείας, εξαιρετικό δείγμα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής της εποχής, που πλέον στεγάζει το Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου.
- Μπορείτε να επισκεφθείτε και το Βιοτεχνικό – Βιομηχανικό – Εκπαιδευτικό Μουσείο όπου κατόπιν συνεννόησης μπορείτε να συμμετέχετε στο πρόγραμμα «Αναμνήσεις της Ιστορικής Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου» και να περιηγηθείτε στις εγκαταστάσεις (εξωτερικά) του Πάρκου.
- Aπό τις καλύτερες επιλογές για φαγητό στην περιοχή είναι το εστιατόριο “Συρτάκι” με τις εξαιρετικές θαλασσινές γεύσεις.
