Ασφαλείς δραστηριότητες δηλαδή όπως η φωτογραφία άγριας ζωής, η φωτογραφία τοπίου και φύσης, η ορνιθοπαρατήρηση, η συλλογή μανιταριών, το ποδήλατο βουνού, η πεζοπορία, η ορειβασία, ή μια απλή βόλτα του πολίτη σε ένα βιότοπο, εντός ή εκτός νομού.
Είναι εύλογη λοιπόν η απορία: Γιατί να μην επιτρέπονται οι μετακινήσεις κυνηγών και ψαράδων προς τους χώρους άσκησης της δραστηριότητάς τους, και των ορειβατών ή των φωτογράφων άγριας ζωής σε ένα βιότοπο όπως ο Όλυμπος, το Δέλτα του Έβρου, η λίμνη Κερκίνη ή το Φανάρι της Επανομής;
Φωτογράφοι φύσης και άγριας ζωής, ορνιθοπαρατηρητές, οικολόγοι, ορειβάτες, πεζοπόροι και απλοί πολίτες που θέλουν να χαρούν τις δραστηριότητες τους στη φύση, είναι πλέον περισσότεροι από τους κυνηγούς και τους ψαράδες. Η δραστηριότητα στη φύση δεν είναι προνόμιο μόνο των τελευταίων. Ο φυσικός πλούτος της χώρας ανήκει σε όλους!
Οι πολιτικοί πρέπει να καταλάβουν ότι οι πολίτες που ενδιαφέρονται για το κλίμα και τη διατήρηση του περιβάλλοντος συνιστούν πλέον ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Άνθρωποι που αγαπούν τη φύση και τους στερείται το δικαίωμα να δραστηριοποιούνται σε αυτή, νιώθουν καθημερινά ενοχλημένοι που δεν ακούγεται η φωνή τους. Με κυνηγούς και ψαράδες στη φύση περιορίζονται και φαινόμενα λαθροθηρίας και λαθροαλιείας. Και ναι μεν αυτό αποτελεί αρμοδιότητα της θηροφυλακής και του λιμενικού, η εμπειρία όμως δείχνει ότι και η παρουσία πολιτών στους βιοτόπους περιορίζει αισθητά τις όποιες παράνομες δραστηριότητες.
Ισότητα και προτεραιότητες κατά τη διαχείριση της πανδημίας
Τα αποσπασματικά μέτρα που ευνοούν μία κατηγορία πολιτών και όχι μια άλλη, λειτουργούν αρνητικά. Δημιουργούν την αίσθηση της διάκρισης και μειώνουν την εμπιστοσύνη του κόσμου. Οι κυβερνήσεις πρέπει να ενθαρρύνουν τις ασφαλείς αποδράσεις για τους ανθρώπους, οι οποίοι πλέον υποφέρουν ψυχικά και πνευματικά από τον εγκλεισμό.
Τι πιο όμορφο, λοιπόν, από να ενθαρρυνθούν οι οικοπεριηγητικές ατομικές δραστηριότητες σε όλους τους βιότοπους της Ελλάδας; Και στην ίδια λογική του πιθανού ανοίγματος των χιονοδρομικών κέντρων, να ενισχυθούν, έστω και ελάχιστα, τοπικές οικονομίες όπως της Κερκίνης, του Λιτοχώρου ή της Δράμας με την έλευση περιηγητών. Αυτό να γίνεται πάντα, φυσικά, υπό αυστηρούς όρους, με έμφαση σε ατομικά ή οικογειακά σχήματα και όχι μεγάλες ομάδες.
Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να απαγορευθεί η διαμονή τους σε πόλεις ή χωριά εκτός του νομού τους, αλλά να επιτραπεί βεβαίως η πρόσβαση στα δάση, τα βουνά ή τους υδροβιότοπους. Οι πολίτες που δραστηριοποιούνται στη φύση, ζητούν πλέον ότι και οι κυνηγοί, ψαράδες και σκιέρ. Απαιτούν να τους επιτραπεί η πρόσβασή σε βιότοπους και βουνά για να ασκήσουν και τις δικιές τους δραστηριότητες.
Το κυνήγι, το ψάρεμα και το σκι, δεν είναι οι μόνες δραστηριότητες στη φύση. Οι πολίτες με ευρύτερα οικολογικά ενδιαφέροντα αποτελούν πλέον σημαντική μερίδα του πληθυσμού. Πρέπει να αντιμετωπιστούν χωρίς διακρίσεις και η δράση τους ως μία από τις προτεραιότητες στην ισορροπημένη διαχείριση της πανδημίας.
