Σήκωσα το όπλο και σημάδεψα τα ψάρια. Όχι αυτό… όχι αυτό… όχι αυτό. Αυτό! Επέλεξα το μεγαλύτερο και τράβηξα τη σκανδάλη.
Τελικά οι λάτρεις του υποβρύχιου ψαρέματος πλημμυρίζουν με προσμονή, προσδοκώντας να ζήσουν ιστορίες σαν και αυτή που ακολουθεί.
Ήταν αρχές του Ιούνη. Για αρκετές μέρες αλλάζαμε συνεχώς μέρη, ψάχνοντας τα ψάρια. Έτσι αφού κάναμε αρκετά αναγνωριστικά ψαρέματα, είχαμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι φέτος θα είναι μια δύσκολη χρονιά. Έτσι η επιλογή για το ψάρεμα του Σαββάτου ήταν μονόδρομος.
Για στήρες στη Χαλκιδική
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, για στήρες στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής. Αφού ρίξαμε το μικρό φουσκωτό μου, τον κάρχα, από την παραλία, ξεκινήσαμε για τον ψαρότοπο. Φυσικά φορέσαμε τις στολές και κάναμε μερικές στάσεις σε πιο «κοινά» σημεία για να ελέγξουμε την κίνηση και διαπιστώσουμε, ακόμη μια φορά, ότι δεν κυκλοφορεί ούτε λέπι. Ένας ροφός μονάχα που πρόλαβε και κρύφτηκε σε ένα ρηχό κατρακύλι από βράχους, ήταν το μόνο αξιόλογο ψάρι που είδαμε. Το ψάρι που ήταν γύρω στα τέσσερα κιλά είχε χωθεί για τα καλά στο βάθος ενός τούνελ και έτσι είπαμε να το ξαναβουτήξουμε στο γυρισμό.
Ατόφιο χρυσάφι
Μετά από δύο περίπου ώρες ήμασταν απέναντι από το πράσινο δεντράκι που είναι και το σημάδι ότι έχουμε φτάσει στον τόπο. Κάτι σαν το σταυρό στους χάρτες των πειρατών. Ατόφιο χρυσάφι… Με γρήγορες κινήσεις έριξα την άγκυρα, κάθισα πάνω στο μπαλόνι του φουσκωτού βάζοντας τα πέδιλα. Ο Γιώργος ακόμη τακτοποιούσε τα γυαλιά και τα πράγματά του στο σκάφος. Βλέποντας εμένα να έχω ντυθεί και να είμαι έτοιμος να πέσω στο νερό, μου φώναξε: «πονηρέ, όλο πρώτος θες να βουτάς, περίμενε να πέσουμε μαζί». Όμως εγώ δεν άντεχα άλλο και άφησα τον εαυτό μου να γλιστρήσει από το μπαλόνι του φουσκωτού και να πέσει στο νερό. Τι αίσθηση! Εκείνη η πρώτη επαφή με το υγρό στοιχείο να κατακλύζει το κορμί σου, τις αισθήσεις να βρίσκονται σε πλήρη ετοιμότητα, χωρίς όμως να αισθάνεσαι ένταση αλλά απόλυτη ηρεμία και αυτοσυγκέντρωση. «Κοίταξε μην αστοχήσεις και σκορπίσουν τα ψάρια», με ξύπνησε η φωνή του Γιώργου που έσκασε από το κακό του.
Το βυθόμετρο στο ρολόι μου έλεγε 17 μέτρα όταν ξάπλωσα μέσα στην ποσειδωνία από μεγάλα φύκια. Αφού βολεύτηκα και βόλεψα και το όπλο, σήκωσα το βλέμμα μου.
Τα μαγιάτικα
Ένα τεράστιο κοπάδι από μαγιάτικα, 15 κιλών το μικρότερο, έρχεται ευθεία πάνω μου. Έβλεπα μόνο τα κεφάλια των ψαριών που όλο και με πλησίαζαν. Τελικά, μετά από λίγα δευτερόλεπτα, τα ψάρια με έφτασαν και στρίβοντας λίγα μέτρα μπροστά μου, έδειχναν τον τεράστιο όγκο τους. Για μια στιγμή κοντοστάθηκα και απλά απολάμβανα αυτό το υπέροχο θέαμα που δεν θα δεις σε κανένα ντοκιμαντέρ. Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθεις πόσο μικρός είσαι και πόσο ευάλωτος μέσα στο νερό.
Όπως πάντα, όμως, το ένστικτο του κυνηγού κατάφερε πάλι να σβήσει κάθε σκέψη από το μυαλό. Σήκωσα το όπλο και σημάδεψα τα ψάρια. Όχι αυτό… όχι αυτό… όχι αυτό. Αυτό! Επέλεξα το μεγαλύτερο και τράβηξα τη σκανδάλη.
Έγινα τορπίλη
Το ψάρι σταμάτησε. Τα έχασε. Δεν περίμενε να του συμβεί κάτι τέτοιο. Πριν συνέλθει από το σοκ και εκτιναχθεί στο μπλε, πρόλαβα να δω τη βέργα να έχει τρυπήσει το ψάρι και να έχει βγει περίπου είκοσι πόντους από την άλλη μεριά. Και ξαφνικά, ο γίγαντας ξύπνησε έχοντας άγριες διαθέσεις. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή άκουσα και το τουφέκι του Γιώργου να ρίχνει, χωρίς όμως να δω καθόλου τι έκανε.
Το σχοινί του μουλινέ του όπλου πήρε φωτιά και άρχισε να ξετυλίγεται σαν τρελό μοτοράκι. Έβλεπα της σπείρες να τελειώνουν και το ψάρι δεν έλεγε να σταματήσει. Τελικά, λίγο πριν το τέλος του σχοινιού των 50 μέτρων, έσφιξα το σχοινί μαζί με το όπλο στα χέρια μου κι έγινα… τορπίλη.
Άτυχο τέλος
Το ψάρι με τραβούσε στην επιφάνεια σαν να με έσερνε εξωλέμβια. Μετά από περίπου 100 μέτρα θαλάσσιο σκι, το σχοινί σταμάτησε να με τραβάει. Επιτέλους το ψάρι κουράστηκε. Άρχισα να μαζεύω με μεγάλες χεριές το σχοινί και να πλησιάζω στο ψάρι. Έφτασα ακριβώς πάνω από τη βέργα και προσπαθούσα να διακρίνω το ψάρι που πίστευα ότι είναι κρυμμένο στα φύκια. Τράβηξα για τελευταία φορά το σχοινί και έπαθα σοκ. Το ψάρι είχε φύγει…
Το «μικρό» ζύγιζε 15,5 kg
Ένα κομμάτι σάρκας και δέρματος είχε σκαλώσει πάνω στο φτερό της βέργας. Ήταν το μόνο πράγμα που μαρτυρούσε τι είχε συμβεί πριν από λίγα δευτερόλεπτα. Το ψάρι έφυγε.
Γύρισα πίσω να βοηθήσω τον Γιώργο. Το ψάρι του έκανε γύρους κάτω από τα πόδια μας και άρχισε να μας δείχνει την κοιλιά του, σημάδι ότι ήταν έτοιμο να παραδοθεί. Με μια βουτιά, ο Γιώργος το έπιασε από τα βράγχια και το ανέβασε στην επιφάνεια όπου με μια μαχαιριά έβαλε τέλος στην ταλαιπωρία του. Ο Γιώργος πετούσε από τη χαρά του. Είχε ανεβάσει στο σκάφος ένα ψάρι 15 κιλών! Εγώ ήμουν για κλάματα. Είχα διαλέξει το πιο μεγάλο…
