Η ύπαιθρος δεν είναι ένας ανεξέλεγκτος χώρος στον οποίο ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
Οι νόμοι της -γραπτοί και άγραφοι- πρέπει να τηρούνται από οποιονδήποτε ασκεί υπαίθριες δραστηριότητες. Η τάση του σύγχρονου ανθρώπου και ιδιαίτερα του κυνηγού για φυγή στην ύπαιθρο προϋποθέτει και μια ανάλογη στάση. Φτάνει να αναλογιστεί κανείς ότι οι περιουσίες των αγροτών δεν βρίσκονται μέσα σε γραφεία, μα έξω στη γη, στα χωράφια τους.
Πώς όμως μπορεί να γίνει κατανοητό ότι ο καλλιεργημένος αγρός είναι η περιουσία του γεωργού; Ότι περιμένει από το συγκεκριμένο χωράφι να λάβει τον καρπό του; Ότι κατέβαλε τόσους κόπους και έξοδα και αγωνία να ξεχρεωθεί; Ότι σχεδόν κάθε μέρα το προσέχει και του παρέχει “φαρμακευτική αγωγή” για βελτίωση της απόδοσής του;
Ότι απ’ αυτό ζει ο ίδιος και η οικογένειά του; Ότι θα αποδώσει χρήματα την επόμενη χρονιά κι όχι κάθε μέρα; Ότι κάθε ζημιά που προκαλείται καθ’ οιονδήποτε τρόπο αποτελεί και ζημιά στο εισόδημά του;
Οι “πράσινοι” καταπατητές
Κι εμείς; Εμείς, μη αναλογιζόμενοι όλα αυτά, το… ποδοπατούμε! Εμείς γνωρίζουμε ότι τα ορτύκια, για παράδειγμα, έχουν “αδυναμία” στην πρασινάδα, για δροσιά και κάλυψη κι αν δεν εισβάλλουμε οι ίδιοι μέσα, προτρέπουμε τους σκύλους μήπως και τα ξεπετάξουν έξω.
Έτσι βλέπουμε συναδέλφους με αρκετά ορτύκια στις πουλιάστρες και με σκυλιά… καταπράσινα! Η ντοματιά και το τεύτλο αφήνουν την πρασινάδα τους σε ό,τι έρχεται σε επαφή μαζί τους κι έτσι οι σκύλοι που κυνηγούν μέσα σ’ αυτά πρασινίζουν κυρίως στο λαιμό, στα πόδια, στο στήθος και στην κοιλιά.
“Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”, σκέφτονται οι εν λόγω συνάδελφοι και χάριν μερικών ορτυκιών -που δεν είναι και σίγουρα- δεν διστάζουν να καταπατήσουν βάναυσα την περιουσία του άλλου. Ίσως να αγνοούν κιόλας ότι είναι περιουσία, αφού οι ίδιοι δεν έτυχε ποτέ να έχουν δικά τους χωράφια και στις τσιμεντουπόλεις που ζούνε, πλην των γλαστρών της βεράντας, δεν έχουν άλλη επαφή με τη “φύση”, κι όπου υπάρχει πράσινο συνοδεύεται πάντα με την επιγραφή μιας πινακίδας: “Μην πατάτε το πράσινο”!
Απαράδεκτες ενέργειες
Αφού λοιπόν δεν υπάρχει επαφή με το πράσινο κι όπου υπάρχει η δυνατότητα “απαγορεύεται”, τότε στην ύπαιθρο που δεν υπάρχουν απαγορευτικές πινακίδες… πατάμε ελεύθερα. Η ύπαιθρος μας ανήκει. Είναι ο χώρος της δραστηριότητάς μας και μην τολμήσει κανείς να μας ενοχλήσει.
Τι κι αν το χωράφι είναι έτοιμο να δώσει τον καρπό του, π.χ. ντομάτα, τι κι αν είναι τριφύλλι έτοιμο για κόψιμο. Αρκεί να υπάρχει υποψία ότι μπορεί να κρύβεται εκεί κάποιο ορτύκι, και με σκυλιά τα οποία “γαζώνουν”, σαρώνουμε την περιοχή. Αν τύχει, δε, να είναι παρών και ο αγρότης και κάνει το λάθος να μας ελέγξει γιατί κυνηγάμε στο κτήμα του, τότε τον στολίζουμε με αρκετά κοσμητικά επίθετα! Σε προηγούμενα άρθρα έχουν αναφερθεί τέτοιες απαράδεκτες μα κι επικίνδυνες συμπλοκές.
Η επόμενη μέρα του κυνηγίου
Για δύο λοιπόν λόγους θα πρέπει να σεβόμαστε τις αγροτικές καλλιέργειες: Πρώτον, γιατί αποτελούνε τις περιουσίες των γεωργών κι εμείς αν κυνηγούμε μέσα, προκαλούμε ζημιές, και δεύτερον γιατί αποτελούν συγχρόνως και τόπο κάλυψης, ιδιαίτερα των ορτυκιών, έτσι θα μένουν αρκετά και για την επόμενη μέρα.
Η επόμενη μέρα του κυνηγίου πρέπει να είναι ο στόχος όλων των κυνηγών και σεβόμενοι τους καλλιεργημένους αγρούς, δηλαδή να μην κυνηγάμε στα συγκεκριμένα χωράφια που είναι έτοιμα να δώσουν τους καρπούς τους, συμβάλλουμε μ’αυτόν τον τρόπο στην προστασία των θηραμάτων, συνεπώς θα έχουμε θηράματα και για την επόμενη μέρα.
Η μανία της εξόντωσης ας μείνει για το παρελθόν. Το παρόν και το μέλλον του κυνηγίου θα πρέπει να το χαρακτηρίζει ο όρος ορθή ή συνετή διαχείριση και η άρση του κυνηγίου στα συγκεκριμένα χωράφια συντελεί στην ορθότητα και στη σύνεση.
Του Δημήτρη Δραχτίδη
