Ψηφίστηκε από την Ολομέλεια της Βουλής το νέο πλαίσιο για τις δημόσιες συμβάσεις.
Στο άρθρο 15 του νομοσχεδίου που προβλέπει ότι η διαδικασία δημοπράτησης των έργων θα μπορεί να ξεκινά πριν την έκδοση των περιβαλλοντικών όρων και οι δύο διαδικασίες θα προχωρούν παράλληλα, «υπέρ» τάχθηκαν 158 βουλευτές και 140 καταψήφισαν.
Oι 43.000 υπογραφές διαμαρτυρίας και οι δεκάδες περιβαλλοντικές οργανώσεις δεν ήταν αρκετές για να τους σταματήσουν είναι σαν να μην υπάρχουν για αυτούς όπως και όλοι οι άνθρωποι του πολιτισμού και της τέχνης.
Η καλύτερη ίσως απάντηση γι αυτούς που καταστρέφουν τη φύση είναι το κείμενο του Αριστομένη Προβελέγγιου που έγραψε το 1975, προφητικό για την μετέπειτα απώλεια της Πάρνηθας αλλά και επίκαιρο όσο τίποτα άλλο για τις μέρες που ζούμε :
Αλοίμονο στις κοινωνίες πού εμπρήζουν η αλλοιώνουν καταληστεύουν και εξευτελίζουν την περιβάλλουσα φύση αφομοιωμένη ψυχικά με την ύπαρξη του κοινωνικού οράματος. Αν στην πανέμορφη ανάμνηση της προσφοράς τους αν στη παραμόρφωση στην ασέβεια στη διαστροφή στην εξαφάνιση των χρυσοκόκκινων δύσεων και των οριζόντων μας κλέψετε και τα σύννεφα πού κυλάνε στις πλαγιές της Πάρνηθας δημιουργώντας μορφές γιγάντιες ανεξάντλητες σαν πολιτείες και χώρες πού καταστράφηκαν και ξεπουλήθηκαν για ευτελή ανταλλάγματα αν εξακολουθήσετε… ή δεν θα ζήσουμε ή δεν θα ζήσετε..»
«Οι αυθαίρετες πράξεις πάνω στη γη είναι επικίνδυνες και μοιάζουν έγκλημα απεχθές όταν σε κουρασμένες κοινωνίες είναι ζωτική η σχέση με το τοπίο σαν φορέας ύφους επικοινωνίας μνήμης και καρτερικότητας.
Από την πανέμορφη περιοχή των βουνών και των πεδίων της Αττικής πού βλέπω ακόμη από το παράθυρό μου σώζεται ακόμη η σιλουέτα της Πάρνηθας χαμένη στα αποψιλωμένα πιά φαράγγια και κορφές σκεπασμένη προστατευτικά και με ανεξάντλητη φαντασία από σύννεφα που ξαναθυμίζουν όλες τις κορφές των χώρων και των νοημάτων πού δεν υπάρχουν πιά.
Από την πανέμορφη περιοχή των βουνών και των πεδίων της Αττικής πού βλέπω ακόμη από το παράθυρό μου σώζεται ακόμη η σιλουέτα της Πάρνηθας χαμένη στα αποψιλωμένα πιά φαράγγια και κορφές σκεπασμένη προστατευτικά και με ανεξάντλητη φαντασία από σύννεφα που ξαναθυμίζουν όλες τις κορφές των χώρων και των νοημάτων πού δεν υπάρχουν πιά.
Αλοίμονο στις κοινωνίες πού εμπρήζουν η αλλοιώνουν καταληστεύουν και εξευτελίζουν την περιβάλλουσα φύση αφομοιωμένη ψυχικά με την ύπαρξη του κοινωνικού οράματος. Αν στην πανέμορφη ανάμνηση της προσφοράς τους αν στη παραμόρφωση στην ασέβεια στη διαστροφή στην εξαφάνιση των χρυσοκόκκινων δύσεων και των οριζόντων μας κλέψετε και τα σύννεφα πού κυλάνε στις πλαγιές της Πάρνηθας δημιουργώντας μορφές γιγάντιες ανεξάντλητες σαν πολιτείες και χώρες πού καταστράφηκαν και ξεπουλήθηκαν για ευτελή ανταλλάγματα αν εξακολουθήσετε… ή δεν θα ζήσουμε ή δεν θα ζήσετε..»
(Αριστομένης Προβελέγγιος 1975)
