Δεν είναι στις προθέσεις μου –ποτέ δεν ήταν– η άμεση ή έμμεση πολιτικολογία μέσα από τις σελίδες του κυνηγετικού Τύπου. Θεωρώ, δε, ότι οι μαζικοί κοινωνικοί χώροι, όπως είναι η οικογένεια των κυνηγών, αποδυναμώνονται και γίνονται στις διεκδικήσεις τους αναποτελεσματικοί όταν υπεισέρχονται πλασματικοί διαχωρισμοί και άσχετες παράμετροι.
Σήμερα όμως είμαι αναγκασμένος να διατυπώσω (ελπίζω έγκαιρα) κάποιους φόβους μου. Φόβους που τροφοδοτήθηκαν από τη διαφαινόμενη αλλαγή ηγεσίας στο μοναδικό ελληνικό κόμμα που έχει ως προγραμματική του, ξεκάθαρη θέση, την ολοκληρωτική απαγόρευση του κυνηγίου. Και αν θα αναγκαστώ να παραβώ τις αρχές μου στην κυνηγετική αρθρογραφία, είναι γιατί θέλω και μπορώ να αποδείξω ότι δεν είμαι πολιτικά προκατειλημμένος.
Στην παρέα μου, είχαν ανέκαθεν ένα μεγάλο πρόβλημα. Η συντριπτική πλειονότητα των κολλητών φίλων μου δεν ήταν κυνηγοί και αρκετοί από τους συγκυνηγούς μου δεν έγιναν ποτέ κολλητοί φίλοι. Και λέγοντας κολλητοί φίλοι δεν εννοώ φυσικά αγαπητοί φίλοι, αλλά μέλη της ευρύτερης παρέας. Αν ένα χαρακτηριστικό έχει αυτή η παρέα, είναι ότι αποτελείται πλέον από αναποφάσιστους ψηφοφόρους. Στα 20 άτομα του ευρύτερου κύκλου μου, οι 15 αποφασίζουν τι θα ψηφίσουν την παραμονή ή ανήμερα των εκλογών. Από διακριτικότητα, ενώ συζητάμε πολιτικά, δεν ρωτάω ποτέ τι σκέφτονται να ψηφίσουν. Δηλώνουν αναποφάσιστοι και τους πιστεύω.
Την επομένη όμως των εκλογών, που κανείς δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι προσπαθεί να επηρεάσει μια τετελεσμένη απόφαση, ρωτάω τι ψήφισαν. Και διαπιστώνω ότι τουλάχιστον οι 17 από τις 20 ψήφους της παρέας έχουν πάει στον Συνασπισμό (επί το ακριβέστερον ΣΥΡΙΖΑ) και ξέρω ότι δεν μου λένε ψέματα. Διαπιστώνω όμως ότι είναι ψήφοι όχι καθαρά πολιτικές, αλλά περισσότερο συναισθηματικές. Ψήφοι σε έναν χώρο που παρουσιάζεται μη αρτηριοσκληρωτικός, επενδύοντας στις θέσεις του για μια «πιο ευαίσθητη κοινωνία των πολιτών». Το «οικολογικό» προφίλ αυτού του χώρου, δεν κρύβω ότι με τρομάζει. Και δεν με τρομάζει ο χαρακτηρισμός, αλλά τα εισαγωγικά του. Παρακολουθώντας τις εξελίξεις, φοβάμαι ότι το «οικολογικό προφίλ» πουλάει εκλογικά και λανσάρεται σε ανθρώπους ανένταχτους, κατά κανόνα ευγενών προθέσεων, ευκολότερα από οτιδήποτε άλλο. Την ύστατη αυτή στιγμή, λοιπόν, που η νεότερη γενιά των «καθαρόαιμων οικολογούντων» τείνει να πάρει τα ηνία ενός πολιτικού κόμματος, είναι καλό να χρησιμοποιήσουμε όλοι την επιρροή μας για να φτάσει όσο ψηλότερα γίνεται σ’ αυτό το χώρο ένα μήνυμα. Το μήνυμα ότι:
1. Δεν αποτελεί απόδειξη δημοκρατικής ευαισθησίας ο αποκλεισμός μιας μεγάλης κοινωνικής ομάδας, όπως οι κυνηγοί, πολύ περισσότερο όταν αυτή η ομάδα είναι πολυταξική, αυτοδιαχειριζόμενη, αυτοχρηματοδοτούμενη και πλήρως απέχουσα από γνωστές στην ελληνική κοινωνία «επιδοτούμενες δράσεις» και «λαμογιές».
2. Η ευαισθησία μιας κοινωνίας ξεκινάει από το σεβασμό στα ανθρώπινα ένστικτα (και το κυνήγι σίγουρα είναι τέτοιο), συνεχίζει με τις ατομικές ελευθερίες και αναζητάει την ολοκλήρωσή της σε ένα κράτος πρόνοιας για όλους και στη διασφάλιση των δικαιωμάτων των μειοψηφιών.
3. Πολλές κοινωνίες–σταθμοί στην ανθρώπινη ιστορία, που έγιναν σημεία αναφοράς όσων ευαγγελίζονται μια «άλλη» κοινωνία, έδρασαν τις δομές τους πάνω και γύρω από το κυνήγι. Είναι το λιγότερο φαιδρό, για παράδειγμα, να αναφέρεται κανείς με θαυμασμό στις κοινωνίες των Ινδιάνων και να δηλώνει παράλληλα αντικυνηγός.
4. Η πλειονότητα των χρημάτων που σπαταλούν οι κυνηγοί στις εξορμήσεις τους δεν πηγαίνει σε πολυεθνικές, αλλά σε ανθρώπους του μόχθου που ξεχασμένοι από το κράτος, παλεύουν για την επιβίωση σε χωριά του ορεινού όγκου της χώρας.
5. Οι περισσότεροι κυνηγοί θεωρούν το δικαίωμα στο κυνήγι πολύ σημαντικότερο από το ποιος θα κυβερνήσει αυτόν τον τόπο.
6. Το κυνήγι, πέρα από αταβιστικό κατάλοιπο, είναι ένας ελεύθερος τρόπος ζωής κι αυτό μόνο στυγνοί τεχνοκράτες, χωρίς κοινωνικές ευαισθησίες, μπορούν να το παραβλέπουν.
7. Μία ψήφος κερδίζεται πολύ δύσκολα, αλλά χάνεται πανεύκολα όταν η ημιμάθεια διεκδικεί τη στέρηση δικαιωμάτων που σε τελική ανάλυση είναι ατομικές ελευθερίες.
8. Αν οι Έλληνες όλο και λιγότερο πονάνε το περιβάλλον είναι γιατί όλο και λιγότεροι το γνωρίζουν και το βιώνουν από κοντά, σε αντίθεση με τους κυνηγούς. Συνεπώς, η διάδοση μιας οριοθετημένης δραστηριότητας που σε φέρνει κοντά στη φύση, αποτελεί το ζητούμενο για ένα καλύτερο αύριο και όχι τον «αποδιοπομπαίο τράγο» μιας φιλοπεριβαλλοντικής πολιτικής. Εκτός αν η αστυφιλία, η τεχνολογία και ο τεχνοκρατισμός είναι το ζητούμενο.
