ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ ΚΥΝΗΓΙ
Στους υποβρύχιους κυνηγούς η λέξη “συναγρίδα” ανάβει ένα λαμπάκι μέσα στο κεφάλι και πλέον όλα φωτίζουν σε ροζ αποχρώσεις με μικρά μπλε στίγματα. Έτσι δεν μας ένοιαζε που οι πληροφορίες έκαναν λόγο για ψάρια μέχρι 1,5 κιλό, αρκεί που τα ψάρια ήταν ροζ.
Μετά από λίγη ώρα παραμονής, καλά κρυμμένος στο βυθό, είδα από μακριά ένα κοπάδι ψάρια που έρχονταν με φόρα προς το μέρος μου. Συναγρίδες! Όχι πολύ μεγάλες, αλλά… συναγρίδες. Στο επόμενο καρτέρι, η βέργα έκοψε τη φόρα από μια κυρία 2,5 κιλών.
Ο Ιούνιος είναι προ των πυλών που σημαίνει ότι ήρθε η στιγμή να απολαύσουμε και πάλι τη μαγεία της θάλασσας και του υποβρύχιου κόσμου.
Εκτός από τις ευχές μου για καλές βουτιές, θα ήθελα να σταθώ λιγάκι στο θέμα της ασφάλειας. Προσοχή, λοιπόν, στα διερχόμενα πλεούμενα κάθε είδους, απαραίτητα σημαδούρα και πάντα με το ψαρευτικό μας ζευγάρι. Επίσης, δεν ξεχνάμε ότι κανένα ψάρι, όσο μεγάλο και αν είναι, δεν αξίζει τη θυσία κανενός.
Μικρό καλοκαίρι
Στα μέσα του Απρίλη και για αρκετές ημέρες μελετούσαμε τα προγνωστικά που έδινε η Μετεωρολογική Υπηρεσία. Δύο μέρες καλοσύνη, δύο μέρες καιρός. Μια νοτιάς, μια βοριάς. Τελικά, δεν μπορέσαμε να κάνουμε καμία πρόβλεψη για τον καιρό και ελπίζαμε ότι εκείνη την Παρασκευή, μία μέρα πριν δηλαδή, θα είχαμε μια καθαρή εικόνα για το σαββατοκύριακο που ερχόταν. Να που το θαύμα είχε γίνει. Το διήμερο που ακολουθούσε θα είχαμε καλοσύνη.
Οι πληροφορίες έλεγαν για ανέβασμα στις ακτές από πολλά μικρά συναγρίδια. Στους υποβρύχιους κυνηγούς η λέξη “συναγρίδα” ανάβει ένα λαμπάκι μέσα στο κεφάλι και πλέον όλα φωτίζουν σε ροζ αποχρώσεις με μικρά μπλε στίγματα. Έτσι δεν μας ένοιαζε που οι πληροφορίες έκαναν λόγο για ψάρια μέχρι 1,5 κιλό, αρκεί που τα ψάρια ήταν ροζ. Το ιδιαίτερο στυλ και η τεχνική σύλληψης αυτού του πολύ έξυπνου και ταχύτατου κυνηγού της θάλασσας, κάνουν το ψάρεμα της συναγρίδας με μία αναπνοή πραγματικά συναρπαστικό. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές που ψαρεύεις συναγρίδες, γυρίζεις με άδεια χέρια μια και ο βαθμός δυσκολίας είναι πολύ υψηλός.
Έτσι προσαρμόσαμε τον εξοπλισμό μας στο συγκεκριμένο ψάρι. Η συναγρίδα, λόγω της τρομερής εκρηκτικότητας και ταχύτητας που έχει, απαιτεί ένα πολύ γρήγορο και μακρύ όπλο μια και δεν σε πλησιάζει αρκετά. Γι’ αυτό επέλεξα να κρατάω στα χέρια μου ένα ξύλινο χειροποίητο όπλο, μήκους 105 εκ., με δύο περαστά 16άρια λάστιχα από φυσικό latex, που τραβούσαν με μεγάλη δύναμη τη μονόφτερη 6.75 mm ατσάλινη βέργα με την… αιθέρια μύτη.
Συναγρίδες και μαγιάτικα
Μετά από δύο ώρες βασανιστικής -λόγω έργων- οδήγησης, βρισκόμασταν σε μια περιοχή, στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής, όπου σύμφωνα και με πληροφορίες, είχαν “πέσει” τα ψάρια. Την ώρα που φορούσαμε τις στολές μας, πλησίασε ένα άλλο αυτοκίνητο με άλλους δύο ψαροκυνηγούς που αναζητούσαν την τύχη τους. Αν και είχαμε φτάσει πρώτοι στο μέρος, διαπιστώσαμε ότι οι δύο ξένοι είχαν στεναχωρηθεί πολύ από την παρουσία μας εκεί. Τους εξηγήσαμε ότι δεν λειτουργούμε ανταγωνιστικά, μια και μετά από τόσα χρόνια η θάλασσα μας δίδαξε ότι ο καθένας παίρνει το μερίδιο που του αξίζει. Τελικά, μετά από μια μικρή κουβέντα, ο πάγος έσπασε και μας εκμυστηρεύτηκαν ότι είχαν έρθει στο συγκεκριμένο μέρος και το περασμένο σαββατοκύριακο και είδαν τεράστια κοπάδια με μανάλια, από 2 έως 4 κιλά.
Ούτε λέπι
Λες να είμαστε τόσο τυχεροί, αναρωτιόμασταν, και με μια κρυφή ελπίδα γλιστρήσαμε στο νερό. Η θερμοκρασία του νερού ήταν 16οC και η ορατότητα σχετικά καλή. Μετά από τα πρώτα αναγνωριστικά καρτέρια, η κατάσταση είχε αλλάξει. Δεν κυκλοφορούσε τίποτε. Λες και ήταν αργία για το βυθό. Ούτε καν οι σαργοί και οι παντελήδες, που παραδοσιακά συναντούσαμε στη συγκεκριμένη περιοχή. Ίσως τα ψάρια να είναι στον επόμενο κάβο. Κολύμπι μέχρι τον επόμενο κάβο που επικρατούσε η ίδια νέκρα. Τελικά, μετά από αρκετούς κάβους και ατελείωτο κολύμπι, καταλάβαμε ότι έπρεπε να γυρίσουμε πίσω.
Μέσα στο αυτοκίνητο, στο δρόμο του γυρισμού, η απογοήτευση ξεχείλιζε. Έτσι, μετά από τόσο κολύμπι και τόση κούραση, δεν αργήσαμε να πάρουμε την απόφαση. Θα βουτήξουμε και την Κυριακή στα δικά μας καλά κομμάτια, στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής.
Αλλαγή σκηνικού
Το επόμενο πρωί μάς βρήκε να φοράμε τις στολές μας κάτω από έναν υπέροχο ήλιο. Μετά από λίγη ώρα γλιστρήσαμε στο νερό και κατευθυνθήκαμε στο πρώτο καλό κατρακύλι βράχων που κρατάει ευμεγέθεις παντελήδες και ηλικιωμένους σαργούς. Αυτή τη φορά το σκηνικό είχε αλλάξει. Τα ψάρια ήταν σε κίνηση και το θέαμα υπέροχο. Δεν είχε περάσει αρκετή ώρα, όταν άκουσα το χαρακτηριστικό “γκουπ”. Γυρίζω και βλέπω τον Γιώργο στην επιφάνεια, με το μουλινέ τού όπλου του ανοιχτό και το κορδόνι να χάνεται ανάμεσα σε δύο πέτρες. Κατεβαίνω και παρατηρώ τη βέργα που τραντάζεται δυνατά. Μετά από λίγο, στην επόμενη βουτιά, ένας παντελής γύρω στο ενάμιση κιλό στόλιζε το κορδόνι στο κάτω μέρος της σημαδούρας.
Φτάνοντας στον πρώτο κάβο, έριξα το αποσπώμενο μολύβι και μετά από μια καλή χαλάρωση έφυγα για το βυθό. Σαργουδάκια και καμπανάδες είχαν κατακλύσει το μέρος. Ένα πολύ όμορφο θέαμα. Μετά από λίγη ώρα παραμονής, καλά κρυμμένος στο βυθό, είδα από μακριά ένα κοπάδι ψάρια που έρχονταν με φόρα προς το μέρος μου. Συναγρίδες! Όχι πολύ μεγάλες, αλλά… συναγρίδες. Στο επόμενο καρτέρι, η βέργα έκοψε τη φόρα από μια κυρία 2,5 κιλών. Η βολή βρήκε το ψάρι στη σπονδυλική στήλη, σπάζοντάς την, κι έτσι η συναγρίδα ήρθε γρήγορα στα χέρια μου, με ένα μικρό τρέμουλο. Με το μαχαίρι της ζώνης έδωσα τέλος στο μαρτύριο του ψαριού και το κρέμασα στη σημαδούρα.
Στο ναυάγιο
Τελικά, μετά από μερικές ακόμη άστοχες βολές, αρκεστήκαμε σε αυτά τα δύο ψάρια και συνεχίσαμε λίγο παρακάτω, για να ψαρέψουμε σε ένα ναυάγιο που ξεκινά από τα 15 μέτρα και φτάνει αρκετά βαθύτερα. Ελπίζαμε για κανέναν σαργό κι έτσι κρατούσαμε κοντά όπλα, όταν ένας ροφός γύρω στα τέσσερα κιλά ενοχλήθηκε και χώθηκε σε ένα σχίσιμο στις λαμαρίνες του ναυαγίου. Μετά από πολύ ψάξιμο, το μόνο που καταφέραμε ήταν να δούμε από ένα “παραθυράκι” το κότσι και την ουρά του ψαριού. Το αφήσαμε στην ησυχία του και συνεχίσαμε μεθοδικά παρακάτω, όταν δύο μακριές κόκκινες γραμμές τράβηξαν την προσοχή του φίλου μου, του Γιώργου. Στην επόμενη βουτιά, μια αστακοκαραβίδα 2,5 κιλών χτυπιόταν στη βέργα του. Το θέαμα υπέροχο. Το καρκινοειδές κρεμάστηκε με τη σειρά του στο κορδόνι της σημαδούρας και ξεκινήσαμε σιγά σιγά για το δρόμο του γυρισμού. Μια στάση στη Νικήτη για έναν καφέ και τα απαραίτητα σχόλια της βουτιάς ήταν ό,τι καλύτερο για το κλείσιμο μιας υπέροχης θαλασσινής ημέρας.
