Η επιστημονική κοινότητα όταν αναφέρεται στον Σακχαρώδη διαβήτη, τον χαρακτηρίζει όχι σαν νόσο, αλλά σαν τρόπο ζωής. Έστω και αν ακούγεται εξαιρετικά προκλητικό, ο ανωτέρω χαρακτηρισμός σε μεγάλο βαθμό είναι ακριβής.
Στη συνέχεια αυτού του σημειώματος, θα προσπαθήσω να θεμελιώσω αυτή την άποψη και να τη συνδέσω με τον άλλο τρόπο ζωής που χαρακτηρίζει τη δική μας κυνηγετική κοινότητα, το κυνήγι.
Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μεταβολικό σύνδρομο το οποίο χαρακτηρίζεται από την παρουσία υψηλών τιμών σακχάρου στο αίμα (>126mg/dl σάκχαρο νήστεως) και οφείλεται στην απόλυτη ή σχετική έλλειψη ινσουλίνης. Η ινσουλίνη, είναι η ορμόνη η οποία «εισάγει» το σάκχαρο που κυκλοφορεί στο αίμα μας εντός των κυττάρων, προκειμένου να «καεί» και να μας δώσει ενέργεια. Η απουσία αυτής της ορμόνης, οδηγεί στην υπεργλυκαιμία (αύξηση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα).
Η υπεργλυκαιμία και η έλλειψη ινσουλίνης, οδηγούν στα συμπτώματα του σακχαρώδους διαβήτη, όπως πολυουρία, πολυδιψία, εύκολη κόπωση, θόλωση όρασης και αδυναμία.
Οι τύποι διαβήτη
Όταν λείπει εντελώς η ινσουλίνη, έχουμε τον διαβήτη τύπου I, ή νεανικό διαβήτη.
Όταν λείπει μερικώς, έχουμε το διαβήτη τύπου II, ή διαβήτη των ενηλίκων.
Ο τελευταίος, είναι ο πιο συχνός και αφορά περίπου το 7% των ατόμων που ζουν στην ελληνική επικράτεια. Η αυξημένη συχνότητα εμφάνισής του, συνδέεται με την εγκατάλειψη του μεσογειακού τρόπου διατροφής, την καθιστική ζωή και την αύξηση του σωματικού βάρους. Ο ρόλος των ανωτέρω παραγόντων στη δημιουργία σακχαρώδη διαβήτη και κυρίως ο παράγοντας του σωματικού βάρους, είναι τόσο σημαντικός ώστε παχύσαρκα άτομα που πρωτοεμφανίζουν σακχαρώδη διαβήτη τύπου II, μετά την απώλεια 10-15 κιλών επανέρχονται σε φυσιολογική μεταβολική κατάσταση, δηλαδή παύουν να έχουν σακχαρώδη διαβήτη!!
Για το λόγο αυτό οι θεραπευτικές οδηγίες της Αμερικάνικης και της Ευρωπαϊκής Διαβητολογικής Ένωσης, συνιστούν την απώλεια σωματικού βάρους και την αύξηση της σωματικής άσκησης, ως τα πρώτα μέτρα για την αντιμετώπιση του σακχαρώδη διαβήτη. Όταν αυτά τα μέτρα αποτύχουν, μετά από 5-6 μήνες συνιστάται η εφαρμογή άλλων θεραπευτικών μεθόδων, όπως τα φάρμακα.
Τα στάδια της νόσου
Η συσσώρευση σωματικού λίπους, εμποδίζει τη δράση της ινσουλίνης, με αποτέλεσμα προκειμένου να πέσουν τα επίπεδα σακχάρου, ο οργανισμός μας να αυξάνει την παραγωγή ινσουλίνης από το πάγκρεας. Η κατάσταση αυτή, χαρακτηρίζεται σαν υπερινσουλιναιμία και οδηγεί στην αύξηση της όρεξης, η οποία με τη σειρά της αυξάνει περαιτέρω το σωματικό βάρος και αυτό με τη σειρά του δημιουργεί ινσουλινοαντίσταση και υπερινσουλιναιμία, κλείνοντας καταστροφικά το φαύλο κύκλο της νόσου. Η νόσος αυτοδιατηρείται, ενώ στη συνέχεια η κατάσταση επιδεινώνεται αφού το πάγκρεας εξαντλεί τη δυνατότητά του να υπερπαράγει συνεχώς ινσουλίνη, με αποτέλεσμα η θεραπεία με ινσουλίνη (με τη μορφή ένεσης) να είναι ο τελικός θεραπευτικός τρόπος αντιμετώπισης της νόσου.
Συνοπτικά λοιπόν, η θεραπεία συνιστάται στην απώλεια σωματικού βάρους και ταυτόχρονης άσκησης και επί αποτυχίας αυτών, συνιστάται η χορήγηση αντιδιαβητικών δισκίων και επί αποτυχίας αυτών συνήθως μετά 10 χρόνια, απαιτείται η έναρξη αγωγής με ινσουλίνη.
Η θεραπεία που μας ευνοεί
Σας αφήνω να μαντέψατε ποια δραστηριότητα του ανθρώπου συνδυάζει με επιτυχία και τις δύο θεραπευτικές επιλογές. Σωστά μαντέψατε, το κυνήγι!
Στο κυνήγι λοιπόν, το περπάτημα είναι ευχάριστο, ενώ η ψυχική ευεξία που νιώθουμε, μας αποτρέπει από τη συνήθη έφοδο στο ψυγείο. Προσοχή όμως γιατί και στο κυνήγι οι ταβέρνες καραδοκούν!!!
Λίγη τροφή σε τακτά χρονικά και χρήση της μεσογειακής μας κουζίνας, είναι τα όπλα μας για τον σακχαρώδη διαβήτη. Η απώλεια βάρους οδηγεί σε ευγλυκαιμία και φυσιολογικά επίπεδα ινσουλίνης, στο αίμα. Επίσης, αφιερώστε 30 – 40 λεπτά την ημέρα για ήπιο περπάτημα (ο σκύλος σας το έχει και αυτός ανάγκη για να είναι σε φόρμα). Αυτές οι συμβουλές είναι αρκετές ώστε να σας βοηθήσουν να αποτρέψετε τον σακχαρώδη διαβήτη ή ρυθμίζοντάς τον αποτελεσματικότερα όταν ήδη υπάρχει. Σκεφτείτε ότι ο πρωτόγονος άνθρωπος κυνηγούσε, άρα περπατούσε και μετά έτρωγε αυτό που κυνηγούσε. Το αποτέλεσμα ήταν να μην παρουσιάζει σακχαρώδη διαβήτη.
Έχει δίκιο λοιπόν η επιστημονική κοινότητα όταν λέει ότι ο σακχαρώδης διαβήτης δεν είναι νόσος, αλλά τρόπος ζωής. Ένας τρόπος ζωής που συχνά αντιμετωπίζεται με το δικό μας τρόπο ζωής, το κυνήγι!
Το παρών άρθρο επιμελήθηκε, με την πολύτιμη συμβολή του Βαγγέλη Φραγκουλόπουλο, Ιατρού Ενδοκρινολόγου και Ιατρικού Διευθυντή της Bristol – Myers Squibb.
