Ο πολιτικός φορέας των Κυνηγών, των Ψαράδων και όλων των ανθρώπων που έχουν δραστηριότητες στην ύπαιθρο, το Κ.Ε.Κ, θα είναι παρών στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Δεν μπορούμε πλέον να παρακολουθούμε αδιάφορα τις συνέπειες μιας πολιτικής που έχει “υπό διωγμό” όλες τις νόμιμες ανθρώπινες δραστηριότητες στην φύση. Μιας πολιτικής που αντί να προστατεύει και να αναβαθμίζει το περιβάλλον, αντί να υποστηρίζει και να υποβοηθά όλες εκείνες τις ανθρώπινες δραστηριότητες στην ύπαιθρο που παραδοσιακά ασκούσαν και εξακολουθούν να ασκούν οι Έλληνες πολίτες, θεσπίζει νόμους όπως ο τελευταίος “δασοκτόνος” που υποβαθμίζουν το περιβάλλον, καθιερώνει πρακτικές και πολιτικές που αποκλείουν κάθε ανθρώπινη παρουσία στη φύση, όπως η δημιουργία των “Οικοπάρκων” και των τεράστιων σε έκταση περιοχών που ανήκουν στο δίκτυο “NATURA 2000” στους οποίους επιχειρείται να καθιερωθεί ένα “αποστειρωμένο” περιβάλλον με την πλήρη απουσία του πολίτη.
Η αδιάφορη αυτή στάση του Κράτους αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έναντι στις παραδοσιακές ασχολίες των πολιτών στη φύση, έρχεται να προστεθεί στις δυσοίωνες διαπιστώσεις όλων των επιστημονικών μελετών που επισημαίνουν οτι:
• Το κλίμα της Γης χειροτερεύει, η βιοποικιλότητα μειώνεται, η ερημοποίηση επεκτείνεται. Γενετικά μεταλλαγμένοι οργανισμοί βγαίνουν από τα εργαστήρια των πολυεθνικών, η φτώχεια εξαπλώνεται, τα εξοπλιστικά προγράμματα και οι πόλεμοι – τώρα ενάντια στην «τρομοκρατία»- αναπτύσσονται κατατρώγοντας τους πόρους του πλανήτη, φυσικούς και οικονομικούς. Η παγκοσμιοποίηση επελαύνει, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία αποκτούν ευρεία κοινωνική και πολιτική βάση, ταυτόχρονα με τη συντριβή του ψυχισμού και της αλληλεγγύης των ανθρώπων.
• Στην χώρα μας, η πολεοδομική υποβάθμιση και η ατμοσφαιρική ρύπανση, η καταστροφή των ελεύθερων χώρων και του πρασίνου μέσα και έξω από τις πόλεις, η ρύπανση των θαλασσών και η εξουθένωση των λιμνών και των ποταμών, η παραγωγή και η -συχνά ανεξέλεγκτη- εναπόθεση αστικών και βιομηχανικών στερεών και υγρών αποβλήτων, οι ενεργοβόρες δραστηριότητες, η κυριαρχία του αυτοκινήτου και το κυκλοφοριακό αδιέξοδο είναι προβλήματα πια τόσο μεγάλα, που δεν επιδέχονται εύκολες λύσεις. Η επέκταση των οικισμών, συχνά με αυθαίρετο τρόπο – ιδιαίτερα στις παραθεριστικές περιοχές- συνδυάζεται με τις αυξημένες δασικές πυρκαγιές, τις καταπατήσεις και τη ρύπανση. Η γεωργία γίνεται ολοένα και πιο εντατική, υδροβόρα και χημικοσυντηρούμενη ενώ βρισκόμαστε στην τελευταία θέση της Ε.Ε. όσον αφορά τις βιοκαλλιέργειες.
Οι δραματικές αυτές αλλαγές του φυσικού περιβάλλοντος, ενδυνάμωσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια ένα οικολογικό κίνημα και μια περιβαλλοντική ευαισθησία στους Ευρωπαίους πολίτες. Στο μέσο πολίτη βέβαια, η οικολογία εξακολουθεί να ταυτίζεται λανθασμένα με την απόλυτη περιβαλλοντική προστασία. Το οικολογικό κίνημα στις περισσότερες χώρες καθοδηγήθηκε από μια ομάδα “επαγγελματιών οικολόγων”, οι οποίοι προβάλλοντας ένα “αριστερό” προφίλ, κατάφεραν να δημιουργήσουν την εντύπωση οτι “προοδευτικός” πολίτης είναι μόνο αυτός που πιστεύει σε παρόμοιες δοξασίες περί απόλυτης προστασίας, οτι αρκεί να “εξοβελιστεί” ο άνθρωπος-πολίτης και οι δραστηριότητές του από ένα βιοπεριβάλλον, να αποκλειστεί κάθε επέμβαση και σχεδιασμός για την προστασία του και τότε αυτόματα η φύση θα “επουλώσει” κάθε πληγή και θα αποκαταστήσει τις λειτουργίες και την αρχική του μορφή.
Μέγα λάθος! Όπου επιχειρήθηκαν παρόμοιες πρακτικές, οχι μόνο απέτυχαν να αποκαταστήσουν τις ισσοροπίες, αλλά συνέτειναν στην περαιτέρω και ταχύτερη καταστροφή και υποβάθμιση των βιοτόπων. H απουσία του άνθρωπου από τη φύση, δίνει την ευκαιρία στους κερδοσκόπους να εισβάλλουν εκεί, εκχερσώνοντας παρθένα δάση, χτίζοντας αυθαίρετα, ρυπαίνοντας ανεξέλεγκτα με παράνομες βιοτεχνικές ή βιομηχανικές μονάδες, με αποτέλεσμα να δίνουν το “τελειωτικό χτύπημα” στο βιοπεριβάλλον και στην ικανότητά του να στηρίζει την άγρια πανίδα και χλωρίδα.
Η αδυναμία των άλλων πολιτικών κομμάτων να προσφέρουν αξιόπιστες προτάσεις, φάνηκε από τις έως τώρα πρακτικές και προγράμματά τους που δεν δίνουν λύσεις. Οι λιγόλογες αναφορές τους εν είδη “ευχολογίων”, το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι κάτι σαν στοιχειώδη στήριξη στις δικαιολογημένες ανησυχίες και ευαισθησίες των πολιτών.
Στην εποχή της γενικευμένης σύγχυσης, του θρυμματισμού των αξιών και των ιδεολογιών, της υποτίμησης της κοινής δράσης των ανθρώπων, οφείλουμε να προτάξουμε ένα νέο όραμα. Αυτό της “Αειφορικής διαχείρησης”. Και ταυτόχρονα να επιδιώξουμε «να σώσουμε λίγο από το αύριο που μας κλέβουν».
Οφείλουμε να προστατεύσουμε με την συνεχή μας παρουσία και επέμβαση σε όλους τους χώρους, το αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα όλων εκείνων των πολιτών που ασκούν νόμιμες δραστηριότητες στην ύπαιθρο, αυτών που έχουν διαλέξει ένα τρόπο ζωής που “δραπετεύει” από το σφιχτό αγκάλιασμα της αγχώδους ζωής στην πόλη, μακριά από το καταιγιστικό κάλεσμα για κατανάλωση και υλική ευδαιμονία.
Η οικολογική συνείδηση για μας, δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, αλλά είναι μια καθημερινή πρακτική. Είναι αυτός ακριβώς ο τρόπος ζωής που έχουμε διαλέξει, είναι ο κανόνας που έχουμε αυτοεπιβάλλει σε κάθε μας ενέργεια, είναι αυτός που ορίζει οτι:
ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΑΙ ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ – ΦΡΟΝΤΙΖΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΕΙΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ
