Δημοκρατία του Βαρδάρη, Δημοκρατία των Σκοπίων, Σλαβωνική Δημοκρατία, Νότια Σερβία, Κάτω Σερβία, Κάτω Σλάβια, Σλάβια…
Αυτά είναι τα ονόματα, ένα από τα οποία, όποιο και αν προτιμήσουν οι Σκοπιανοί, μπορεί να προσδιορίσει την πραγματική καταγωγή των Σλάβων και του κρατιδίου τους. Το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ που επιδιώκουν, είναι κλοπή ξένου ονόματος. Το όνομα είναι ελληνικό.
Ως τώρα οι περισσότεροι, όχι μόνο από τους ξένους, ιδίως Σλάβους επιστήμονες, αλλά και από τους Έλληνες, και ιδιαίτερα από τους διπλωμάτες, τους νομικούς, που δεν είναι γλωσσολόγοι ή ιστορικοί, αλλά και από τους διάφορους ερασιτέχνες (που καλούνται σε τηλεοπτικές εμφανίσεις ή σε σωματεία να ομιλούν επί παντός επιστητού), δεν ήταν ενημερωμένοι και είχαν άγνοια για το ποιο είναι το ποσοστό από την περιοχή της Αρχαίας Μακεδονίας που βρέθηκε στην κυριαρχία της Ελλάδας και των δύο βορείων γειτόνων της μετά τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913 και τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο (1919).
Η γνώμη ότι με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου από τα τουρκοκρατούμενα εδάφη στη Χερσόνησο του Αίμου, μοιράστηκαν εδάφη της Αρχαίας Μακεδονίας, της Ελληνικής αυτής περιοχής από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι εσφαλμένη.
Ψεύτικα και πλαστά ποσοστά
Για τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913), η ιστορικός, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ. Μαρία Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου παραθέτει στην εργασία της χάρτη, όπου παρουσιάζονται τα γεωγραφικά όρια της «μείζονος Αρχαίας Μακεδονίας».
Παραθέτει επίσης και χάρτη των βιλαετίων της περιοχής αυτής. Στο χάρτη αυτό βλέπουμε ότι στην Ελλάδα αποδόθηκε όλο το Βιλαέτι Θεσσαλονίκης και ένα μεγάλο μέρος από το νότιο τμήμα του Βιλαετίου Μοναστηρίου και ότι στα εδάφη αυτά, περιλαμβάνεται ολόκληρη σχεδόν η περιοχή της Αρχαίας Μακεδονίας. Επομένως, όσοι πίστευαν ως τώρα ότι από τα εδάφη της Αρχαίας Μακεδονίας, η Ελλάδα κατέχει μόνο το 51% ή 53% και από το υπόλοιπο το 37% κατέχεται από τη Σερβία (τώρα από το κρατίδιο των Σκοπίων) και το 11% από τη Βουλγαρία, έπεφταν στην παγίδα κατά την οποία, άγνωστο πότε και από ποιον ή ποιους, διατυπώθηκαν και καθιερώθηκαν τα ψεύτικα αυτά και πλαστά ποσοστά, ενώ τα πραγματικά, όπως τεκμηριωμένα τα παρέθεσε η κ. Πελεκίδου είναι: πάνω από 70% (ως 75%) στην Ελλάδα, όπου η κυρίως Αρχαία Μακεδονία, 15% ως 17% περίπου από το βόρειο τμήμα της που κατά καιρούς αυξομειώνονταν, στη Σερβία (τώρα στο νότιο τμήμα του Κρατιδίου των Σκοπίων. Πρόκειται για μια λωρίδα εδάφους από το Μοναστήρι ως το Βαλάντοβο) και το υπόλοιπο 7% περίπου στη Βουλγαρία (περιοχή Στρώμνιτσας).
Αποδοχή λόγω άγνοιας ή επιπολαιότητας
Τα πλασματικά ποσοστά που είχαν καθιερωθεί, τα δέχονταν ως τώρα από άγνοια ή επιπολαιότητα και οι Έλληνες σε κατά καιρούς δημοσιεύματα. Να αναφέρω για παράδειγμα του καθηγητού Θ. Κουλουμπή στην Απογευματινή της Κυριακής (17 Απριλίου 2005), του Συμβουλίου του Απόδημου Ελληνισμού (Πρόεδρος Στ. Ταμβάκης, εφημ. «Σήμερα» της Θεσσαλονίκης 3 και 4 Απριλίου 2008).
Προηγούμενα δημοσιεύματα της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, τα αποκατέστησε με νεώτερη διόρθωση ο πρώην Πρόεδρος της Εταιρείας. Ακόμα και η υπουργός Εξωτερικών κ. Ντόρα Μπακογιάννη, ανέφερε τα λανθασμένα ποσοστά σε τηλεοπτικές εμφανίσεις της.
Η ιστορία διδάσκει ότι το λίκνο του αρχαίου Μακεδονικού κράτους, ο αρχικός πυρήνας του Βασιλείου των Αρχαίων Μακεδόνων, υπήρξε σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (8, 137), η περιοχή του Βερμίου (Κάτω Μακεδονία – Βοττιαία) όπου και η αρχαιότερη πρωτεύουσα Αιγαί.
Οι Μακεδόνες αυτοί, άσημοι στην αρχή, απόκτησαν σιγά-σιγά δύναμη και κατάφεραν να ενώσουν τα άλλα ελληνικά έθνη της περιοχής (τά εντός Μακεδόνων έθνεα, Ηρόδ. 6, 44) ανατολικά και δυτικά των Πιερίων, του Ολύμπου και της Πίνδου, και να αποτελέσει η Μακεδονία (άνω Μακεδονία, κάτω ή παρά θάλασσαν Μακεδονία) υπολογίσιμη δύναμη, ώστε επί Φιλίππου του Β΄ να έχει αξίωση «άρχειν των Ελλήνων», (Δημοσθ. VII 17, X50).
Μια «υστερική» και «παρανοϊκή» αντίδραση
Σήμερα όλες οι αρχαίες πρωτεύουσες των Μακεδόνων (Αιγαί, Πέλλα, Θεσσαλονίκη), βρίσκονται στην Ελλάδα, στις παραλιακές περιοχές του Θερμαϊκού. 
Οι χάρτες που δημοσίευσε η κ. Πελεκίδου ορίζουν με σαφήνεια τα όρια της «μείζονος» Αρχαίας Μακεδονίας, και των βιλαετίων τα οποία την περιέχουν.
Για το ζήτημα αυτό έχω δημοσιεύσει ήδη άρθρο στη «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» τον Ιούλιο του 1999 (πριν από 10 ακριβώς χρόνια) με τίτλο: «Ανιστόρητες και εσφαλμένες γνώσεις περί Μακεδονίας», από αφορμή ενός δημοσιεύματος Έλληνα οικονομολόγου του εξωτερικού, ο οποίος ανέφερε ότι το «Μακεδονικό» είναι «φιάσκο», ότι σήμερα υπάρχουν τρεις Μακεδονίες(!), ότι ο ελληνικός λαός είχε μία μαζική πλύση εγκεφάλου και ένα βομβαρδισμό με ιστορίες περί Μεγάλου Αλεξάνδρου (!!!) και ότι η πληροφόρηση για το θέμα ήταν «παρανοϊκά μονόπλευρη» (ΒΗΜΑ, Ιούνιος 1999).
Την άποψη αυτή ότι «η διαμάχη για το όνομα του κράτους των Σκοπίων ξεπηδάει από μια «υστερική» ή «παρανοϊκή αντίδραση ενός ακραίου εθνικισμού των Ελλήνων», την είχε ακούσει ότι κυκλοφορούσε στο εξωτερικό, ο πρώην, πρωθυπουργός της Ελλάδας Γ. Ράλλης, ήδη το 1992 και την επανέλαβε το 1999 υιοθετώντας την ο Έλληνας οικονομολόγος.
Την πληροφορία για την υστερική αντίδραση την καταχώρησε ο Γ. Ράλλης σε άρθρο που δημοσίευσε μαζί με τον Πρέσβη Β. Θεοδωρακόπουλο στα γερμανικά, στην πολιτική επιθεώρηση Wettwoche της Ζυρίχης και που δημοσιεύτηκε έπειτα μεταφρασμένο στη «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» στις 19 Δεκεμβρίου του 1992 με τίτλο: «Η πικρότατη εμπειρία της Ελλάδος με τον Πανσλαβισμό. Γιατί δεν είναι υστερία η άρνηση της χώρας μας να αναγνωρίσει το βόρειο γείτονά μας με το όνομα Μακεδονία».
Αλλά για το γεωγραφικό αυτό ζήτημα αξιοσημείωτο είναι ότι όλοι οι χάρτες της περιοχής των Σκοπίων, παλαιότεροι και νεώτεροι, δημοσιευμένοι κυρίως από Ευρωπαίους επιστήμονες, τοποθετούν τα Σκόπια (αρχ. Σκούποι), πολύ μακριά από τα όρια της Αρχαίας Μακεδονίας, καθώς όπως είδαμε οι ιστορικές πηγές δεν αναφέρουν την πόλη ως πόλη της Μακεδονίας.
Αδιάψευστοι μάρτυρες
Σήμερα στη Βουλγαρία, οι επιστήμονες αναγνωρίζουν ότι η μογγολικής καταγωγής πρόγονοί τους, πριν εκσλαβιστούν, εμφανίστηκαν στη Βαλκανική Χερσόνησο τον 6ο αι. μ.Χ. και ήλθαν σε επαφή αμέσως με τους Έλληνες του Βυζαντίου, προφανώς στη Μακεδονία. Το σημειώνουν στον πρόλογο του βιβλίου: «Macedonia, Documents and Material», Σόφια 1979 (η έκδοση στα Βουλγαρικά και Ρωσικά). Ο τόμος έχει ενδιαφέρον, από την άποψη ότι δημοσιεύονται σ’ αυτόν έγγραφα στα οποία γίνεται μνεία η προσπάθεια που έκαναν οι συμπατριώτες τους από τα μέσα του 19ου αιώνα να αναγνωρισθεί διεθνώς μια ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και ένας ξεχωριστός λαός ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ, εννοώντας τον εαυτό τους, μολονότι Βούλγαροι, για να προσαρτηθεί έπειτα στη Βουλγαρία. Αδιάψευστοι μάρτυρες όμως ότι οι πρόγονοί τους πρωτοήλθαν σε επαφή με Γρικούς (δηλ. Έλληνες) και όχι με ξεχωριστό λαό Μακεδόνες όταν έφτασαν στη Βαλκανική Χερσόνησο, είναι οι λεγόμενες Πρωτοβουλγαρικές επιγραφές του 9ου αιώνα μ.Χ. περίπου. Γράφτηκαν από τους Μογγόλους ακόμα Βουλγάρους στα ελληνικά με πολλές ανορθογραφίες, όταν αυτοί είχαν αρχίσει να μαθαίνουν Ελληνικά από τους βυζαντινούς Έλληνες, κυρίως από τους Έλληνες της Μακεδονίας. Τις επιγραφές αυτές τις εξέδωσε, σχολίασε μάλιστα και τα ορθογραφικά τους λάθη, ο Βούλγαρος καθηγητής Veselin Beschewliev (1926, 1963). Απαθανατίζουν τη λαϊκή ελληνική γλώσσα της εποχής εκείνης. Σ’ αυτές αναφέρεται η πρώτη πρωτεύουσά τους Πλίσκα (αρχαιολογικός χώρος σήμερα).
«Το ελληνικό λεξιλόγιο μάς ήλθε σαν ποθητός φιλοξενούμενος»
Οι δύο Θεσσαλονικείς ιερωμένοι Κύριλλος και Μεθόδιος, τους είχαν χαρίσει ήδη το ελληνικό αλφάβητο με το οποίο άρχισαν να γράφουν έπειτα τη γλώσσα τους, ενώ στο μεταξύ ασπάστηκαν και το Χριστιανισμό.
Από τότε οι σχέσεις Βουλγάρων και Ελλήνων του Βυζαντίου είναι γνωστές: επιδρομές στα βυζαντινά εδάφη, λεηλασίες, απαγωγές πληθυσμών, καμιά φορά και συμβατικές συνθήκες ειρήνης, όπως του Ομουρτάγ.
Μέσω της θρησκείας, η ελληνική γλωσσική επίδραση ήταν μεγάλη λόγω και του ανώτερου πολιτισμού των Ελλήνων. Οι Βούλγαροι χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα πολλές ελληνικές λέξεις, ενσωματωμένες όμως στο κλιτικό σύστημα της γλώσσας τους. Αυτές τις πραγματεύτηκε η κ. Μαρία Filipova-Bairova και ο Ν. Ανδριώτης.
«Το ελληνικό λεξιλόγιο», γράφει η Μαρία Filipova-Bairova, «μας ήλθε σαν ποθητός φιλοξενούμενος κουβαλώντας λεκτικά χαρακτηριστικά νέων ιδεών και αντικειμένων, ξένων ως τότε στη Βουλγαρική γλώσσα. Η ελληνική λέξη στρογγυλοκάθισε στο σπίτι μας, στην κουζίνα μας, στις καθημερινές δουλειές μας. Κατάκτησε ολότελα την Εκκλησία και τα εκκλησιαστικά γενικώς πράγματα».
«Ο σημερινός σλαβόφωνος πληθυσμός της νότιας Βουλγαρίας», γράφει ο καθηγητής Ν. Ανδριώτης, «προέρχεται από Έλληνες που με τα παροιμιώδη σκληρά μέτρα τους οι Βούλγαροι σιγά-σιγά κατόρθωσαν να εκσλαβίσουν».
«Τεχνητό κατασκεύασμα το κρατίδιο των Σκοπίων»
Η σλαβική γλώσσα των κατοίκων του γειτονικού μας αυτού κρατιδίου ήταν αρχικά ένα βουλγαρικό ιδίωμα. Οι Σκοπιανοί το τροποποίησαν, αλλά πάλι αποκλίνει προς τη Βουλγαρική γλώσσα. Ανάλυση της γλώσσας αυτής έκανε ο καθηγητής Νικόλαος Ανδριώτης στο βιβλίο του: «Ομόσπονδο κράτος των Σκοπίων και η γλώσσα του», Θεσσαλονίκη 1960.
Το αρχικό βουλγαρικό ιδίωμά τους, πριν το τροποποιήσουν μετά το 1944, ήταν ακριβώς το ίδιο που μιλούσαν στην ελληνική Μακεδονία και οι λεγόμενοι Σλαβομακεδόνες, αυτοί που εισέδυσαν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας σε διάφορες περιοχές της Μακεδονίας, όπως της Καστοριάς, της Φλώρινας, της Έδεσσας, του Κιλκίς και της Θεσσαλονίκης. Από αυτούς, οι περισσότεροι είναι εκσλαβισθέντες Έλληνες, οι οποίοι ως αιχμάλωτοι των Βουλγάρων, αναγκάστηκαν να μάθουν τη βουλγαρική αυτή διάλεκτο και ύστερα από πολυχρόνια αιχμαλωσία, γύρισαν και εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα.
Ανάμεσά τους ήλθαν στη Μακεδονία και σλάβοι αγρότες τους οποίους απασχολούσαν οι βυζαντινοί στα κτήματά τους. Όλοι αυτοί διατήρησαν το βουλγαρικό ιδίωμα ως μητρική τους γλώσσα, χρησιμοποιώντας όμως και πάρα πολλές ελληνικές λέξεις, τις οποίες ενσωμάτωναν στη Γραμματική (κλίση, μορφολογία, σύνταξη) του βουλγαρικού ιδιώματος, όπως π.χ. γκολέματα, τραπέζα, odβαμ να πολέμο, αργκάτιν, γιοζμο (δυόσμος), κρομμύτ, σαμάρ, αργάσαμ, ναγκάσαμ (ανάγκασα), γανώσαμ, λαβώσαμ, χωνέψαμ, ωφελήψαχ κ.ά.
Πολλοί πάντως από τους εκσλαβισθέντες Έλληνες Σλαβομακεδόνες, διατήρησαν μέχρι τέλους το ελληνικό τους φρόνημα, πολεμώντας τους Βουλγάρους κομιτατζήδες κατά το «Μακεδονικό αγώνα» στις αρχές του περασμένου αιώνα. Για το σημερινό κρατίδιο των Σκοπίων υπήρξαν αρκετοί ξένοι επιστήμονες που το χαρακτήρισαν τεχνητό κατασκεύασμα, όπως το σχόλιο της ιταλικής εφημερίδας «Il Popolo» το 1992.
Το ψυχολογικό πρόβλημα των Σκοπιανών
Σ’ ένα άρθρο της η Δανή καθηγήτρια Tata Arcel (ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 12/9/1992), περιγράφει παραστατικά το ψυχολογικό πρόβλημα των Σκοπιανών να θέλουν να μονοπωλήσουν το όνομα Μακεδονία «για ένα νέο κράτος» που το χαρακτήρισε «Διοικητικό Δημιούργημα», παραποιώντας την Ιστορία.
Για την ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων έχουν γραφεί άπειρα επιχειρήματα, μεταξύ των οποίων και η διαλεύκανση από μένα της ετυμολογίας λέξεων της διαλέκτου, αρκετών από τις λίγες που θεωρούνταν ως τώρα άγνωστης αρχής, όπως: Βλουρίτις = Φιλωρείτης, γάρκας =χάρακα(ν), εστερικάς κύνας =σιταρικάς δηλαδή οικόσιτα σκυλιά κ.ά. Ωστόσο και μόνο τα ελληνικά ονόματα Μακεδονία και Μακεδόνες είναι αρκετά.
Να προσθέσω και ένα ακόμα επιχείρημα που ως τώρα δεν έχει επισημανθεί: οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν πολλά θρακολλυρικά κύρια ονόματα ακατανόητα από τους Έλληνες ως προς την ετυμολογία τους, όπως Αδαβίκταβος, Βηρισάδης, Εβρίζαλμος, Ζάμολξις, Κετρίπορος, Μουκαζένιος, Ρακτότερκος κ.ά.
Είναι όμοια με αυτά, τα ονόματα των Μακεδόνων Αλέξανδρος, Αμύντωρ, Αυτόδικος, Γαιτέας (χαίτη), Φίλιππος-Βίλιππος, Φιλώτας, Βερενίκα, Ευρυδίκα, Λαοδίκα;
Όχι βέβαια!
Όλα τα επιχειρήματα συνοψίζονται στο γενικό συμπέρασμα ότι: τίποτε από τους Μακεδόνες δεν μπορεί να εξηγηθεί χωρίς την προϋπόθεση ότι ήταν Έλληνες.
Καθηγητή Πανεπιστημίου πρ. Αντιπρυτάνεως
