Οι Μαύροι Δράκοι, μια τρελή παρέα γουρουνάδων, καταγγέλλουν τις παρανομίες και αυθαιρεσίες στην περιοχή τους.
Ορδές Ιταλών κυνηγών θερίζουν στην Ήπειρο ότι κινείται στο πέρασμά τους.
Πριν μερικούς μήνες μια επαγγελματική υποχρέωση με οδήγησε στην Πέρδικα Θεσπρωτίας. Εκεί μετά από μια μικρή βόλτα στην όμορφη πλατεία του χωριού είδα κάποια… περίεργα αυτοκίνητα. Με τρακτερωτά λάστιχα, σκυλόκουτα και δόντια-τρόπαια να κρέμονται από τον καθρέπτη δε χωρούσε καμία αμφιβολία. Ήταν κυνηγοί αγριογούρουνου. Δεν άντεξα στον πειρασμό και αναζήτησα τους ιδιοκτήτες. Κάπως έτσι είχα τη χαρά να γνωρίσω τους περίφημους Μαύρους Δράκους. Ο λόγος βέβαια για μια παρέα κυνηγών του χωριού που ασχολούνται με το κυνήγι του αγριογούρουνου. Προσωπικά δεν περίμενα ότι τόσο κοντά στη θάλασσα, σχεδόν πάνω στο κύμα, θα υπήρχαν αγριογούρουνα αλλά τελικά έκανα λάθος. Στα βουνά της περιοχής που κυριαρχεί το πουρνάρι, η κουμαριά, η άγρια τριανταφυλλιά και η βελανιδιά βρίσκουν καταφύγιο πολλά αγριογούρουνα. Το δάσος που είναι πολύ πυκνό και προσφέρει κάλυψη και αφθονία τροφής στα θηράματα.
Όλη η Πέρδικα για… γουρούνια
Όπως εξήγησε στο Κ&Φ ο κ. Σπύρος Κατημάνης, μέλος των Μαύρων Δράκων, ‘’ο πληθυσμός των αγριόχοιρων έχει αυξηθεί θεαματικά τα τελευταία χρόνια και έτσι όλοι σχεδόν οι κυνηγοί του χωριού ασχολούνται με αυτό το κυνήγι σημειώνοντας μεγάλες επιτυχίες’’. Ο κ. Κατημάνης, που διατηρεί κατάστημα κυνηγετικών ειδών στο χωριό, μίλησε για την κυνηγετική ιστορία της Πέρδικας. ‘’ Τα παλιότερα χρόνια η περιοχή μας είχε αρκετά αγριογούρουνα. Θυμάμαι, ακόμη παιδί ήμουν, τον πατέρα μου και τους άλλους κυνηγούς του χωριού να μαζεύονται πρωί πρωί στο καφενείο της πλατείας και να ξεκινούν για κυνήγι αγριογούρουνου. Όλο το χωριό μια παρέα και όλοι μαζί στο κυνήγι. Έτσι κάθε χωριό είχε και την δική του παρέα. Τότε βέβαια τα χρόνια ήταν δύσκολα για όλους και το κυνήγι δεν ήταν απλά ένα χόμπι. Το κρέας των θηραμάτων τότε, δεν ήταν μόνο ένα εκλεκτό έδεσμα όπως σήμερα, αλλά ένα στήριγμα για την οικογένεια’’.
Δυστυχώς όμως, όλα τα καλά κρατούν λίγο. Η κατασκευή μεγάλων αυτοκινητόδρομων εμπόδισε τις μετακινήσεις των αγριογούρουνων και όπου υπήρχε μεγάλη κυνηγετική πίεση οι πληθυσμοί μειωνόταν χωρίς να μπορούν να αναπληρωθούν από τις γύρω περιοχές. Πριν την κατασκευή το δάσος της περιοχής επικοινωνούσε σχεδόν με τα βουνά της μισής Ηπείρου. Έτσι όταν τα γουρούνια λιγόστεψαν οι κυνηγοί του χωριού αναγκάστηκαν να κυνηγούν σε άλλες περιοχές της Παραμυθιάς.
Εκείνη την εποχή όμως άρχισαν να ιδρύονται οι πρώτοι Κυνηγετικοί Σύλλογοι και οι Ομοσπονδίες και γρήγορα αντιλήφθηκαν το πρόβλημα. Έτσι όπως ανέφερε ο κ. Κατημάνης «όταν εξαιτίας της κυνηγετικής πίεσης, τα γουρούνια άρχισαν να λιγοστεύουν με κίνδυνο να εξαφανιστούν εντελώς από τα βουνά μας, γύρω στο 1990, ο κυνηγετικός σύλλογος Ηγουμενίτσας απελευθέρωσε αγριογούρουνα τα οποία προστατεύτηκαν από τους κυνηγούς. Τα γουρούνια τα ρίξαμε το 1995 και τα αφήσαμε να προσαρμοστούν στο νέο τους περιβάλλον. Έτσι ξεκινήσαμε το κυνήγι τους μετά το 2000. Για πέντε χρόνια δεν ανέβαινε από την Πέρδικα και τα γειτονικά χωριά κανείς στο βουνό για γουρούνια με αποτέλεσμα σήμερα ο πληθυσμός τους είναι πάρα πολύ μεγάλος στην περιοχή μας».
Οι ορδές των βαρβάρων
Δε φτάνει όμως μια παρέα για να προστατεύσει τα θηράματα μιας περιοχής. Όλοι οι κυνηγοί αναζητούν την θηραματική αφθονία και έτσι πριν μερικά χρόνια Κερκυραίοι κυνηγοί γύρω στα τέλη της κυνηγετικής περιόδου κυνηγούσαν τις τσίχλες που αφθονούσαν στην περιοχή. Τα τελευταία χρόνια όμως η ανάπτυξη του κυνηγετικού τουρισμού έφερε και κυνηγούς έκτος των συνόρων της χώρας μας. Και κάπου εκεί άρχισαν τα προβλήματα. Όπως εξήγησε ο κ. Κατημάνης «Τα τελευταία δύο χρόνια έρχονται στην περιοχή μας ορδές Ιταλών κυνηγών και σκοτώνουν ότι βρεθεί στο δρόμο τους. Οι Ιταλοί έρχονται κατόπιν συνεννόησης με ανθρώπους από την περιοχή μας που με το αζημίωτο τους παρέχουν τις πολύτιμες πληροφορίες τους για τα καλά καρτέρια τα μπασίματα κτλ. Όταν δηλαδή κάνουν την εμφάνισή τους οι τσίχλες, οι φάσες, οι μπεκάτσες κτλ, ανάβουν τα τηλέφωνα και την επόμενη μέρα ένα καράβι κυνηγοί κατεβαίνουν στο λιμάνι.
Οι Ιταλοί έχουν βέβαια και ιδιαίτερο στιλ. Μας θεωρούν υποτελής τους και μάλιστα μοιράζουν και φυσίγγια στους πιτσιρικάδες για να τους πουν καμιά πληροφορία. Οι κυνηγοί αυτοί είναι καταστροφή για τον τόπο. Δεδομένου ότι η θηροφυλακή είναι παντελώς ανύπαρκτη, οι Ιταλοί κυνηγοί δρουν σαν άρπαγες κάνοντας εκατόμβες θηραμάτων. Ρίχνουν του κόσμου τα φυσίγγια σε ότι κινείται. Αυτοί βέβαια δεν ζουν εδώ και δεν νοιάζονται για το μέλλον και τη σωστή διαχείριση των θηραμάτων αλλά και για την περιουσία των αγροτών που καταστρέφουν με τις μετακινήσεις τους. Μπαίνουν μέσα στα χωράφια με τις ελιές που έχουν απλωμένα δίχτυα για τη συλλογή του καρπού και δεν τους νοιάζει τίποτε, παρά τους συνεχής καβγάδες με τους αγρότες» λέει ο κ. Κατημάνης και συνεχίζει
Ανύπαρκτη θηροφυλακή
«Αυτό που μας ενοχλεί ιδιαίτερα εδώ, είναι η απουσία των κυνηγετικών συλλόγων. Οι σύλλογοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου για μας και επισκέπτονται την Πέρδικα μόνο για τους σταυρούς στις εκλογές. Δεν υπάρχει καμία δραστηριότητα από κανένα σύλλογο. Τίποτε απολύτως. Μόνο να τσακώνονται για τις εκλογές και ποιος πρόεδρος θα ευνοήσει περισσότερο μια γουρουνοπαρέα. Για την κυνηγετική «διανομή» των περιοχών και για την απουσία της θηροφυλακής στην περιοχή τους.
Οι δε θηροφύλακες είναι απολύτως ευθυγραμμισμένοι και κατευθυνόμενοι από τους συλλόγους χωρίς να ασκούν ποτέ κανένα ουσιαστικό έλεγχο. Το Σεπτέμβριο εδώ γίνεται χαμός από μηχανήματα που κατεβάζουν τα ορτύκια. Επίσης από προσωπική εμπειρία μπορώ να αναφέρω ότι είχα πάει κάποτε για φάσες στις Φιλιάτες και όταν γύρισα είχε ένα χαρτί στο τζάμι που έλεγε ότι αν ξανάρθω θα μου σπάσουν το αυτοκίνητο! Και έχω ακούσει πολλές φορές που έχουν γίνει παρόμοια περιστατικά. Σπάνε αυτοκίνητα, σκάνε τα λάστιχα, βάζουν φόλες για τα σκυλιά κα. Εκεί είναι πολύ άγρια τα πράγματα εκεί, οι άνθρωποι είναι ακόμη πολύ πίσω (κυνηγετικά). Που είναι η θηροφυλακή», αναρωτιέται ο κ. Κατημάνης.
Οι Μαύροι Δράκοι μαζί με τις άλλες κυνηγετικές παρέες του χωριού προσπαθούν από μόνοι τους να προστατεύσουν τον θηραματικό πλούτο της περιοχής και είναι συγχαρητηρίων γι’ αυτό. Στην παρέα που αποτελείται από νεαρούς κυνηγούς δεν λείπει η τρέλα για το κυνήγι και φυσικά έχουν και πολλές επιτυχίες. Πέρυσι μάλιστα εκτύπωσαν και το… καταστατικό τους.
