αμέτρητα μαθήματα διαχείρισης
Ο Νικόλας Νικόλα, ο Κύπριος κυνηγός που συνηθίζει να εξορμά τελευταία από την Αθήνα στα πιο απίθανα σημεία του πλανήτη για να γνωρίσει την κυνηγετική κουλτούρα άλλων λαών, σας είναι γνωστός…
Μετά από ένα άκρως επιτυχημένο κυνήγι ελαφιού sambar στην Αυστραλία, αποφάσισε να δοκιμάσει ένα κυνήγι στη Φιλανδία για τις τεράστιες σκανδιναβικές άλκες, το πιο μεγαλόσωμο ίσως κερασφόρο θηλαστικό της Ευρώπης. Γνώριζε εξαρχής τις δυσκολίες. Πρώτα απ’ όλα η Φιλανδία είναι μία χώρα με εξαιρετική θηραματική διαχείριση και απίστευτη τυπικότητα στην ακριβέστατη τήρηση της κυνηγετικής νομοθεσίας. Έπειτα, είχε ακούσει από γνωστούς και φίλους του εκεί, πόσο «κλειστές» είναι οι κυνηγετικές παρέες και πόσο δύσκολο είναι να προσκληθείς για να κυνηγήσεις μαζί τους.
Τα τρία βασικά βήματα
Πριν ξεκινήσει, θέλησε να ενημερωθεί για τις συνθήκες που επικρατούν στην εκεί θηραματική κουλτούρα, παράδοση και νομοθεσία. Του εξήγησαν λοιπόν, ότι γίνονται πολλά φιλοθηραματικά έργα, μέσα στα οποία εντάσσεται και η βοήθεια προς τις άλκες να αντιμετωπίσουν τον παγετό και την ασιτία σε περιόδους πλήρους χιονοκάλυψης. Οι περισσότερες εκτάσεις είναι ιδιωτικές και για να κυνηγήσεις πρέπει να σε προσκαλέσει ο ιδιοκτήτης της γης στην έκτασή του. Και οι κρατικές και οι ιδιωτικές εκτάσεις, έχουν κάθε χρόνο ένα συγκεκριμένο αριθμό θηραμάτων που επιτρέπεται να θηρευτούν. Ο αριθμός αυτός ποικίλει από χρονιά σε χρονιά και από περιοχή σε περιοχή. Εξαρτάται δε, από την πληθυσμιακή αύξηση κάθε θηράματος, αλλά κυρίως από τα μέτρα διαχείρισης που πήρε τη χρονιά που πέρασε ο ιδιοκτήτης της γης (για τις ιδιωτικές εκτάσεις), ή ο τοπικός κυνηγετικός σύλλογος (για τις δημόσιες εκτάσεις). Φέτος, για παράδειγμα, η καταμέτρηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μπορούσαν να δοθούν στη Φιλανδία άδειες για 51.000 άλκες (μους), και έτσι και έγινε.
Για να κυνηγήσει κανείς μόνος του (χωρίς να μπλεχτεί με γραφεία κυνηγετικού τουρισμού) χρειάζεται τρία πράγματα:
α. Την πρόσκληση μίας ομάδας κυνηγών, αφού πρώτα πάρουν έγκριση από το σύλλογό τους.
β. Ένα «σπόνσορα», κάποιον κυνηγό δηλαδή που δηλώνει υπεύθυνα ότι θα δανείσει στον επισκέπτη κάποιο από τα όπλα του, παίρνοντας παράλληλα πάνω του κάθε ευθύνη για τυχόν ατύχημα.
γ. Άδεια χρήσης κυνηγετικού όπλου, στην προκειμένη περίπτωση υποχρεωτικά ραβδωτού, αφού αποδείξει ο επισκέπτης ότι αυτός ο τύπος όπλου τού επιτρέπεται και στην πατρίδα του.
…για την άδεια χρήσης
Και κάπου εδώ αρχίσανε τα προβλήματα. Ο Νικόλας είναι ιδιαίτερα αγαπητός στους εκεί φίλους του, όπως και σε όλους όσους τον ξέρουν. Δεν δυσκολεύτηκε καθόλου λοιπόν να εξασφαλίσει την πρόσκληση, ούτε και να βρει «σπόνσορα» που θα του δάνειζε ραβδωτό όπλο. Η Ελλάδα όμως, ως γνήσια τριτοκοσμική χώρα στα θέματα της οπλοκατοχής, δεν επιτρέπει τη χρήση ραβδωτού όπλου. Συνεπώς, δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τέτοιο όπλο ο Νικόλας ούτε στη Φιλανδία. Εκτός αν έβγαζε εκεί άδεια χρήσης ραβδωτού, περνώντας τις απαραίτητες εξετάσεις.
Αναγκάστηκε λοιπόν, να κάνει ένα πρώτο ταξίδι στη Φιλανδία, όχι για το κυνήγι που ήθελε, αλλά για τις εξετάσεις. Οι φίλοι του εκεί τον πήγαν σε ένα σκοπευτήριο για προπόνηση. Ο στόχος ήταν το κεφάλι ενός μους σε θέση «ανφάς» που περνούσε με ταχύτητα 4,5m/sec από ένα άνοιγμα πλάτους 23 μέτρων και έπρεπε να το πετύχει. Μετά πέρασε τις εξετάσεις με το όπλο του σπόνσορα, ένα Sako L579, σε διαμέτρημα 308. Οι εξετάσεις συνίστανται στο να πετύχεις σε απόσταση 75 μέτρων, από όποια στάση θέλεις, ένα στόχο διαμέτρου 23 εκατοστών, βάζοντας τέσσερις στις τέσσερις βολές, χωρίς καμία αστοχία μέσα σε 90 δευτερόλεπτα. Εννοείται, ότι η χρήση διόπτρας, όχι απλά επιτρέπεται, αλλά είναι πρακτικά απαραίτητη για μία τέτοια δοκιμασία. Η συμμετοχή στο τεστ αυτό στοιχίζει 7€ και επιτρέπεται να δοκιμάσεις έως και πέντε φορές, πληρώνοντας φυσικά το παράβολο των 7€ μετά από κάθε αποτυχημένη προσπάθεια.
Ο Νικόλας πέρασε το τεστ με την πρώτη και αισθάνθηκε ιδιαίτερα περήφανος όταν μετά από λίγο παρέλαβε το «certificate of shooting», που για αυτόν ήταν το εισιτήριο στο όνειρο. Οι ντόπιοι φίλοι του ανέφεραν ότι μόνο το 1/3 των Φιλανδών κυνηγών διαθέτει τέτοιο πιστοποιητικό και μπορεί να χρησιμοποιεί ραβδωτό όπλο. Η εξέταση αυτή για να ισχύει η άδεια χρήσης ραβδωτού πρέπει να επαναλαμβάνεται ανά τριετία. Από κει και πέρα όλα ήταν εύκολα.
Η εξαιρετική διαχείριση
Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Νικόλας βρισκόταν και πάλι στη Φιλανδία για κυνήγι. Πλήρωσε τη φιλανδική άδεια κυνηγίου, κόστους 50€ και συναντήθηκε με τους ντόπιους φίλους του ένα ιδιαίτερα παγωμένο πρωινό του Νοέμβρη. Είχαν στη διάθεσή τους μία μόνο μέρα για να κυνηγήσουν. Το φιλανδικό κράτος επιτρέπει το κυνήγι της άλκης (μους) από τα τέλη Σεπτεμβρίου μέχρι και τα τέλη του Ιανουαρίου, αλλά οι ομάδες των κυνηγών και οι σύλλογοι υποχρεούνται να δηλώσουν στην αρχή της σεζόν συγκεκριμένο αριθμό ημερών και συγκεκριμένες ημερομηνίες που επιθυμούν να κυνηγήσουν τον επιτρεπόμενο αριθμό από άλκες. Δεν μπορεί να πηγαίνει όποτε θέλει κανείς μέσα στην κυνηγετική περίοδο για ένα τέτοιο θήραμα. Η διαχείριση υπαγορεύει τη συνοδεία της ομάδας από δασικό υπάλληλο και είναι δύσκολο ο υπάλληλος αυτός να είναι stand by, απροειδοποίητα όλη τη σεζόν.
Η ομάδα του Νικόλα αποφάσισε να τον βάλει, ως φιλοξενούμενο, στο καλύτερο καρτέρι. Ήταν όλοι τους ιδιαίτερα αισιόδοξοι, γιατί τον προηγούμενο καιρό, σε όλες τις προγραμματισμένες εξόδους τους, είχαν χτυπήσει κάποια άλκη. Επιπλέον, ο ξαφνικός παγετός που είχε ξεκινήσει από την προηγούμενη μέρα, ανέβαζε σημαντικά τις πιθανότητες να εμφανιστεί στα καρτέρια κάποιο θήραμα.
Γυρίζοντας φορτωμένος
Ο Νικόλας παρέμεινε στο καρτέρι του παγωμένος για ώρες. Η ομάδα των κυνηγών άλλαξε τρεις φορές περιοχή. Όμως οι άλκες δεν εμφανίστηκαν. Ούτε καν ακούστηκαν μέσα στην απόλυτη ηρεμία του παγωμένου τοπίου. Οι φίλοι του ξαφνιάστηκαν και απέδωσαν τη μετατόπιση των θηραμάτων στην απότομη αλλαγή του καιρού. Σε εκείνη δηλαδή, που το ίδιο πρωινό ήλπιζαν να τους φέρει και όχι να διώξει τα θηράματα. Φοβήθηκαν, ότι ο Νικόλας απογοητεύτηκε σ’ αυτή την πρώτη αποτυχημένη του έξοδο για άλκες. Όμως γελάστηκαν. Ο Νικόλας είναι από τους ανθρώπους που ξέρει καλά πως το θήραμα δεν είναι ποτέ σίγουρο. Άλλωστε αυτή είναι και η μαγεία του.
Και αν οι Φιλανδοί φίλοι του νομίζουν ότι έφυγε από τη χώρα τους άπραγος, κάνουν λάθος! Γύρισε φορτωμένος εμπειρίες, εικόνες και παραστάσεις, αλλά και μαθήματα θηραματικής διαχείρισης, τάξης και κυνηγετικής ευπρέπειας που θεώρησα ιδιαίτερα χρήσιμο να ακούσω και εγώ μέσα από τις περιγραφές του. Κάπως έτσι άλλωστε, αποφάσισα για πρώτη φορά να παρουσιάσω μία αποτυχημένη (αλλά μόνο σε θέμα θηραματικής κάρπωσης) εξόρμηση.
