Μια τομή στο θέατρο του παραλόγου
Ζούμε για μια ακόμη φορά την επανάληψη της παράστασης δικαίων και αδίκων, καλών και κακών, θυμάτων και θυτών, κυβέρνησης και αγροτών και ταλαιπωρημένων πολιτών σε όλη την Ελλαδική επικράτεια.
Έρχονται στιγμές που ο πολίτης αναρωτιέται αν τελικά γίνονται εποικοδομητικά βήματα στη χώρα μας και με τι ρυθμό. Σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αγρότες, την αδυναμία επίλυσής τους αλλά και την ταλαιπωρία που υφίστανται οι πολίτες από τις κινητοποιήσεις, έγραφε το 2002 στο «ΚΥΝΗΓΟΣ & ΦΥΣΗ» ο κ. Γιώργος Πιπερόπουλος, καθηγητής επικοινωνίας, κοινωνιολογίας και ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μακεδονίας, σχολιάζοντας το θέμα από τη ματιά του ειδικού επιστήμονα.
Ανεγκέφαλες πολιτικές
«Στη σύγχρονη δημοκρατία, όπως και σε εκείνη του ιδεώδους τύπου της χρυσής του Περικλέους εποχής, το δικαίωμα και η ελευθερία, η προσωπική, σταματά εκεί ακριβώς, όπου ξεκινάει εκείνη του συμπολίτη μου.
Στη σύγχρονη δημοκρατία της επιδερμικότητας, των παραθύρων και των τηλεοπτικών «κοπράνων», έχουμε οδηγηθεί όλοι στον παραλογισμό που θέλει την ουσία υποδεέστερη της επιδερμίδας, που θέλει την παράσταση όχι ως μεταφορά νοημάτων και μηνυμάτων, αλλά ως μπούγιο, που μπορεί να έλξει και να κρατήσει την προσοχή του αδηφάγου τηλεοπτικού κοινού.
Ήμασταν χώρα κτηνοτρόφων, γεωργών και μικροαστών. Δεν υπάρξαμε ποτέ χώρα με διαβαθμίσεις αριστοκρατίας και φτωχολογιάς, πέραν των χαριτωμένων κινηματογραφικών έργων της δεκαετίας του ΄50 και του ΄60, τύπου «λαός και Κολωνάκι». Γι΄ αυτό και ήμασταν κοινωνιολογικά χώρα προσφύγων και ξενιτεμένων.
Όμως, οι τελευταίες δεκαετίες και κυρίαρχα η ένταξή μας στην Ε.Ο.Κ. και τώρα πια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μας έδωσαν τον οικονομικό δυναμισμό, που σταθεροποίησε την ελληνική οικονομία, ανακόπτοντας την αιμορραγία του ξενιτεμού και την εσωτερική ανωμαλία της αστυφιλίας.
Ωστόσο, οι απαιτήσεις της σύγχρονης αστικοβιομηχανικής κοινωνίας επέβαλαν τη μεθοδική συρρίκνωση του γεωργοκτηνοτροφικού μας πληθυσμού, με την προϋπόθεση ότι θα δημιουργούνταν οι δομές στην παραγωγική διαδικασία, υποκαθιστώντας το χωράφι και τη στάνη με την υψικάμινο και τα γραφεία παραγωγής αγαθών κα υπηρεσιών, αντίστοιχα.
Δυστυχώς, ανεγκέφαλες πολιτικές ανθρώπων που εμείς αναδεικνύουμε σε θώκους πολιτικής εξουσίας, με γνώμονα τον εθελοτυφλισμό, την ανόητη ανωριμότητα του εδώ και τώρα, οδήγησαν σε εφαρμογή πολιτικοοικονομικής στρατηγικής, που απογύμνωσε μεν τον γεωργοκτηνοτροφικό μας πληθυσμό, αλλά δεν τον απορρόφησε σε παραγωγικές διαδικασίες.
Αποτέλεσμα ήταν οι αγρότες να πένονται, ο αστικός πληθυσμός να συνθλίβεται με δραματικά ποσοστά ανεργίας, κάποιοι να τσεπώνουν τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με συνέπεια να ανεβαίνει με κατακραυγή του λαού, κάθε λίγο και λιγάκι, στο εθνικό παλκοσένικο το θέατρο του παραλόγου, όπου:
-Οι αγρότες που ξεσηκώνονται κόντρα στο υδροκέφαλο αθηνοκεντρικό κράτος, έχουν δίκιο!
-Εγώ και ο κάθε άλλος νομοταγής πολίτης, όσο κι αν συμπαθώ τον αγρότη, έχω κατοχυρωμένο συνταγματικά το δικαίωμα να μεταφέρω τον εαυτό μου και τα μέλη της οικογένειάς μου, όπου και όποτε το επιθυμώ, σε εθνικές και επαρχιακές οδούς.
Αν ο αγρότης φώναζε… «ΠΕΙΝΑΜΕ»
Και ω του θαύματος! Αντί οι αγρότες να περικυκλώσουν ασφυκτικά και να ζητήσουν επιτακτικά από τον υπουργό Γεωργιας, τον υπουργό Ανάπτυξης, τον υπουργό Οικονομικών, τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, επιτέλους να σταματήσουν τις μεγαλοστομίες και να καταπιαστούν με πραγματικό έργο, κλείνουν το δρόμο σε μένα και την οικογένειά μου και ζητούν, ταυτόχρονα,- Θεέ μου ψυχοπαθολογία πρώτου βαθμού- να στηρίξω το δίκαιο αγώνα τους.
Σαν να λέμε, δηλαδή, ότι, όταν ο βιαστής ασελγεί πάνω στο κορμί μου, του οφείλω και έκφραση ευγνωμοσύνης, διότι μου έδωσε την ευκαιρία να του φανώ χρήσιμος!
Όταν ο πολίτης, στα Τέμπη ακούει την κραυγή απόγνωσης του αγρότη, θέλει να τον χειροκροτήσει. Όταν, όμως, ο αγρότης του φράζει το δρόμο της ελεύθερης διακίνησης, τότε αντί για χειροκρότημα εισπράττει «μούντζα» και αντί για συμπαράσταση από τις άλλες παραγωγικές τάξεις εισπράττει το αδελφίστικο ελληνικό «αεί στο διάολο».
Αν φώναζε ο αγρότης «ΠΕΙΝΑΜΕ» κι έσπευδε το υστέρημα σε γάλα, ρύζι, στάρι και άλλες ευλογίες της γης να τα δώσει για να γεμίσει άδεια στομάχια παιδιών που πεινάνε, τότε η κραυγή όλων των Ελλήνων θα ήταν: «Μπράβο στην αγροτιά» και «ντροπή στους κρατοδίαιτους των πανάκριβων εστιατορίων-γκουρμέ του Κολωνακίου».
Και ερωτώ: τι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα εκτός από τα πρόσωπα και τις καρέκλες;
