Της Σοφίας Κακαβούλη
Κάθε φορά που κάποιος παραβλέπει να πάει (συνήθως για πρώτη φορά) στο σκοπευτήριο, βρίσκει τις δικαιολογίες με το κιλό – ας δούμε μερικές που ακούγονται τελευταία:
- Κοστίζει πολύ η κάθε επίσκεψη – Ρίξε 25 ή 50 φυσίγγια, δεν είναι ανάγκη να «κάνεις πόλεμο» με 200 φυσίγγια τη φορά! Όλα γίνονται με μέτρο.
- Το όπλο μου είναι βρώμικο κι αλάδωτο – Να μια καλή ευκαιρία να το καθαρίσεις και να το λαδώσεις λοιπόν!
- Το συγκεκριμένο σκοπευτήριο είναι πολύ ακριβό – Μπορούμε να διαλέξουμε να πάμε σε άλλο, δεν θέλει πολύ μυαλό…
- Πονάει η μέση μου / το πόδι μου / το φρύδι μου – Κανένα σκοπευτήριο δεν απαγορεύει το να πηγαίνουμε στο ιατρό.
- Φοβάμαι μήπως κάποια γυναίκα ρίχνει καλύτερα από μένα εκεί, γιατί είμαι ΑΝΤΡΑΣ – Κάτσε σπίτι. Ένας συμπλεγματικός αμόρφωτος «άνθρωπος» σαν κι εσένα δεν έχει καμία δουλειά σε ένα σύγχρονο σκοπευτήριο.
- Στα σκοπευτήρια πάνε μόνο πρωταθλητές – Καμία σχέση με την πραγματικότητα: Και οι πρωταθλητές σαν ημιμαθείς ή αρχάριοι σε κάποιο σκοπευτήριο ξεκίνησαν. Η εξάσκηση τους ωφελεί όλους.
- Είμαι αρχάριος και δεν θέλω να πάω, γιατί είμαι ανταγωνιστικός σαν χαρακτήρας και φοβάμαι πως θα βγω τελευταίος. Δεν μου αρέσει να είμαι τελευταίος – Αυτό είναι ο μεγαλύτερος μύθος, γιατί αυτός/ή που θα πάει στο σκοπευτήριο είναι από τους πρώτους εξ ορισμού. Σκεφτείτε μόνο ότι ο αρχάριος αυτός περνάει (με την παρουσία και μόνο) όλα τα εκατομμύρια που εκείνη την ώρα κάθονται στον καναπέ και αποχαυνώνονται μπροστά σε μια τηλεόραση!
- Δεν θέλω να χαλάσω το όπλο μου – Το όπλο το καταστρέφει η κακή συντήρηση. Αν είναι ποιοτικό, αντέχει τεράστιες ποσότητες φυσιγγίων. Ποια η λογική στο να είμαστε απροπόνητοι όταν το όπλο μας χρειαστεί, αλλά ταυτόχρονα να το διατηρούμε σαν καινούριο;
- Δεν έχω πλέον καθόλου χρήματα – Είπαμε.. ρίχνουμε συντηρητικά και με μέτρο.. το κόστος δεν είναι υπερβολικό!
- Είμαι κυνηγός και προπονούμαι αρκετά εκεί – Ένας λαγοκυνηγός ή γουρουνοκυνηγός μπορεί να περάσει αρκετό καιρό (μήνες ή χρόνια) με ένα κουτί φυσίγγια. Αυτό δεν είναι εξάσκηση, μάλλον επικίνδυνη άμβλυνση ικανοτήτων θα το χαρακτηρίζαμε. Ακόμα και οι φανατικοί «πουλάδες» που ρίχνουν αρκετά κουτιά το χρόνο, μένουν αδρανείς για μήνες μετά το τέλος κάθε κυνηγετικής περιόδου.
