Πιστεύω ότι σ’ όλους μας γίνεται σεβαστό και τηρείται, χωρίς νομική επιταγή, η αποφυγή απελευθέρωσης των σκύλων μας κατά τους μήνες που κυρίως λαμβάνει χώρα η αναπαραγωγή και αυτοί είναι οι μήνες Απρίλιος και Μάιος.
Η νεκρή κυνηγετική περίοδος είναι το ιδανικό διάστημα για τα εκπαιδευτικά των κυνηγόσκυλων και της προετοιμασίας για την επερχόμενη έναρξη. Όμως κι εδώ υπάρχουν κανόνες που ορθά έχει θέσει η πολιτεία και τους οποίους πρέπει να σεβόμαστε απαρέγκλιτα. Ας δούμε το γιατί.
Συνάδελφοι, όπως είναι γνωστό, η κυνηγετική περίοδος τελείωσε την 29/2/2008 με μια μικρή δεκαήμερη παράταση για κυνήγι αγριοκούνελων. Είναι μια νεκρή για εμάς περίοδος. Έχουμε καθαρίσει, λαδώσει και τοποθετήσει στη θέση τους τα όπλα μας περιμένοντας την 20η Αυγούστου για να αρχίσουμε και πάλι από την αρχή, με νέες φιλοδοξίες. Κατ’ αρχήν, να έχουμε όλοι υγεία, να είμαστε καλά. Οι συνάδελφοί μας μπορούν να χωρισθούν σε δύο κατηγορίες: η πρώτη περιλαμβάνει αυτούς που δεν έχουν κυνηγετικούς σκύλους και η δεύτερη εκείνους που έχουν. Σήμερα θα ασχοληθώ με τους συναδέλφους που διατηρούν έναν ή και περισσότερους κυνηγετικούς σκύλους, είτε για κυνήγι πουλιών είτε για κυνήγι τριχωτών θηραμάτων (λαγού, αγριόχοιρου κ.λπ.). Είναι γεγονός ότι ο κυνηγετικός σκύλος πρέπει να ευρίσκεται σε επαφή με τον φυσικό του χώρο που είναι το δάσος, ο κυνηγότοπος γενικότερα.
Τι προβλέπει η Ρυθμιστική
Το κυνήγι του λαγού τελειώνει τη 10ην Ιανουαρίου κάθε χρόνου, του δε αγριόχοιρου την 20ην του ιδίου μηνός. Σύμφωνα με την ετήσια απόφαση του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, με την οποία ρυθμίζεται το κυνήγι για κάθε κυνηγετική περίοδο, η χρησιμοποίηση σκύλου δίωξης για την άσκηση κυνηγιού επιτρέπεται από τη 15η Σεπτεμβρίου μέχρι την 20η Ιανουαρίου του επόμενου χρόνου και μόνον τρεις (3) ημέρες την εβδομάδα (Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή), δηλαδή μόνο τις ημέρες που επιτρέπεται το κυνήγι του λαγού και του αγριόχοιρου.
Μετά την ανωτέρω ημερομηνία απαγορεύεται η χρησιμοποίηση για κυνήγι σκύλου δίωξης, όπως επίσης, μετά το πέρας κάθε κυνηγετικής περιόδου, η εν γένει απελευθέρωση των εν λόγω σκύλων, έστω και για εκγύμναση σε οποιοδήποτε μέρος. Για το σκύλο ο οποίος χρησιμοποιείται για το κυνήγι των πουλιών (μπεκάτσας, πέρδικας, ορτυκιού κ.λπ.) επιτρέπεται η χρησιμοποίησή του κάθε ημέρα, καθ’ όλη την κυνηγετική περίοδο. Μετά τη λήξη αυτής, απαγορεύεται η απελευθέρωσής τους σε οποιοδήποτε μέρος, όπως και για τους σκύλους δίωξης.
Μόνο σε περιορισμένες εκτάσεις
Μέχρι το 1998, σύμφωνα με το τότε ισχύον νομικό καθεστώς (άρθρο 255 του Ν.Δ. 86/69), απαγορευόταν τελείως η εις την ύπαιθρο ελευθέρα κυκλοφορία κυνηγετικών σκύλων, κατά το χρόνο που απαγορευόταν το κυνήγι. Επιτρεπόταν μόνο έναν (1) μήνα προ της ενάρξεως της κυνηγετικής περιόδου η εκγύμνασής τους με τη συνοδεία κυνηγών, χωρίς να φέρουν όπλο και μόνο σε περιορισμένες εκτάσεις που καθορίζονταν από τις αρμόδιες Δασικές Αρχές.
Από το 1998 και μετά την ισχύ του άρθρου 57 παρ. 4 περ. α του Ν. 2637/1998, η εκγύμναση όλων των κυνηγετικών σκύλων (δίωξης και μη) επιτρέπεται καθ’ όλο το έτος, συνοδευόμενοι από κυνηγούς ή κυναγωγούς, χωρίς να φέρουν όπλο, σε περιορισμένες εκτάσεις που καθορίζονται από την αρμόδια δασική αρχή (Δασαρχείο).
Προς όφελος του κυνηγόσκυλου
Με την εν λόγω διάταξη μας εδόθη η δυνατότητα να αφήνουμε ελεύθερο και να εκγυμνάζουμε τον κυνηγετικό μας σκύλο καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, γεγονός που έχει για εμάς διπλή σημασία αφού και το σκύλο μας εκγυμνάζουμε, γεγονός αναγκαίο γι’ αυτόν (σκεφθείτε το σκύλο σας από τις 10/1 έως τις 15/9 κάθε χρόνου, να ευρίσκεται στην ταράτσα των σπιτιών μας ή σε κάποιον ακάλυπτο χώρο και ξαφνικά να έχουμε αξίωση, χωρίς καμιά προετοιμασία, να είναι έτοιμος στις 15/9) και ταυτόχρονα μας δίδεται η ευκαιρία (το κίνητρο) να περπατήσουμε στο δάσος, στον προσφιλή μας κυνηγότοπο, έστω χωρίς όπλο, συντροφιά με το σκύλο μας, με την παρέα μας. Υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι κυνηγοί –ανάμεσά τους κι εγώ– που νιώθουν το ίδιο ευχάριστα είτε έχουν όπλο είτε όχι. Είπαμε, το κυνήγι, πρώτα και πάνω από όλα, πρέπει να το δούμε ως άθλημα.
Απαιτείται σεβασμός
Τη δυνατότητα αυτή που μας δίδει η πολιτεία πρέπει να τηρήσουμε απόλυτα. Πρέπει να οδηγούμε για εκγύμναση τους σκύλους μας μόνο σ’ αυτούς τους χώρους. Τούτο πρέπει να γίνεται διότι ταυτόχρονα θέλουμε και οφείλουμε να μην ενοχλούμε το θήραμα, κυρίως κατά το χρόνο τής αναπαραγωγής του. Σκεφθείτε τα μικρά λαγουδάκια, γουρουνάκια, τι τύχη θα έχουν αν εντοπισθούν από τους σκύλους δίωξης ή ακόμη και τα αβγά των φωλεών των διαφόρων πτηνών (περδίκων, ορτυκιών κ.λπ.). Πέρα από αυτό, το θήραμα πρέπει να μείνει ήσυχο και να νιώθει ασφαλές για να έχει το καλύτερο δυνατό αναπαραγωγικό αποτέλεσμα. Ιδού, λοιπόν, ο λόγος που πρέπει να σεβαστούμε απόλυτα τις σχετικές αποφάσεις των δασικών αρχών. Βέβαια, θα με ρωτήσετε, στους χώρους που επιτρέπεται η εκγύμναση δεν θα υπάρχουν τα ανωτέρω επιζήμια αποτελέσματα για τα ευρισκόμενα σε αυτούς τους χώρους θηράματα; Σίγουρα ναι. Όμως, το «κακό» θα είναι πολύ περιορισμένο και θα γίνεται σε όσο μικρότερο μέγεθος προκειμένου να εξυπηρετηθεί και η άλλη επίσης σοβαρή ανάγκη που επιβάλλει να μη διατηρείται ο σκύλος μας σε κατάσταση «ομηρίας» ως προς την αποστολή του, για πολλούς μήνες ετησίως.
Αυστηρές ποινές για τους παραβάτες
Πιστεύω ότι σ’ όλους μας γίνεται σεβαστό και τηρείται, χωρίς νομική επιταγή, η αποφυγή απελευθέρωσης των σκύλων μας κατά τους μήνες που κυρίως λαμβάνει χώρα η αναπαραγωγή και αυτοί είναι οι μήνες Απρίλιος και Μάιος.
Δεν χρειάζεται να αναφέρω εδώ ότι η μη τήρηση της ανωτέρω διάταξης, που επιτρέπει την εκγύμναση των σκύλων μας μόνον στις καθοριζόμενες από τη δασική υπηρεσία περιορισμένες εκτάσεις, τιμωρείται σύμφωνα με την παρ. 18 του άρθρου 287. Επίσης, πέρα των προβλεπόμενων από τη διάταξη αυτή ποινών, επιβάλλονται και παρεπόμενες ποινές που είναι περισσότερο επώδυνες για κάθε κυνηγό.
Θα επανέλθω στο επόμενο τεύχος και θα αναφερθώ πλέον στα σοβαρά αδικήματα που διαπράττονται κατά την άσκηση του κυνηγιού.
