Αγγλικός σκύλος που χρησιμοποιείται στο κυνήγι, σε δάση και σε σύδεντρα. Προικισμένος με φυσικό ένστικτο, μεγάλη αντοχή στην κούραση και πολύ καλή όσφρηση, είναι ένα από τα ιδανικά κυνηγόσκυλα, κατάλληλο και για υψηλές επιδόσεις και στο βάλτο. Αν λοιπόν αναζητάτε μια ανανέωση στο τετράποδο οπλοστάσιό σας, ιδού μια επιλογή για εκλεκτικούς…
Το Σπρίνγκερ είναι φτιαγμένο για κυνήγι, είναι περισσότερο μακρύ παρά ψηλό. Έτσι, αυτός ο σκύλος μπορεί να αναπτύξει όλη τη δύναμη που απαιτείται για να ερευνήσει (για όσες ώρες χρειάζεται) βαλτώδη εδάφη ή για να προχωρήσει μέσα στα αγκάθια. Έχει σώμα ελαφρά μακρύ και κυρίως όχι εγγεγραμμένο σε τετράγωνο. Το μόνο «ελάττωμα» του Σπρίνγκερ είναι το τρίχωμά του. Απαιτεί φροντίδα πολύ χρονοβόρα και με μεγάλη προσοχή, για να το καθαρίσουμε από τα κλαδάκια, τα αγκάθια, τα χόρτα και τα φύλλα όλων των ειδών, μετά από μία μέρα εργασίας. Η εξέταση των αφτιών του πρέπει να γίνεται τακτικά. Αν το Σπρίνγκερ σας έχει πέσει μέσα σε τύρφη ή έλος, είναι απαραίτητο να το πλύνετε με πολύ νερό. Όχι μόνο θα το καθαρίσετε, αλλά θα το απαλλάξετε και από τις δυσάρεστες μυρωδιές!
Ο “άρχοντας” του απόρτ
Το σπρίνγκερ είναι το ιδανικό απορτόσκυλο, ισάξιο και πολλές φορές καλύτερο και γρηγορότερο ακόμα και από ένα λαμπραντόρ. Θα μαζέψει το θήραμα από το πιο δύσβατο σημείο, με απίστευτη ταχύτητα, θα σταθεί ακίνητο για ώρες αν χρειαστεί ακόμα και κρυμμένο, δίπλα μας στο καρτέρι, ενώ τα μάτια του πολλές φορές θα εντοπίσουν το θήραμα στον ουρανό πριν και από τον κυνηγό. Θα επαναφέρει το θήραμα απείραχτο, ενώ στην περίπτωση που θα πρέπει να βρει περισσότερα από ένα πουλιά,, δε θα σταματήσει μέχρι να βρει και το τελευταίο.
Η έρευνα του
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του Σπρίνγκερ είναι η συχνή του ανάγκη να «ρωτά» με το βλέμμα τον κυναγωγό του, ένας μοναδικός τρόπος να κρατά σχεδόν μόνιμη επαφή με τον άνθρωπο. «Γι’ αυτό και δεν μπορεί να μένει δίπλα στα πόδια μας», διευκρινίζει ο Κιθ Έρλαντσον, διεθνής κριτής στις βρετανικές φυλές. «Η έρευνά του πρέπει να περιορίζεται. Δεν πρέπει να του επιτρέπουμε να πηγαίνει πέρα από τα σαράντα μέτρα. Γενικά, έχει την τάση να κυνηγά σταυρωτά».
Πράγματι, πέρα από αυτή την απόσταση, η δυνατότητα να προσεγγίσουμε το θήραμα που ξεφωλιάζεται αφήνεται στον παράγοντα τύχη, καθώς ο βιότοπος στον οποίο κυνηγάμε με το Σπρίννκερ δεν προσφέρει τις ευκαιρίες και την άνεση της πεδιάδας. Η έρευνα του Σπρίνγκερ γίνεται «ξυστά» στο έδαφος και συνίσταται σε λασέ και επιταχύνσεις. Όταν πλησιάζει θάμνους και βάτα, γίνεται ανυπόμονο. Χρειάζεται να είμαστε σε καλή φυσική κατάσταση για να μπορούμε να το ακολουθήσουμε την ώρα της εργασίας του.
Ο Ντανιέλ Μπουρνισιάν, εκπαιδευτής και εκτροφέας Σπρίνγκερ και μέλος της Επιτροπής Εργασίας τού Γαλλικού Ομίλου Σπάνιελ, περιγράφει με τη σειρά του την έρευνα ενός καλού Σπρίνγκερ: «Πρέπει να είναι ενεργητική και περιορισμένη στα 30 μέτρα περίπου. Τα πέντε ή τα δέκα μέτρα είναι υπερβολικά μικρή απόσταση για μια περιοχή όπου το θήραμα είναι πιο σπάνιο, γιατί δεν υπάρχει θήραμα εκτροφής. Με ένα σκύλο που έχει την τάση να ερευνά “στα πόδια μας”, θα είναι δύσκολο να ξεσηκώσουμε κάποιο από τα ελάχιστα θηράματα». Το Σπρίνγκερ πρέπει να εντοπίζει αρχικά το θήραμα, χωρίς να φερμάρει (η φέρμα σε αυτή τη φυλή αποτελεί ελάττωμα) και στη συνέχεια να εφορμά για να το ξεφωλιάσει. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, ο σκύλος πρέπει να μείνει ακίνητος ως τον πυροβολισμό και αμέσως μετά να κάνει την επαναφορά (απόρτ).
Εντοπισμός θηράματος
Το Σπρίνγκερ επιτρέπει στον κυνηγό να βρει θήραμα εκεί που ο σκύλος φέρμας δεν φτάνει ποτέ. «Τι μπορεί να κάνει ένας σκύλος φέρμας μπροστά σε ένα σωρό από βάτα γεμάτο μπεκάτσες; Τίποτα πολύ ενδιαφέρον, ιδίως προς το τέλος της περιόδου, μιας και εκείνες έχουν ακούσει ήδη τα καμπανάκια», υπογραμμίζει ο δρ Λεμπράν.
«Το Σπρίνγκερ απλά θα ορμήσει μπροστά, οπότε η μόνη ευκαιρία τους θα είναι να ξεσηκωθούν και να πετάξουν». Όμως, στο θήραμα υπάρχει το ρίσκο να παρασυρθούμε από το σκύλο. «Ο έλεγχος είναι απαραίτητος», υπογραμμίζει ο Πατρίς Ρακέν, «γιατί διακινδυνεύετε τη δική σας συμμετοχή στο κυνήγι». Το Σπρίνγκερ πρέπει να υπακούει και να κυνηγά πολύ κοντά, γιατί μέσα στους θάμνους βρίσκεται μεν η περιπέτεια για το σκύλο, αλλά και η απώλεια του ελέγχου για τον κυναγωγό. Η ακινησία στον πυροβολισμό και στο ξεσήκωμα (ή αλλιώς ο σεβασμός στο θήραμα) είναι απαραίτητα στοιχεία για να αποφύγουμε και τα ατυχήματα στην άκρη των δρόμων -ένα άλλο ρίσκο που έχει γίνει πολύ συχνό, με τη μείωση των κυνηγετικών εκτάσεων.
Ιδανικός για τα περισσότερα θηράματα…
Το Σπρίνγκερ κυνηγά όλα τα μικρά θηράματα. Το πρώτο ανάμεσά τους είναι ο λαγός. Το κυνήγι του ανταποκρίνεται με θαυμαστό τρόπο στην ψυχολογία του Σπρίνγκερ, το οποίο νιώθει την ανάγκη να παραμένει σε επαφή με τον ιδιοκτήτη του. Αυτό το ζώο δεν καταλαμβάνει ποτέ πολύ μεγάλη περιοχή. Γυρίζει σε μια περιοχή αρκετά περιορισμένη, επιτρέποντας στο σκύλο να βρίσκεται πάντα κοντά στον κυνηγό.
Η δεύτερη θέση ανήκει στο φασιανό. Ωστόσο, χρειάζεται προσοχή στα πουλιά που τρέχουν πριν πετάξουν. Υπάρχει το ρίσκο ο σκύλος να κάνει βιαστική εφόρμηση, παρασυρμένος από την ορμή και το πάθος του για το θήραμα. Μπορούμε να αναφέρουμε και την μπεκάτσα, με έναν όρο όμως, που μας υπενθυμίζει ο Φιλίπ ντε Μπομόν: «μόνο σε δασώδεις περιοχές γεμάτες εμπόδια, δασύλλια και βάτα. Σε καθαρό δάσος, άλλοι σκύλοι θα τα καταφέρουν πολύ καλύτερα».
Ας μην ξεχνάμε ότι η πεδιάδα δεν είναι η αδυναμία του Σπρίνγκερ. Γι΄ αυτό αποδεικνύεται αποτελεσματικό στο καλαμπόκι, στο ψηλό σιτάρι και γενικά σε καλλιέργειες με ψηλή βλάστηση. Και το μπεκατσίνι; «Δεν είναι ίσως η καλύτερη προτίμηση του», απαντά χωρίς δισταγμό ο συνομιλητής μας. Όσο για τη πέρδικα, εφόσον οι πρώτοι πυροβολισμοί δεν είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικοί, εκτός αν σκορπίσουν (τα κοπάδια) στις παρυφές του δάσους ή του του έλους, το Σπρίνγκερ θα τις εντοπίσει πολύ εύκολα.
