Του Γιάννη Αποστολόπουλου
Δεν θα έλεγα ποτέ ότι είμαι ο ειδικός στην εκπαίδευση των σκύλων επαναφοράς και πιστεύω ότι τα αδικούμε όταν τα αναφέρουμε έτσι, γιατί είναι, πολλαπλώς, χρήσιμα. Μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε σε τόσα άλλα που μπορούν να μας κάνουν, ακόμα και να συναινούν, τιμώντας τη φέρμα του άλλου σκύλου, να φερμάρουν τα ίδια, ή να ξεπετούν το λουφαγμένο πουλί, κατόπιν εντολής.
Μπορούν, ιδιαίτερα, να ξεπετούν τα ορτύκια που τόσα κόλπα μας κάνουν μέχρι να ξεπεταχτούν, αλλά λύνουν και το πρόβλημα της μπεκάτσας στα πουρνάρια ή στα σφικτά μέρη, που τελευταία έχουν καταντήσει «δρομείς», προσπαθώντας να ξεγελάσουν τον σκύλο φέρμας, που όσο καλύτερα κάνει τη δουλειά του, δηλαδή, όσο πιο επιφυλακτικός είναι, τόσο εκείνη τον «παίζει», με αποτέλεσμα κάποιες φορές να σπαταλάμε πολύ χρόνο για να σηκώσουμε ένα πουλί, αν αυτό καταστεί δυνατό. Βέβαια, όλα αυτά, και τόσα άλλα που θα αναφέρω στη συνέχεια, είναι δυνατό να γίνουν και είναι αποτέλεσμα κόπου και συνεχούς εκπαίδευσης σε διαλεγμένα ζώα που έχουν ισορροπημένο μυαλό.
Γραμμένο στα γονίδιά τους
Από χρόνια, πολλοί εκλεκτοί φίλοι μου, πέρα από το καθεαυτό κυνήγι των πουλιών με σκύλο φέρμας τα απογεύματα ή κάποιες χρονιές φτωχές για τη μπεκάτσα, ασχολούνται και με το κυνήγι της τσίχλας, των παπιών, ή της φάσας κ.λ.π. Με παρακινούν, λοιπόν, και μένα να πάω μαζί τους –αν και μάταια- όμως, εγώ κολλημένος δεν εννοούσα να τους ακολουθήσω και πολλές φορές τους σνομπάριζα κιόλας. Ένας εκλεκτός φίλος και πελάτης μού έφερε ένα Σπάνιελ Μπρετόν με την εντολή να του κόψω την έρευνα και να το κάνω μόνο απορτόσκυλο, δηλαδή, να σταματήσει την έρευνα, να μένει μαζί του στο καρτέρι και με εντολή να φέρνει το πουλί μετά την τουφεκιά. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω, πώς στάθηκα μπόσικος και συμφώνησα, ενώ όταν το σκέφτηκα ήταν αργά για να το αρνηθώ και να του το επιστρέψω.
Έτσι, λοιπόν, βγήκα και εγώ στο καρτέρι περιμένοντας να περάσει κανένα πουλί, για να μπορέσω να δώσω στο σκύλο να καταλάβει τι πρέπει να κάνει. Είχε προηγηθεί, βέβαια, εκπαίδευση, που ήταν απαραίτητη για να φτάσουμε μέχρι το καρτέρι. Το αποτέλεσμα ήταν θεαματικό όταν, μετά από μεγάλο κόπο και «λύπη», κατόρθωσα να κόψω τη δραστηριότητα έρευνας του σκύλου. Έγινε, όμως, ένα φοβερό εργαλείο-σκυλί για το χόμπι του φίλου μου, αλλά κέρδισε και μένα, που με έκανε να ασχοληθώ από τότε με τα σκυλιά για απόρτ και με ειδικές ράτσες, που έχουν το γονίδιο μέσα τους και είναι πιο εύκολα έτσι, γιατί ξεκινάς με κάποια στάνταρτ.
Νοημοσύνη που εκπλήσσει
Πολλά χρόνια έβλεπα και βλέπω, στα διάφορα καρτέρια που περνώ, συναδέλφους να έχουν δίπλα το σκυλί τους και να τους απορτάρει ή και να ερευνά να ξεσηκώνει το θήραμα, δηλαδή, ένα κλασικό κυνήγι. Εγώ, σήμερα, έχοντας στα χέρια μου, μετά από κάποιες ράτσες που εκπαίδευα, κάποια λαμπραντόρ, τα έχω αξιοποιήσει περισσότερο, γεγονός για το οποίο τολμώ να γράψω, ακόμα και με τον κίνδυνο να φανώ υπερβολικός.
Όποιος δεν έχει ζήσει με ένα λαμπραντόρ δεν μπορεί να καταλάβει, απόλυτα, αυτό που λέμε «πιστός φίλος». Μπορεί όλα τα σκυλιά να έχουν αυτά τα στοιχεία (πίστης και φιλίας), όμως, αυτό είναι το πιο εκδηλωτικό, γιατί το έχεις, βέβαια, και το περισσότερο διάστημα κοντά σου, όπου προσπαθεί να κάνει τα πάντα και να σε υπηρετήσει. Στο κυνήγι και γενικά στο καρτέρι, είναι ένα σκυλί με υπομονή. Ό,τι πουλί τουφεκιστεί θα στο απορτάρει και σε δύσκολα μέρη, λόγω της εμμονής του και της δυνατής του μύτης στο αίμα. Μπορείς, ακόμα, και να του εντείνεις την προσοχή, ώστε να σε ειδοποιήσει με γρύλισμα για ένα πουλί που έρχεται και εσύ δεν το έχεις προσέξει! Μπορεί να σου κουβαλά το σάκο ή το καρεκλάκι, όταν αλλάζεις θέσεις, ή να σου φέρνει φυσίγγια από το αυτοκίνητο, πράγματα που ακόμα και ο καλύτερος «βαστάζος» θα έφτανε κάποτε να βαρεθεί. Αυτό, όμως, πάντα πρόθυμο και ακούραστο, σε υπηρετεί.
Στο κυνήγι με σκύλο φέρμας, μπορείς να τον βάλεις να περπατά κατά βήμα πίσω σου και σε φέρμα, που σας προανέφερα, να το χρησιμοποιείς με εντολή να ξεπετά το πουλί, μετά από συναίνεση που μαθαίνει εύκολα και πάντα με σκύλο φέρμας, πολύ σταθερό και χωρίς ζήλιες για το ποιος θα σηκώσει το πουλί, διότι αυτό είναι δυνατό να χαλάσει το φερμόσκυλό μας. Ιδιαίτερα χρήσιμο εμένα μου είναι στα πουρνάρια που κυνηγώ, Ιανουάριο-Φεβρουάριο, και στο ξεπέταγμα, οι μπεκάτσες κάνουν τις πεταλούδες μετά απ’το όρμηγμα του λαμπραντόρ, δίνοντας εύκολο στόχο. Στο νερό είναι το κάτι άλλο, που όλα τα κάνει με ιδιαίτερη ευχαρίστηση γιατί, πιθανόν, θυμάται την καταγωγή του και σε γοητεύει με την άνεσή του στην κολύμβηση και κάτω από δύσκολες συνθήκες, όπως κατεβασμένα ποτάμια και πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Επίσης, διαθέτει φωτογραφική μνήμη, οξύτερη από άλλα σκυλιά. Αν, για παράδειγμα, πέσουν μερικά πουλιά, τα θυμάται και θα τα φέρει ένα ένα.
Επιστρέφοντας στο σπίτι, βοηθά στο ξεφόρτωμα του αυτοκινήτου, παίρνει στο στόμα του την πουλιάστρα που την κάνει βόλτα μπροστά από τις κλούβες των σκυλιών, ξεσηκώνοντάς τα. Στη συνέχεια, τακτοποιώντας εσύ τα πράγματα, αυτό φέρνει ξύλα για το τζάκι, διακόπτοντας αν χτυπήσει το κινητό τηλέφωνο για να σου το φέρει αμέσως, τα τσιγάρα και όσα άλλα πράγματα του έχεις μάθει και τα έχει στη μνήμη του, όταν του τα ζητήσεις. Μάλιστα, κάνει κάποιες ενέργειες, όπως όταν του ζητάς τα τσιγάρα μέσα από το στόμα του αυτός παίρνει και τον αναπτήρα, που απορείς για το αν έχει ανθρώπινη νοημοσύνη, χωρίς μιλιά.
Η υπομονή είναι το λαχείο σας!
Αυτά και πολλά άλλα είναι δυνατό κι εσείς να δείτε από τους σκύλους σας (διάφορες ράτσες) και όχι μόνο από ένα λαμπραντόρ, που έχει κερδίσει εμένα. Έχοντας υπομονή στην εκπαίδευση, εκμεταλλευόμενοι κάποιες ευκαιρίες που σας δίνονται απ’ τους σκύλους σας, τότε, την κατάλληλη στιγμή, επεμβαίνετε για να μάθουν. Χωρίς αμφιβολία, χρειάζεται μεγάλος κόπος που στο τέλος, όταν βλέπεις το αποτέλεσμα, ικανοποιείσαι και ξεκινάς για το επόμενο μάθημα με καινούργιο μεράκι.
Δεν υπάρχει καλύτερος σύντροφος στο καρτέρι από ένα απορτόσκυλο, τη στιγμή, μάλιστα, που δεν είναι δυνατό να βρίσκεται στο ίδιο μέρος άλλος συνάδελφος, δίνοντάς μας την ευχαρίστηση ότι βρήκαμε όλα τα πουλιά και δεν χάσαμε κανένα, που τόσο μας στεναχωρεί όταν μας συμβεί, χώρια από τον κόπο και το χρόνο της αναζήτησης.
Ο αράπης κι αν μαζεύει…
Ένας φίλος, μια μέρα με πολύ κυκλοφορία τσίχλας, μας κορόιδευε που είχαμε μαζέψει λίγα πουλιά, σε ένα δύσκολο τόπο με πουρνάρι, σχοίνο και αγριλιά, ενώ αυτός είχε γεμάτο το σακίδιό του και έλεγε: «Ας είναι καλά ο αράπης μου». Είχε ένα μαύρο λαμπραντόρ που του κουβάλαγε συνέχεια, ενώ είχε ρίξει σχετικά λίγες τουφεκιές. Νόμιζε ότι του έφερνε και τις δικές μας τσίχλες, αλλά το βράδυ στην καταμέτρηση είδε ότι είχε μόνο μία! τσίχλα, διότι το σακίδιό του ήταν τρύπιο. Αυτός έβαζε μέσα τη τσίχλα, που του έφερνε ο σκύλος, και σε λίγο του έπεφτε περπατώντας, οπότε ο αράπης την ξαναμάζευε και ξανά τα ίδια. Επειδή, είχε και άλλα πράγματα στο σακίδιο δεν καταλάβαινε το βάρος. Φανταστείτε το γέλιο που έπεσε!
