Ένα αυθεντικής αμερικάνικης κατασκευής αυτογεμές (καραμπίνα) αερίου, βασισμένο πάνω στο σχήμα του θρυλικού επαναληπτικού WINCHESTER M-12, με έντονο συλλεκτικό ενδιαφέρον στους ανά τον κόσμο οπαδούς της καραμπίνας.
Για πολλούς ειδικούς, η SUPER Χ MODEL 1 θεωρείται η καλύτερη καραμπίνα αμερικάνικης κατασκευής, στο σύστημα αερίων, που έχει κατασκευαστεί ποτέ. Μπορεί η REMINGTON 1100 να έχει γράψει ιστορία και να διατηρεί την πρώτη θέση στις πωλήσεις στις αμερικάνικες καραμπίνες αερίου, καθώς και στις καρδιές πολλών κυνηγών, όμως η διάθεση της σε χαμηλή τιμή για την κατηγορία της, καθώς και η συνεχής διάθεση από το 1964 συνεχώς, με σωστή προβολή, βοήθησαν σε αυτό. Δεν μπορεί όμως να συγκριθεί κατασκευαστικά και ποιοτικά με μια WINCHESTER SUPER X MODEL 1 και θα δούμε γιατί.
Του Μπάμπη Αιγινήτη (Προπονητή Κυνηγετικής Σκοποβολής)
Από τις αρχές της δεκαετίας του 70, οι μηχανικοί και σχεδιαστές της WINCHESTER προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ένα αυτογεμές αερίου, που να κερδίσει σε δημοτικότητα ότι είχε κερδίσει το επαναληπτικό Μ-12 της ίδιας εταιρίας στους κύκλους των κυνηγών και σκοπευτών. Τελικά, τα σχέδια υλοποιήθηκαν και το 1974 η πρώτη SUPER Χ MODEL 1 ήταν έτοιμη προς διάθεση. Στα επόμενα δέκα χρόνια η καραμπίνα κατασκευάστηκε σε 3 εκδόσεις για συγκεκριμένη χρήση, δηλ. κυνηγίου με μήκη κανών 66, 70 και 76 εκ., σκοπευτική για Skeet με 66 εκ. και σκοπευτική για Trap με 76 εκ.
Η θρυλική WINCHESTER SUPER X MOD.1 μετά από ένα επιτυχημένο κυνήγι Μπεκάτσας στην Παύλιανη
Τα δύο σκοπευτικά διέθεταν ελαφρύ σκάλισμα στη βάση, που σε όλες τις εκδόσεις ήταν μόνο μαύρη, ξύλα από ανώτερης ποιότητας αμερικάνικη καρυδιά χαρακτηριστικά (διαστάσεις και σχήμα κοντακίου) σχετικά με το άθλημα που προορίζονταν. Το κυνηγετικό μοντέλο είχε σκέτη βάση (χωρίς σκάλισμα) και πιο λιτά ξύλινα μέρη.
Η χωρητικότητα του όπλου ήταν τέσσερα φυσίγγια στην αποθήκη και ένα στην θαλάμη (συνολικά πέντε), σε αντίθεση με την κατά πολύ φτηνότερη WINCHESTER 1400, που έπαιρνε τρία φυσίγγια μόνο. Η WINCHESTER SUPER Χ MODEL 1 διέθετε βάση από ατόφιο κομμάτι μολυβδαινιούχου χάλυβα με μηχανική κατεργασία, που εσωτερικά στέγαζε τα μηχανικά μέρη με προσεκτική εφαρμογή και όλα από το ίδιο ατσάλι. Δεν υπήρχε τίποτε πάνω σε αυτό τον μηχανισμό που να μην ήταν από μηχανικά διαμορφωμένο ατσάλι.
Κράματα αλουμινίου, χυτοπρεσσαριστά τμήματα και πλαστικά δεν είχαν θέση σε αυτό το όπλο. Το κλείστρο αποτελείτο από τρία διαδοχικά μέρη στη μορφή που είναι σήμερα το κλείστρο της νέας καραμπίνας της BROWNING GOLD αλλά και της WINCHESTER SUPER Χ-2. Το τελικό φινίρισμα της εξωτερικής επιφάνειας του κλείστρου ήταν με τη μέθοδο της μηχανικής περιστροφής δίνοντας μία όμορφη γυαλάδα.
Το πολύ προηγμένο για την εποχή του (δεκαετία του 70 μην το ξεχνάμε) σύστημα λειτουργίας αερίου, ήταν σχεδιασμένο και μελετημένο από τον μηχανικό της WINCHESTER με την τεράστια πείρα του Joe Badali. Αυτό που έκανε τον μηχανισμό της να ξεχωρίζει σε απλότητα και ποιότητα από της ανταγωνιστικές REMINGTON και BERETTA εκείνης της εποχής, ήταν το μικρής κίνησης πιστόνι που απελευθέρωνε και πήγαινε πίσω το κλείστρο της όταν το λειτουργούσε, χωρίς τις ράβδους που διέθεταν οι άλλες. Το μόνο μειονέκτημα, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι, ήταν τα τρία δαχτυλίδια – φλάντζες εμφράξεως των αερίων που διέθετε και που μετά τον καθαρισμό τους έπρεπε να τοποθετηθούν με τη σωστή σειρά, ώστε να μην παρουσιάζει το όπλο εμπλοκές.
Η κάνη αυτού του όπλου ήταν κάτι το αξιοθαύμαστο. Με ένα πολύ πρωτοποριακό αυλό, 18,6 χιλ. για τότε και αχρωμίωτη, διέθετε μόνο σταθερό τσοκάρισμα και δεν κατασκευάστηκε ποτέ σε άλλο διαμέτρημα εκτός από δωδεκάρι. Επίσης, δεν διατέθηκε ποτέ σε έκδοση μάγκνουμ, δηλ. η θαλάμη ήταν σε όλες η κανονική 2 3/4” (70 χιλ.). Η κάνη ήταν ελαφρυμένη από μέταλλο στα σημεία που ήταν περιττό, κάτι που σήμερα εφαρμόζει η REMINGTON στις κάνες LIGHT CONTOUR που διαθέτει στα προσεγμένα μοντέλα όπλων της. Η εξαεριζόμενη ρίγα στο πάνω μέρος ήταν «επιπλέουσα», δηλ. ελεύθερης στήριξης που εφάρμοζε συρταρωτό σε χελιδονοουρά και ασφάλιζε με μία μικρή βίδα άλλεν, κάτι που επέτρεπε να επισκευαστεί πολύ εύκολα από βουλιάγματα, χωρίς να την ξεκολλήσουν από την κάνη και να την ξανακολλήσουν με θέρμανση, κ.λ.π.
Στους πρόποδες του Ολύμπου με έναν ωραίο Κάπρο,τον Κωστάκη απο την Ελασσόνα και την αγαπημένη μου WINCHESTER SUPER X MOD.1
Η σκανδάλη και όλος ο μηχανισμός της ήταν από ατσάλινα μέρη κατασκευασμένα από εργαλειομηχανές και το σπιράλ ελατήριο της σφύρας αποτελείτο από δύο τμήματα. Με ένα βάρος συνολικό, που κυμαινόταν από 3.400 ως 3.600 κιλά, ανάλογα με το μήκος της κάνης, όλη εξ” ολοκλήρου από μηχανικά κατεργασμένο ατσάλι, η WINCHESTER SUPER X MODEL 1 ήταν πραγματικά ένα βαρύ όπλο για περπατητό κυνήγι.
Όμως εδώ πρέπει να τονιστεί ότι ο κύριος όγκος του βάρους ήταν συσσωρευμένος κοντά στη βάση και συνεπώς ανάμεσα στα χέρια του κυνηγού. Δεν είχε αυτό το κακό εμπροσθοβαρές ζύγισμα των σημερινών καραμπινών αερίου. Μάλιστα με κάννη 26″, δηλ. 66 εκ. το ζύγισμα της γινόταν πολύ καλό και χανόταν πλέον, κατά την επώμιση, η εντύπωση του μεγάλου βάρους των 3.400 κιλών, που όμως σε όπλα καρτεριού είναι συνηθισμένο. Η κατασκευή του όπλου σταμάτησε οριστικά το 1984, ακριβώς μία δεκαετία από τότε που ξεκίνησε. Μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια κατασκευάστηκαν στο αμερικάνικο εργοστάσιο της WINCHESTER στο North Haven του Κονέκτικατ κάπου 100.000 SUPER X MODEL 1.
Χαρακτηρίστηκε μία ασύμφορη κατασκευή και αρκετά δαπανηρή για την ανταγωνιστική αγορά της εποχής αφού ήταν η ακριβότερη αερίου αμερικάνικης κατασκευής καραμπίνα και το αντίστοιχο φθηνό μοντέλο της WINCHESTER, η τρίσφαιρη 1400 έκανε καλές πωλήσεις. Η θυσία τότε στον βωμό του ανερχόμενου και αδηφάγου μάρκετινγκ, όμως δεν πήγε χαμένη. Σήμερα είναι το πλέον περιζήτητο μοντέλο καραμπίνας αερίου αμερικανικής κατασκευής στους αντίστοιχους συλλεκτικούς κύκλους.
Σίγουρα αυτό είναι η αφορμή του προσανατολισμού και των κρυφών σκέψεων των ειδικών της WINCHESTER προς την δημιουργική κατασκευή μίας νέας καραμπίνας, της γνωστής πλέον SUPER X-2 πάνω στα σχέδια και τη μορφή εκείνης που δεν υπάρχει πια.
Εκεί που ίσως να υπάρχει καμία WINCHESTER SUPER Χ MODEL 1 είναι σε κάποια ελληνικά σπίτια κυνηγών παραμελημένη, εγκαταλελειμμένη, ακόμη και σκουριασμένη ή ακαθάριστη, γιατί παροπλίστηκε για μία σύγχρονη καλλωπισμένη αλουμινοκατασκευή. Όπως ακριβώς αντικρίζουμε μία εγκαταλελειμμένη Κάντιλακ, επιβλητικό απομεινάρι μιας άλλης εποχής, πεταμένη σε μία αυλή, προς χάριν ενός σύγχρονου καταλυτικού.
