Στο τέλος Οκτωβρίου και αρχές Νοεμβρίου κάνει την εμφάνισή της στον τόπο μας, συνεπέστατη πάντα στα ραντεβού της, μια κυρία του Ελληνικού λόγγου.
Επειδή γενικά στη ζωή της κινείται πάντα με ρυθμό και τάξη, την ονομάζουν αγγλοπρεπέστατη, όπως όταν ένας άνθρωπος είναι πάντα συνεπής στα ραντεβού του, τον αποκαλούν «Εγγλέζο». Το δρομολόγιό της είναι τόσο τυπικό, που οι κυνηγοί βεβαιούν ότι το έκλεψαν μέχρι τελευταίας γραμμής. Ξέρουν ότι την τάδε ώρα βγαίνει από τον λόγγο, την τάδε θα περάσει από το τάδε σημείο, την τάδε θα πέσει στο τάδε μέρος για να βρει την τροφή της κλπ.
Αλλά την μεγάλη αυτή συνέπεια την πληρώνει με την ζωή της διότι οι κυνηγοί από εκεί που ξεκινά μέχρι εκεί που πέφτει να βρει τη τροφή της στήνουν καρτέρια και στην κυριολεξία την δολοφονούν. Το ίδιο γίνεται και τα φωτίσματα κατά την επιστροφή της στο λόγγο. Τώρα όμως δια νόμου απαγορεύεται ο δολοφονικός αυτός τρόπος του κυνηγίου της και έτσι μάλλον θα συνεχίσει τη συνέπεια στις κινήσεις της και το πρόγραμμα της ζωής της.
Διότι το κυνήγι της θα γίνεται έτσι που να της επιτρέπει να χρησιμοποιεί και αυτή ότι τέχνη διαθέτει στις κινήσεις ώστε να ξεφεύγει από τη βολή του κυνηγού με τα νόμιμα μέσα που θα χρησιμοποιεί για το κυνήγι της. Όμως παρότι παθαίνει μεγάλη πανωλεθρία από τους κυνηγούς, αφού επιπλέον έχει το νοστιμότερο κρέας, από όσα θηράματα τρέφει ο λόγγος, παρόλα αυτά αφθονότερες επιστρέφουν κάθε χρόνο με τα πρώτα δροσόπαγα.
Οι ειδικοί λένε πως ο θεός , δεν έπλασε κανένα πλάσμα του με τόση στοργική πρόνοια. Λένε ότι είναι διφυής ύπαρξη. Χωριστή ζωή η μύτη της, χωριστή ζωή η μπεκάτσα. Έτσι ενώ η μύτη της αναμοχλεύει τη γη για σκουλήκια, τα μάτια της είναι ξένα από αυτή την ενασχόληση.
Είναι σκοποί επάνω στη σκοπιά τους και ανιχνεύουν τα πάντα σκιές, θορύβους, ανέμους και κάθε ανάσα του λόγγου. Αν αντιληφθεί τον κίνδυνο μακρινό ετοιμάζεται να πετάξει με τη μέθοδο που πρέπει να χρησιμοποιήσει. Αν ο κίνδυνος είναι κοντά ώστε να μην έχει καιρό να πετάξει, τότε στρώνεται επάνω στο χώμα και γίνεται ένα με εκείνο.
Αν τυχόν ο χρωματισμός της δεν ταιριάζει με το χρώμα του περιβάλλοντος που βρίσκεται, έχει την ικανότητα να μεταμορφωθεί και να παρουσιαστεί σαν πέτρα του μεγέθους της, σαν ένα μικρό κουτσουράκι, σαν μια τούφα από ξερά φύλλα κλπ.
Στα βοσκοτόπια της προτιμά το χρώμα του περιβάλλοντος, συνήθως να ταιριάζει με το δικό της. Ένα μόνο δεν προβλέπει: ότι τις παγερές νύκτες τυχαίνει να παγώνει το έδαφος και όταν έχει τη μύτης μέσα, το πρωί τη βρίσκουν οι χωρικοί παγωμένη μη μπορώντας να κινηθεί.
Είναι αλήθεια ότι ο γραφών έχει ασχοληθεί πάρα πολύ με το κυνήγι της και με πολύ καλά σκυλιά. Ενθυμούμαι μια φάση που εγώ με την παρέα μου, έτυχε να βαδίζουμε μαζί σε κάτι χαμόκλαδα για να βγούμε στο δρόμο. Ο σκύλος προπορευόταν περίπου 10 μέτρα μπροστά μας και απότομα κάνει φέρμα. Εκεί είδαμε κάτι που μας εξέπληξε. Η μπεκάτσα, χωρίς τον παραμικρό θόρυβο, που μας φάνηκε μικροσκοπική σαν τσίχλα, ξεγελούσε τον σκύλο πηδώντας πότε δεξιά και πότε αριστερά και πότε πίσω του, αθέατη και αθόρυβα, μέχρι που ο σκύλος έκανε μια κίνηση περιστροφική και πρέπει να την πάτησε και έτσι πετάχτηκε.
Άλλωστε όταν τη φερμάρει ο σκύλος πριν πετάξει κοιτάζει την κατεύθυνση που θα πάρει για να καλυφθεί. Όταν δε βλέπει δέντρο ή οτιδήποτε άλλο για να καλυφθεί και έχει λιακάδα προτιμά να πετάξει κατά τον ήλιο οπότε είναι δύσκολο να πυροβολήσει ο κυνηγός.
Άλλη μια φορά βλέπω δίπλα στα 5 μέτρα το σκύλο μου σε φέρμα με κατεύθυνση σε μια προεξοχή ύψους 1 μέτρου μπροστά του. Πλησίασα στα 2 μέτρα και ο σκύλος δεν έσπαζε τη φέρμα, όπως κοίταζα με προσοχή επάνω στην προεξοχή του εδάφους βλέπω την μπεκάτσα να έχει ακουμπήσει τη μύτη της μπροστά από το στήθος της στο έδαφος. Και ενώ εγώ ετοιμάστηκα να την χτυπήσω όταν πεταχτεί, αυτή εκσφενδονίστηκε με τόση ταχύτητα και καλύφθηκε σε ένα μεγάλο κοτρόνι σε απόσταση 10 μέτρων που εγώ δεν πρόφτασα όχι όπλο να σηκώσω αλλά ούτε και την σκανδάλη να πατήσω.
Έχω ακούσει από πολλού κυνηγούς που πηγαίνουν στα πρωινά καρτέρια της επιστροφής της στο λόγγο να λένε ότι είχαν χτυπήσει μπεκάτσες που στη μύτη τους κρατούσαν μια δέσμη σκουλήκια (γλίστρες). Στα βοσκοτόπια της βλέπουμε πολλές τρύπες στο χώμα όσο το πάχος της μύτης της.
Τι γίνεται όμως εκεί; Με τι τρόπο βγάζει έξω τα σκουλήκια; Με τη μύτη της είναι αδύνατον να τα βγάζει. Πώς όμως βγαίνουν έξω; ή κάνει κανένα θόρυβο με τα φτερά της πάνω από τις τρύπες και έτσι βγαίνουν οι σκουληκαντέρες; Σε αυτό κανένας δεν απαντά. Επίσης όταν η μπεκάτσα σηκώνεται από το έδαφος αν προσέξει κανείς βλέπει ότι κάνει αφόδευση πάντα και γι” αυτό όταν ένας κυνηγός δεν την πετύχει, του λέει η παρέα του: Δεν πειράζει σου άφησε την κοτσιλιά της.
Οι ειδικοί όμως λένε ότι δεν πρέπει όταν την καθαρίζουμε να πετάμε τα άντερα της, είναι πάντα καθαρά και είναι ο νοστιμότερος μεζές. Η βελουδομάτα μας, έχει και πολλές άλλες συνήθειες στη ζωή της αλλά αυτές που αναφέραμε είναι οι ενδεικτικότερες.
Από την εφημερίδα «Κυνηγετικη Φωνή» του Κ.Σ. Καλαμάτας
του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΪΤΑΝΗ Τέως οπλοπώλη, Συν/χου ΤΕΒΕ
πηγη : www.e-artemis.gr
