Του Θανάση Κυριτσάκα
Όταν φτάνει το τέλος της κυνηγετικής εποχής, άσχετα με το αν ήταν καλή ή όχι χρονιά για τον καθένα κυνηγό, ο κοινός παρονομαστής τελικά είναι, η πεσμένη ψυχολογία και η μελαγχολία των πρώτων ημερών.
Νιώθουμε το ίδιο συναίσθημα που νιώθει ο συνταξιούχος την επόμενη μέρα, ένα κενό δηλαδή, μέχρι να το καταλάβει και να το συνειδητοποιήσει μόνιμα.
Ευτυχώς, όμως, η κατάσταση αυτή έχει ετήσια περιοδικότητα και μετά από δυο τρία Σαββατοκύριακα κυνηγετικής απραξίας προσαρμοζόμαστε σε άλλες ασχολίες, που γεμίζουν «κενά» που άφησε η κυνηγετική περίοδος. Για να είμαστε ειλικρινείς δεν είναι και λίγα τα κενά που αφήνουμε πίσω μας, όταν φεύγουμε στα βουνά και τα λαγκάδια, οπότε μας δίνεται η ευκαιρία, στο μεσοδιάστημα της κυνηγετικής σχόλης, να ασχοληθούμε περισσότερο χρόνο με την οικογένεια, τις κοινωνικές μας υποχρεώσεις, τους φίλους μας γενικώς.
Παραμένουμε αισιόδοξοι
Όμως, ποια είναι η ψυχολογία των περισσοτέρων Ελλήνων κυνηγών σε μόνιμη βάση, είτε κυνηγούν είτε όχι; Κατά την άποψή μου, πολύ καλή, σταθερή και αισιόδοξη, όπως όλα τα χρόνια, γιατί απλούστατα ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και όχι για το διπλανό του και το σύνολο. Από δω και πέρα, μέχρι τον Αύγουστο, ο καθένας θα ενδιαφερθεί προσωπικά για τις ελλείψεις σε όπλα, σκυλιά, ρουχισμό και όλα τα παρεμφερή, πάντα με γνώμονα την ατομικότητά του, θα κάνει τις διακοπές του το καλοκαίρι και στο άνοιγμα θα βγει πανέτοιμος για νέες κυνηγετικές κατακτήσεις.
– Θα πάει για πέρδικες στο ίδιο μέρος, αλλά φέτος δεν θα βρει ούτε φτερό γιατί πέρυσι σκότωσε και την τελευταία του κοπαδιού.
– Θα πάει για αγριογούρουνα τον Σεπτέμβρη, αλλά δεν θα βρει τρίχα γουρουνιού, γιατί πέρυσι σκότωσε όλες τις μάνες, που θα γεννούσαν την άνοιξη, και όχι μόνο, αντί για δύο που είναι το όριο επεκτάθηκε σε μαζική εκκαθάριση 7, 10, 15 σε μια μέρα.
Το αποτέλεσμα της όλης πραγματικότητας είναι ότι αυτός ο κυνηγός δεν θα παραδεχτεί ποτέ το φταίξιμό του, αντίθετα έχει το θράσος να διαμαρτύρεται και από πάνω. Ούτε θα προβληματιστεί για την αιτία της εξαφάνισης των θηραμάτων, αλλά ούτε και τι πρέπει να γίνει τελικά σ’ αυτόν τον τόπο της κυνηγετικής αναρχίας. Αυτή η «φιλοσοφία» καλλιεργείται και στον κυνηγετικό Τύπο έμμεσα. Διαβάζουμε, λοιπόν, τις απόψεις πολλών ειδικών στα κυνολογικά και κυνηγετικά πράγματα: «επειδή τα θηράματα σπανίζουν πλέον, πρέπει να χρησιμοποιούμε πουλόσκυλα μεγάλης έρευνας για να μπορούν να ερευνούν περισσότερο χώρο… ». Είναι ένα «ποίημα» που ακούγεται πολύ συχνά και χρειάζεται ψυχαναλυτική ερμηνεία. Αφού τα θηράματα σπανίζουν, δεν κοιτάζουμε πώς θα τα αυξήσουμε, αλλά μηχανευόμαστε τρόπους τελειωτικής εξαφάνισης, με τη χρήση σκύλων μεγάλης έρευνας, τρίσφαιρων καραμπινών, μήπως και χάσουμε την τρίτη τουφεκιά, τα ηλεκτρονικά μπίπερ, μήπως και μας φύγει καμιά πέρδικα και έπεται συνέχεια…
Δεν θα υπάρχει ούτε φτερό;
Αν συνεχιστεί αυτή η τακτική, σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει ούτε φτερό και τρίχα από ενδημικό θήραμα, άλλωστε είναι φανερό ότι βαδίζουμε ολοταχώς προς αυτό το αποτέλεσμα, εκτός εάν η κυνηγετική μας ηγεσία κάνει τη μεγάλη ανατροπή και βάλει τα πράγματα στη θέση τους, ξεκινώντας απ’ τους συλλόγους και φτάνοντας στους κυνηγούς.
Είναι απορίας άξιο το γεγονός ότι ενώ θεωρούμαστε πιο έξυπνοι απ’ τους «βλάκες», τους ευρωπαίους, έτσι λέμε συνήθως, στα κυνηγετικά θέματα είμαστε στο μηδέν κι εκείνοι στο δέκα, μάλλον ματιασμένοι είμαστε.
Πολλά μέλη κυνηγετικών συλλόγων έχουν πάει έξω για κυνήγι και ξέρουν πολύ καλά σε τι κατάσταση βρισκόμαστε σε σχέση με τα άλλα κράτη και ξέρουν, επίσης, ότι όλα αυτά γίνονται με σωστή δουλειά και πρόγραμμα.
Ας ακολουθήσουν το παράδειγμα των ξένων που έχουν περισσότερη εμπειρία και γνώση, αλλά, όμως, πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα, κι όσοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν ας πάνε σπίτια τους, πολύ απλά.
Υποστηρίξτε τους συλλόγους!
Χρειάζονται βαθιές τομές στις σχέσεις κυνηγών και συλλόγων, πριν απ’ όλα, γιατί όπως ξέρουμε όλοι σχεδόν οι κυνηγοί μαθαίνουν τη διεύθυνση του συλλόγου τους μόνο για την άδεια. Είναι καθαρά ευθύνη του συλλόγου να τους φέρει κοντά περισσότερες φορές, γιατί οι ίδιοι δεν θα ενδιαφερθούν ποτέ, έτσι είναι η νοοτροπία του Έλληνα.
Πολλά μπορούν να γίνουν, όπως πραγματικές εξετάσεις για την άδεια κυνηγίου, σεμινάρια κυνηγετικής και κυνολογικής παιδείας, συνεχής επαφή και ενημέρωση, προσωπικές τηλεφωνικές κλήσεις, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, με λίγα λόγια να είναι πάντα κοντά ο σύλλογος στον κυνηγό με διάφορους τρόπους και όχι μια ανακοίνωση Τύπου που θα τη διαβάσει το 10%.
Μέλημά μας η κυνηγετική παιδεία
Φυσικά, υπάρχει και ένα μικρό ποσοστό κυνηγών με κυνηγετική και κυνολογική παιδεία, που πραγματικά αγωνιά και στεναχωριέται για το μέλλον του κυνηγίου στη χώρα μας, αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Η ψυχολογία αυτών των κυνηγών είναι πεσμένη κάτω του μηδενός και δεν ξέρω ποιο θαύμα θα την κάνει θετική. Το περιοδικό “Κυνηγός & Φύση” και η Κυνηγετική Ακαδημία (www.hunting-acaddemy.edu.gr), πάντως, προσπαθεί…
