Του Μανώλη Κατσίπη
Ο ερχομός της ημέρας με βρήκε στον κάμπο της Κωπαΐδας. Λίγα λεπτά απέμεναν μέχρι να ξημερώσει για τα καλά. Φτάνοντας στο κατώφλι μιας νέας κυνηγετικής μέρας, τα συναισθήματα που ένιωθα ήταν ανείπωτη χαρά και ενθουσιασμός…
Τα σκυλιά μου ήταν έτοιμα να μοιραστούνε μαζί μου το άρωμα του κυνηγιού που απλόχερα μου προσφέρει αυτός ο τόπος τόσα χρόνια και πιστεύω να προσφέρει για ακόμη περισσότερα στα παιδιά μας. Από μια λίμνη γεννήθηκε ένας απέραντος κάμπος για καλλιέργεια. Αυτός ο κάμπος ταΐζει χιλιάδες οικογένειες και δίνει αφάνταστη ζωή στην περιοχή. Αυτόν τον κάμπο πρέπει να σεβαστούμε όλοι μας, σεβασμό στον αγρότη, σεβασμό στην άγρια ζωή, μα προπαντός σεβασμό στον εαυτό μας.
Με οδηγό τις αναμνήσεις
Ο θόρυβος από τη μηχανή του αυτοκινήτου, που έφτασε στο διπλανό χωράφι, με έκανε να σταματήσω τις σκέψεις μου. Η εύθυμη παρέα μαζί με τα σκυλιά της ξυπνούν την πρωινή ησυχία του κάμπου. Η ιδέα ότι θα ξεκινήσουν πρώτοι το κυνήγι και ότι μπορεί να σκοτώσουν πρώτοι τα γύρω ορτύκια, με κάνει να πεταχτώ έξω από το αμάξι, να δέσω γρήγορα το όπλο μου, να γεμίσω το γιλέκο φυσίγγια με νευρικές κινήσεις και γενικότερα να έχω γεμίσει άγχος.
Μια γρήγορη ματιά στον ορίζοντα με φρενάρει απότομα. Μα, τι κάνω; Εδώ δεν ξεχωρίζω καλά-καλά τι ράτσα είναι τα σκυλιά της διπλανής παρέας και εγώ βγαίνω να κυνηγήσω ορτύκια χωρίς να φέξει για τα καλά. Τι ήρθα να κάνω σήμερα εδώ; Να συναγωνιστώ τη διπλανή παρέα; Να αποδείξω κάτι στον εαυτό μου; Ή ήρθα να απολαύσω άλλη μία κυνηγετική ημέρα; Λες να γίνω καλύτερος κυνηγός άμα σκοτώσω περισσότερα ή αν μπορέσω να φυλακίσω στο μυαλό μου όμορφες κυνηγετικές στιγμές που θα μου προσφέρει η σημερινή έξοδος; Η πορεία μας στο δρόμο της φύσης πρέπει να γίνεται με αρχές και σοφία, αν θέλουμε να τον περπατάμε αυτόν το δρόμο για πολύ καιρό ακόμα.
Άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου μου, κάθισα μέσα, ρούφηξα τις τελευταίες σταγόνες από τον ζεστό ακόμα καφέ και γυρίζοντας τα μάτια μου στο γλυκοχάραμα η σκέψη μου πήγε αρκετά χρόνια πίσω…
Παιδί του δημοτικού
Η πολυπόθητη μέρα είχε φτάσει. Ο πατέρας θα με έπαιρνε για πρώτη φορά μαζί του στο κυνήγι. Προορισμός η Κωπαΐδα.
Η ομίχλη υποχωρούσε, δίνοντας τη θέση της στον ήλιο, μια θέα πρωτόγνωρη για τα μάτια μου. Μόλις βγήκαν τα σκυλιά από το αυτοκίνητο τρελάθηκαν. Η Αύρα έτρεχε πέρα-δώθε, ενώ η Μαίρη έκανε μια τρελή κούρσα ταχύτητας πέφτοντας στα νερά ενός καναλιού. Η εικόνα συνεχίστηκε τρεις φορές, μέχρι ο πατέρας να ετοιμαστεί για να ξεκινήσουμε. Οι καινούργιες λαστιχένιες μπότες μου για την πρωινή υγρασία, καθώς και το γεγονός ότι εγώ θα κρατούσα το σακίδιο με τα φυσίγγια, έμοιαζαν με όνειρο. Σαν από θαύμα, τα σκυλιά άλλαξαν συμπεριφορά. Ο γρήγορος καλπασμός τους μέσα στο χωράφι με το τριφύλλι μού θύμιζαν τη λαστιχένια μπάλα που είχα όταν έπαιζα. Έμοιζαν σαν μανιακά, ερευνούσαν με ταχύτητα αλλά σχολαστικά και κτένιζαν κάθε μέρος του εδάφους, έχοντας ψηλά τη μύτη αναζητώντας μυρωδιά στον αέρα. Αυτό που μου έκανε όμως μεγάλη εντύπωση ήταν η ένταση της έρευνας και οι ρυθμοί της ταχύτητας, που κράτησαν το ίδιο επί ώρες. Ξαφνικά, η Αύρα επιβραδύνει την ταχύτητά της, το κεφάλι της είναι ψηλά και η μεγάλη κινητικότητα των ρουθουνιών της δείχνει ότι εντόπισε την πηγή αναθυμίασης. Μαρμαρώνει, μένοντας ακίνητη σε μια αγαλματένια φέρμα.
Πιστός σύντροφος τα Επανιέλ
Ήταν η πρώτη φορά που αντίκριζα αυτή τη σκηνή στη ζωή μου, αλλά και η ομορφότερη. Θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου όσο ζω. Η Μαίρη 20 μέτρα πιο πίσω μένει κι αυτή ακίνητη, κοιτάζοντας την Αύρα. “Πατέρα, τι γίνεται;”, τον ρώτησα. “Η Αύρα φερμάρει και η Μαίρη συναινεί”, μου είπε βιαστικά καθώς πλησίαζε τη μαρμαρωμένη Αύρα, παίρνοντας θέση ακριβώς πίσω από το σκυλί. Το σκηνικό κράτησε πολύ λίγο και διακόπηκε όταν ο πατέρας ψιθύρισε κάτι στο σκυλί. Εκείνο προχώρησε δύο-τρία μέτρα και ξαφνικά το ορτύκι ξεπετάγεται με το χαρακτηριστικό θόρυβο που κάνει το φτερούγισμά του, δίνοντας την ευκαιρία να το τουφεκίσει. Η Αύρα τρέχει και το φέρνει στα χέρια του, ενώ η Μαίρη πηδούσε πάνω του προσπαθώντας να συμμετάσχει και αυτή, έστω και καθυστερημένα. Από τότε και μέχρι σήμερα, τις κυνηγετικές εξόδους τις μοιράζομαι πάντα με αυτή τη ράτσα, το Επανιέλ Μπρετόν.
Επιστροφή στο παρόν
Ο θόρυβος που ακούστηκε από την τουφεκιά που έριξαν από τη διπλανή παρέα με ξύπνησε από τις γλυκιές αναμνήσεις που παραμένουν ανεξίτηλες στο πέρασμα του χρόνου.
Οι ακτίνες του ήλιου έχουν ήδη απλωθεί πάνω στον κάμπο, δίνοντας πλήρη ορατότητα για ένα σωστό και ασφαλές κυνήγι. Η άλλη παρέα έχει διαλέξει ευγενικά να κυνηγήσει στην αντίθετη κατεύθυνση από μένα. Ωστόσο, η δεύτερη τουφεκιά που έριξαν σε ένα ορτύκι με γεμίζει και πάλι άγχος μήπως άργησα. “Θα βρω εδώ που θα πάω ορτύκια;”, σκέφτομαι, ενώ συγχρόνως βγάζω τα σκυλιά από το αυτοκίνητο. Παίρνω το όπλο, φυσίγγια και ξεκινάω βιαστικά. Σφυρίζω στα σκυλιά να έρθουν προς το μέρος μου. Αυτά όμως κάνουν μια ξέφρενη πορεία ξεμουδιάζοντας. Το πρώτο ορτύκι σηκώνεται μόνο του μέσα από τα πόδια μου. Οι δύο τουφεκιές που του ρίχνω το μόνο που του κάνουν είναι να το χαιρετίσουν. Με το θόρυβο της τουφεκιάς, τα σκυλιά πλησιάζουν και ψάχνουν απεγνωσμένα, αλλά τι;
Φταίνε τα παλιόσκυλα! Φταίει το παλιοτούφεκο! Φταίνε τα παλιοφυσίγγια! Όλα φταίνε εκτός από μένα.
Ανεκτίμητες εμπειρίες
Δεν περνάνε αρκετά λεπτά για να πάρει ο Μπόις αναθυμίαση από ορτύκι και να φερμάρει. Ο θόρυβος από το φτερούγισμα σε συνδυασμό με την τουφεκιά και το απόρτ του ορτυκιού από τον Μπόι, μου ρίχνει την ένταση που με είχε κυριολεκτικά κυριεύσει. Τώρα, πολύ καλό το όπλο, καλά τα φυσίγγια. Πού οφείλεται; Στην ψυχολογική ετοιμότητα.
Βασικό ρόλο στο κυνήγι παίζει η ψυχολογική προδιάθεση που έχουμε. Το πρώτο ορτύκι μπαίνει στο σακίδιο και αυτό επαναλήφθηκε τόσες φορές ώστε να πλησιάσω τον επιτρεπόμενο αριθμό ορτυκιών που ορίζει η ρυθμιστική θήρας.
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια απολαυστική κυνηγετική μέρα που γεφύρωσε για μία ακόμα φορά το παρελθόν με το παρόν, και το βασικότερο, γνώρισα δύο άριστους κυνηγούς, γιατί είχαν ήθος, ευγένεια και σεβασμό προς το περιβάλλον.
