Του Λ.Χ.
Η παρουσία της τσίχλας στα ελληνικά κυνηγοτόπια, είναι το βαρόμετρο για να αξιολογήσουμε μια επιτυχημένη ή μη κυνηγετική χρονιά.
Όμως η σπουδαιότητα αυτού του θηράματος δεν περιορίζεται μόνο στον αριθμό των πουλιών που θα μεταναστεύσουν κάθε χρόνο στη χώρα μας. Η αξία της τσίχλας ειναι πολύ μεγαλύτερη από όσο πιστεύουμε για τον Έλληνα κυνηγό.
Η τσίχλα είναι το πρώτο θήραμα που θα κυνηγήσει ο νέος κυνηγός και ίσως αυτό που θα τον κάνει τελικά κυνηγό.
Λόγο του μεγάλου αριθμού αλλά και του δύσκολου πετάγματος, είναι το μεγαλύτερο και το καλύτερο σχολείο για την σωστή σκόπευση, αλλά ταυτόχρονα και η πιο αξιόπιστη δοκιμασία για την αντοχή και την ποιότητα του κυνηγετικού εξοπλισμού.
Εκτός των άλλων, η τσίχλα είναι είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα σημαντικός ρυθμιστής και της ψυχολογίας για τους έλληνες κυνηγούς, αφού ανεξάρτητου προτίμησης θηράματος, πάντα αποτελεί την εναλλακτική επιλογή σε κάθε κυνηγετική εξόρμηση.
Βέβαια, δεν είναι και λίγοι αυτοί που κυνηγούν αποκλειστικά και μόνο την τσίχλα καθ’ολη την διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου, με όλους τους τρόπους και σε όλα τα μήκη της Ελλάδας.
Ένα τόσο σημαντικό θήραμα είναι φυσικό να απαιτεί και τον ανάλογο σεβασμό από τον θηρευτή του.
Όμως στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.
Για τους περισσότερους κυνηγούς που δεν διστάζουν να ξοδέψουν αρκετά τσουχτερά ποσά για το φυσίγγι, το όπλο, η τον υπόλοιπο εξοπλισμό για να κυνηγήσουν ένα «αξιόλογο» θήραμα, η τσίχλα είναι το θήραμα όπου το φθηνότερο είναι και το επικρατέστερο.
Φτηνά και πολλές φορές επικίνδυνα φυσίγγια, αλόγιστες τουφεκιές σε μεγάλες αποστάσεις που μόνο να τραυματίσουν ένα θήραμα μπορούν, θα πρέπει να αποφεύγονται.
Ενώ για μια χαμένη μπεκάτσα, ένα λαγό, ή μια φάσσα, ο κυνηγός μπορεί να διακόψει το κυνήγι του, ή και της παρέας του ακόμη και να αφιερώσει αρκετές ώρες στην ανεύρεσή τους, στην περίπτωση της τσίχλας μια βιαστική ματιά τις περισσότερες φορές θεωρείτε αρκετή, και ελαφριά την καρδία συνεχίζουμε το κυνήγι ξεχνώντας το χαμένο θήραμα.
Tα χαμένα πουλιά
Παρ’ ότι η τσίχλα θεωρείται από τους περισσότερους κυνηγούς ένα από τα πιο ευάλωτα θηράματα στην τουφεκιά, στην πραγματικότητα παρουσιάζει τον μεγαλύτερο συνολικά αριθμό χαμένων θηραμάτων κάθε χρονιά.
Παρά τον μικρό της όγκο, η τσίχλα διαθέτει μεγάλες αντοχές, και απαιτεί την ίδια σοβαρότητα και την ίδια προσεκτική σκόπευση, με όλα τα υπόλοιπα θηράματα.
Όπως όλα τα άγρια θηράματα, ανεξαρτήτως μεγέθους, έτσι και η τσίχλα χρειάζεται έναν ικανό αριθμό σκαγιών για να καταβληθεί καίρια.
Οι ψιλωμένες και σε πολλές περιπτώσεις οριακές τουφεκιές που γίνονται κυρίως στα περάσματα, μπορεί κάποιες φορές να καταβάλουν με ένα η δυο σκάγια το πουλί, το οποίο όμως αμέσως μετά το αρχικό σοκ, ακόμα και στην περίπτωση που πέσει, εξαφανίζεται στο κοντινότερο «πυκνό» μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Το ίδιο αποτέλεσμα έχουν και οι βιαστικές τουφεκιές που τις περισσότερες φορές οδηγούν κάποια περιφερειακά σκάγια πάνω στο θήραμα, τα οποία όμως δεν είναι ικανά να πλήξουν καίρια το πούλι , με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές αν δεν μαζευτεί αμέσως, να χάνεται από το σακίδιο του κυνηγού.
Ο καλύτερος τρόπος για να μειώσουμε τα χαμένα θηράματα, εκτός από την προσεκτική σκόπευση, είναι ο ακριβής εντοπισμός του σημείου που έχει πέσει το πουλί, και το άμεσο μάζεμα του μετά την τουφεκιά.
Συνεχίζοντας να τουφεκαμε αλόγιστα τις τσίχλες που περνούν από το καρτέρι μας, αφήνοντας το μάζεμα των πουλιών για το τέλος, τις περισσότερες φορές έχει σαν αποτέλεσμα να βρίσκουμε λιγότερες από τις μισές από αυτές που έχουμε η νομίζουμε πως έχουμε χτυπήσει.
Κάθε νέα κυνηγετιική χρονιά είναι η ευκαιρία να δείξουμε σε αυτό το πολύτιμο θήραμα τον σεβασμό που του αξίζει. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως ο κύριος ρόλος του σύγχρονου κυνηγού, είναι η διαχείριση της φύσης, και το να αφήνει χαμένα πουλιά στον κυνηγότοπο, τα οποία έχει αφαιρέσει από τη φύση, δεν αρμόζει ούτε στη φιλοσοφία ούτε και στο ήθος του.
