Tου Δημήτρη Ευμοιρίδη
Διαβάζει κανείς καθημερινά διάφορα παράπονα, γκρίνιες κ.λ.π. σχετικά με τα εκπαιδευτικά των τετράποδων φίλων μας, για την νεκρή περίοδο των έξι μηνών. Άπτοντας της ευκαιρίας θα ήθελα να θέσω έναν προβληματισμό τον οποίο ο καθένας μας θα μπορεί να αξιολογήσει και να αιτιολογήσει ανάλογα.
Αναμφίβολα οι τετράποδοι φίλοι και συνεργάτες μας είναι αθλητές και θα πρέπει να προπονούνται για να είναι σε καλή φυσική κατάσταση. Όμως απαιτείται να λαμβάνονται υπόψη κάποιοι παράγοντες ούτως ώστε να μην δημιουργούνται προβλήματα χωρίς λόγο.
Καταρχάς όλοι οι αθλητές χρειάζονται ένα διάστημα ξεκούρασης για να μπορούν να έχουν την μέγιστη απόδοση.
Οι δικοί μας αθλητές χωρίζονται ανάλογα με το είδος του θηράματος που κυνηγούν, σε τρεις κατηγορίες: Είναι οι σκύλοι φέρμας, τα λαγόσκυλα και τα γουρουνόσκυλα.
Όλοι μας γνωρίζουμε ότι οι πρώτοι τρεις – τέσσερις μήνες όλα τα θηράματα είναι στο στάδιο της αναπαραγωγής και η οποιαδήποτε όχληση αναμφίβολα δημιουργεί πολύ μεγάλα προβλήματα στην αύξηση του θηραματικού πλούτου.
Δυο μήνες πριν…
Αλήθεια οι δύο μήνες πριν την έναρξη δεν είναι αρκετοί ώστε οι σκύλοι μας να αποκτήσουν την φυσική τους κατάσταση στην έναρξη;
Μήπως ο λόγος δεν είναι η φυσική κατάσταση και είναι κάτι άλλο;
Μήπως αυτό το άλλο υπονομεύει την τύχη αυτής της δραστηριότητας που όλοι μας δήθεν αγαπάμε και νοιαζόμαστε;
Επειδή πολύ συνάδελφοι θα αντιδράσουν και θα θέσουν το επιχείρημα της εκπαίδευσης ως αιτιολογία, θα ήθελα να διευκρινίσω τα εξής:
Παρόλο που εγώ προσωπικά πιστεύω ότι η εκπαίδευση του σκύλου γίνεται κατά την κυνηγετική περίοδο, θα δεχτώ το επιχείρημα, αλλά υπενθυμίζοντάς ότι όταν μιλάμε για εκπαίδευση θεωρούμε την εκπαίδευση κουταβιών, και όχι έμπειρους σκύλους που πολύ εύκολα θα πιάσουν το λαγουδάκι, το γουρουνάκι, την περδικούλα κ.λ.π. για να μάθει δήθεν το κουτάβι.
Αυτό δεν λέγεται εκπαίδευση, αυτό λέγεται καταστροφική ενέργεια απέναντι σε αυτό που δήθεν αγαπάμε και σεβόμαστε.
