( Μια διαφορετική άποψη )
Το κυνήγι της μπεκάτσας είναι το κυνήγι μου. Αυτό το κυνήγι διδάχτηκα από τον πατέρα μου, με μπεκάτσες έπαιζα στην κούνια μου και με μπεκατσόσκυλα μεγάλωσα!
Στα μάτια μου η μπεκάτσα φαντάζει σα θεά! Τη λάτρεψα σαν κυνηγός και μα την αλήθεια, μπεκάτσες βλέπω και στον ύπνο και στον ξύπνιο μου! Η αναζήτησή της έχει εμπνεύσει ποιητές, το πέταγμά της ξάφνιασε πρωταθλητές και η νοστιμιά της…βασιλιάδες σαγηνεύει! Η πετροπέρδικα προσπάθησε για δύο δεκαετίες να με πλανέψει μα θες η επικίνδυνα μικρή συχνότητα που απαντάται πια στα ελληνικά βουνά, θες ο υπέρμετρος πλέον σεβασμός μου στη ρήγισσα του βράχου, παρέμεινα πιστός στον πρώτο μου έρωτα και δεν το μετανιώνω. Μόνο που πλέον χόρτασα την… “πείνα” μου και από καιρό απόμεινα να απολαμβάνω την κάθε μας συνάντηση κάπως διαφορετικά, πιο απολαυστικά ίσως. Διότι, επιτρέψτε μου να πω πως θέλω στο κυνήγι της να ενεργώ και να αισθάνομαι ρομαντικός, ευαίσθητος και απολύτως σπόρτσμαν!
Ψάχνοντας το απόλυτο
Μια ζωή μέσα στα δάση με τα αφοσιωμένα στο κυνήγι της σκυλιά, φχαριστήθηκα κυνήγι, φέρμες, τουφεκιές και καλές κυνηγοπαρέες. Τα βράδια στο τζάκι με καλό κρασάκι από τον τόπο μου και το συγκυνηγό μου το Γιάννη, αναπολούσαμε τις όμορφες συναντήσεις μαζί της αναλύοντας παράλληλα τη συμπεριφορά των σκύλων. Κι όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο η αγάπη μεγάλωνε. Αλλά και ο σεβασμός! Δε θα μπορούσα για πολύ ακόμα να την κυνηγάω ανηλεώς, σα λυσσασμένος. Ο κόσμος μέσα μου άλλαζε και το ’νιωθα πως έπρεπε να κάνω κάτι, να λυτρωθώ απ’ τη μανία μου εναντίον της που με έσπρωχνε πολλές φορές σε λάθος μονοπάτια. Η βοήθεια που χρειαζόμουν για να αντιληφθώ τι ακριβώς ζητούσα ήρθε ανέλπιστα, σαν επιφοίτηση, από κει που δεν το περίμενα. Από τα αγαπημένα, τα πιστά μου κυνηγόσκυλα!
Η μέγιστη αρετή του απόλυτου σκύλου για το κυνήγι της, ότι δηλαδή θαυμάζω περισσότερο στα σκυλιά αυτά, είναι η ικανότητά τους να βρίσκουν τα πουλιά με ευκολία σε κάθε άγνωστο μπεκατσότοπο, με κάθε καιρό και με τις όποιες δυσκολίες. Μπορούν να αντιλαμβάνονται τις ιδανικές συνθήκες που την κρατούν σε κάποιες γωνιές του δάσους, στο ίδιο τους το δέρμα, στο “είναι” τους ολόκληρο, αλλά και να εντοπίζουν ξανά και ξανά το ίδιο πουλί που κατάφερε να ξεφύγει από την προηγούμενη φέρμα. Με έναν τρόπο μαγικό, “γνωρίζουν” την πορεία της μπεκάτσας που ξέφυγε και μας εκπλήσσουν βρίσκοντάς τη σχεδόν αμέσως μετά τη διαφυγή της.
Είναι αυτή η αρετή των σκύλων που με έκανε να κατανοήσω τι έψαχνα έτσι ώστε να κάνω το κυνήγι της πιο σπορτίβικο! Αναζητούσα το απόλυτο όπλο!
Η απόλαυση της αναζήτησης.
Το κυνήγι της βασίλισσας του δάσους αποτελεί για τον μπεκατσοκυνηγό μια τελετουργία, έναν ύμνο στην Αρτέμιδα. Η ομορφιά του κυνηγίου της, κατά γενική ομολογία θεωρείται αξεπέραστη κι αυτό το λέω χωρίς να θέλω να μειώσω τα υπόλοιπα θηράματα, τον τρόπο κυνηγίου τους και τους θηρευτές τους.
Κυνηγιέται ως επί το πλείστον σε έλατα, οξυές και κυρίως βελανιδιές ή πουρνάρια και η τουφεκιά εναντίον της είναι ενστικτώδης, ακαριαία και συνήθως…μόνο μία!
Το δίκαννο θεωρείται το ιδανικό όπλο για το κυνήγι της. Η χρήση ενός όπλου με δυό φυσίγγια στις κάννες του, συνειρμικά οδηγεί τον κυνηγό σε όνειρα για την απόλυτη τουφεκιά στο κυνήγι της, που είναι το πολυπόθητο και σπάνιο “ντουμπλέ”! Η σπανιότητα αυτή, της συνάντησης δηλαδή με δύο μπεκάτσες που θα σηκωθούν ταυτόχρονα από τη φέρμα του σκύλου προς διαφορετικές κατευθύνσεις και θα δώσουν την ευκαιρία στον κυνηγό να τις τουφεκίσει, έχουν καθιερώσει υποσυνείδητα το δίκαννο ως τον βασιλιά των όπλων για το κυνήγι της. Παρ’ όλα αυτά, εάν εμβαθύνει κανείς στα επιθυμητά χαρακτηριστικά ενός όπλου για το κυνήγι της μπεκάτσας, είναι πιθανό να καταλήξει σε άλλο τύπο όπλου, λαμβάνοντας υπόψη την επιθυμία παράτασης της απόλαυσης που χαρίζει η αναζήτηση της μπεκάτσας και η τέλεια βολή εναντίον της και όχι τόσο η κάρπωσή της με οποιονδήποτε τρόπο. Είναι γνωστό από παλιά πως άλλοι ταξιδεύουν για να φτάσουν γρήγορα στον προορισμό τους και άλλοι για να απολαύσουν το ταξίδι κι ας μην ξέρουν που θα βγάλει τελικά. Ο Οδυσσέας φίλοι μου ήταν Έλληνας, δεν ήταν Ιταλός!
Μια τουφεκιά σε κάθε φέρμα!
Στο κυνήγι της δεσπόζει ο σκύλος! Ούτε τα όπλα , ούτε ο κυνηγός ή τα φυσίγγια, παρά μόνο ο ικανός και επιδέξιος σκύλος. Χωρίς αυτόν, το κυνήγι της μπεκάτσας δεν έχει νόημα ούτε αξία και πουθενά δεν επιβεβαιώνεται καλύτερα το ¨μια λίρα όπλο κι εκατό λίρες σκυλί ¨, ένα ρητό που φανερώνει την ανόθευτη σοφία του λαού μας !
Η υπέρτατη ικανότητα του μεγάλου μπεκατσόσκυλου όπως προείπαμε, είναι η ικανότητά του να ξαναβρίσκει τη μπεκάτσα μετά τη διαφυγή της, με σχετική ευκολία και να την κρατά στο έδαφος. Αυτή η ικανότητα είναι που μας χαρίζει περισσότερες από μία ευκαιρίες για τουφεκιές στις δύσκολες μπεκάτσες. Και είναι γνωστό πως σε ιδιαίτερα πυκνούς δασότοπους όπου καταφεύγει όταν πλέον εγκαθίσταται στην περιοχή που συνηθίζουμε να κυνηγάμε, δε μας δίνει την ευκαιρία για περισσότερες από μία τουφεκιές στο κάθε πέταγμά της. Το ξαφνικό φτερούγισμα, η απρόβλεπτη κατεύθυνση διαφυγής, η πυκνή βλάστηση και η λανθασμένη ίσως προσέγγισή μας στη φέρμα, αποκλείουν συνήθως την πιθανότητα μιας δεύτερης βολής.
Λογικό είναι λοιπόν το συμπέρασμα πως σε αυτό το θήραμα, που συνηθίζει να κάθεται ξανά και ξανά μετά από κάθε σήκωμα και με δεδομένη την αναζήτηση της απόλαυσης στο κυνήγι της, το απόλυτο όπλο γι’ αυτήν δε μπορεί να είναι άλλο από το…μονόκαννο! Σιγά ρε παιδιά, βαστάτε λίγο, μην ξινίζετε τα μούτρα… Δεν είπα πως είναι το τέλειο όπλο ούτε το ιδανικό. Είναι όμως το απόλυτο και τεκμηριώνω! Το μονόκαννο όπλο συγκεντρώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν την εικόνα ενός ολοκληρωμένου όπλου για το κυνήγι της. Ελάχιστο βάρος όπλου με ατσάλινη βάση, ικανοποιητικό έως τέλειο ζύγισμα, λεπτή σκοπευτική γραμμή ακόμη και με απουσία της ρίγας σκοπεύσεως, δεδομένη αξιοπιστία, κλπ. Ένα όπλο με αυτά τα χαρακτηριστικά προσφέρει ευκολία στην επώμιση, μπαίνει εύκολα στην πορεία του στόχου, παρουσιάζει μηδενική αδράνεια στις αλλαγές κατεύθυνσης και τέλος…κουβαλιέται στο βουνό χωρίς να κουράζει, ιδιαίτερα εάν υπολογίσει κανείς και τα λιγότερα φυσίγγια που απαιτούνται για την κάλυψη των αναγκών μιας συνηθισμένης κυνηγετικής μέρας.
Σε αυτό το σημείο θέλω να ξεκαθαρίσω πως δεν αναφέρομαι σε όπλα μαζικής παραγωγής χαμηλού κόστους παρ’ ότι σέβομαι και εκτιμώ την τιμιότητα με την οποία στέκονται στην παγκόσμια αγορά έως σήμερα. Στο μυαλό μου έχω τα χειροποίητα εξώσφυρα μονόκαννα όπλα του παρελθόντος που κατασκευάστηκαν σε υψηλά επίπεδα ποιότητος και συναντά κανείς, έστω σπανίως, ως μεταχειρισμένα σε εξειδικευμένα καταστήματα πώλησης όπλων. Τα όπλα αυτά, αγοράζονται από συλλέκτες που επιθυμούν να εμπλουτίσουν τη συλλογή τους και συνήθως η καριέρα τους τελειώνει άδοξα σε κάποιον οπλοβαστό. Τι κρίμα !
Απόψεις…όλοι έχουμε από μία…
Η κυρίαρχη άποψη λέει πως το μονόκαννο όπλο μπορεί να αποτελεί το πρώτο όπλο του πιτσιρικά που αποφασίζει να ασχοληθεί με το κυνήγι αλλά από κει και ύστερα, ένα μονόκαννο είναι “λίγο” στα χέρια ενός σοβαρού κυνηγού. Έτσι λοιπόν, η επόμενη επιλογή εκείνου που ξεκινά το κυνήγι με μονόκαννο, είναι η καραμπίνα! Αυτή η επιλογή είναι χαρακτηριστική της τάσης που κυριαρχεί στον κυνηγετικό κόσμο, για διάθεση περισσότερων βολών σε κάθε συνάντηση, ιδιαίτερα εναντίον θηραμάτων σημαντικού μεγέθους και αξίας, όπως είναι η μπεκάτσα. Φανερώνει όμως και την ανάγκη για διατήρηση της λεπτής σκοπευτικής γραμμής που διαθέτει το μονόκαννο. Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος που, εάν τελικά, αυτός που ξεκινά το κυνήγι με μονόκαννο επιλέξει για επόμενο όπλο το δίκαννο, στρέφεται προς το αλληλεπίθετο και ποτέ προς το πλαγιόκαννο. Στη σημερινή εποχή βέβαια, ο αρχάριος σπανίως προτιμά να αρχίσει την κυνηγετική του καριέρα με ένα μονόκαννο, αφού όλοι πλέον επιθυμούν το “πολύ”, με φοβερή απληστία από τα πρώτα κιόλας βήματά τους. Θέμα προτύπων της μοντέρνας κοινωνίας μας!
Οι περισσότεροι λοιπόν πιστεύουν – δυστυχώς – πως η δυνατότητα πολλών βολών αυξάνει την πιθανότητα επιτυχίας και τελικά, η καταβολή του θηράματος έστω και με την τρίτη βολή καταξιώνει τον κυνηγό, αφού όπως και να’ χει, “το αποτέλεσμα μετράει”! Στο κυνήγι της μπεκάτσας όμως, έστω για τους ρομαντικούς, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Η ικανότητα της σωστής προσέγγισης του κυνηγού στη φέρμα του σκύλου, η “μαντεψιά” της πορείας διαφυγής της μπεκάτσας και τέλος η ικανότητα επίτευξης μίας μόνο τέλειας βολής, είναι η εικόνα του απόλυτου και ανάγει το μπεκατσοκυνήγι με μονόκαννο όπλο σε υψηλή τέχνη, δίνοντας στον ικανό κυνηγό αξία και φήμη! Την ίδια φήμη που αποκτά και αυτός που, σε πείσμα των καιρών και με όποια σύγχρονα μέσα διαθέτει, κυνηγά το αγαπημένο μας θήραμα τίμια και αντρίκια με τα αγαπημένα του σκυλιά ! Απ’ τους πολλούς όμως, ποιος θα αρνηθεί πως στόχος του είναι ο αριθμός; Το “νούμερο”; Και τελικά ποιος σκοτίζει το μυαλό του με λεπτομέρειες, αφού τα σημερινά πρότυπα είναι άλλα και η αναγνώριση στα μάτια των υπόλοιπων κυνηγών είναι το μόνο ζητούμενο;
Ο κυνηγός του σήμερα, κυνηγάει για να γεμίσει το κινητό του με φωτογραφίες θηραμάτων και τα κενά του με εγωισμό!
Η εξέλιξη επηρέασε τα πάντα, τα όπλα μας, τα ρούχα, τα αυτοκίνητα και ότι βάλει ο νους μας. Ακόμα και οι ιδέες μας εκμοντερνίστηκαν. Το μονόκαννο τι να’ ναι άραγε για τα μοντέρνα μάτια μας, ένα μοντέρνο όπλο ή μια σκέτη παλιατζούρα;… Ότι λένε οι πωλήσεις, θα πει κάποιος τελικά, αλλά σ’ αυτή την κουβέντα κρύβεται κατά τη γνώμη μου μεγάλη αδικία για ένα τόσο άρτιο όπλο όπως είναι το μονόκαννο.
Μπούρδες…
Αλλά τι κάθομαι και σας αραδιάζω μωρέ φίλοι. Ένα μάτσο μπούρδες θα σας φαίνονται όλα τα παραπάνω και ίσως να μην έχετε άδικο. Το θέμα είναι να βάλουμε τα πουλιά στην τσάντα και να’ ναι και πολλά. Ποιος τους ακούει στο καφενείο αν δε βαρέσω ΕΓΩ πολλές μπεκάτσες. Τα ξέρω καλά εκείνα τα κρυφόγελα των άλλων, τα κοροιδευτικά. Το πολύ πολύ να κάτσω πονηρά και στο καρτέρι. Ποιος θα με πάρει χαμπάρι, αφού το ξέρουν όλοι πως το απογευματάκι κάθομαι για τσίχλες στον ελαιώνα… Ρέ, το νούμερο μετράει και οι φωτογραφίες στο μοντέρνο μου το κινητό. Γι’ αυτό σας λέω, ξεχάστε όσα διαβάσατε παραπάνω και να με συμπαθάτε. Ένα παραλήρημα ήταν και μου πέρασε. Μωρέ θα πά να πάρω καραμπίνα, αύριο κιόλας, θα της κοτσάρω και μια “προσθήκη” να τη γιομίζω φυσέκια όσο που να πετσικάρουν τα σωθικά της και θα καεί ο τόπος σου λέω! Μοντέρνα πράματα!
Ακούς εκεί…μονόκαννο…
προπονητού σκοποβολής
