Λίγα πουλιά ξέρουν να κρύβονται τόσο καλά όσο η μπεκάτσα, σχεδόν αόρατη στη διάρκεια της ημέρας χάρη στο καφετί καμουφλάζ των φτερών της. Όταν όμως πέφτει το σκοτάδι, έρχεται η ώρα για σόου.
Οι αρσενικές μπεκάτσες φλερτάρουν τις θηλυκές επιδεικνύοντας τα πιο φωτεινά φτερά που γνωρίζει η ορνιθολογία, αποκαλύπτει μελέτη που παρουσιάζεται ως προδημοσίευση στο bioRxiv.
Η ουρά της αρσενικής μπεκάτσας έχει στο πίσω μέρος άσπρες κηλίδες που σχηματίζουν έναν κύκλο όταν το πουλί ανοίξει την ουρά του σαν παγόνι. Στις κηλίδες αυτές τα φτερά ανακλούν το 55% του φωτός που δέχονται, περισσότερο από ό,τι οποιοδήποτε άλλο φτερό έχει μετρηθεί ως σήμερα, αναφέρει η βρετανο-ελβετική ερευνητική ομάδα.
«Σε σύγκριση με τα ημερόβια πτηνά που χρησιμοποιούν φτέρωμα με έντονες αντιθέσεις και περίπλοκες δομές φτερών για να μεταδώσουν οπτική πληροφορία, τα νυκτόβια ήδη θεωρείτο μέχρι πρόσφατα ότι βασίζονται σε ακουστικά και χημικά σινιάλα. Ωστόσο πολλά νυκτόβια είδη έχουν εξελίξει εξαιρετικά λευκές κηλίδες σε ένα κατά τα άλλα διακριτικό πτέρωμα» γράφουν οι συντάκτες της μελέτης.
Οι άσπρες κηλίδες διακρίνονται και την ημέρα, έστω και με δυσκολία, αν τύχει κανείς να δει τη μπεκάτσα να πετάει από πάνω του.
Το θέαμα γίνεται πιο εντυπωσιακό το σούρουπο και το ξημέρωμα, όταν τα αρσενικά προσπαθούν να εντυπωσιάσουν τα θηλυκά με αεροβατικές πτήσεις, ή κάθονται στο έδαφος και επιδεικνύουν το φανταχτερό μοτίβο της ουράς.
Θέλοντας να εξηγήσουν την ασυνήθιστη ανακλαστικότητα των φτερών, οι ερευνητές τα εξέτασαν με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο και στη συνέχεια δημιούργησαν ένα υπολογιστικό μοντέλο της αλληλεπίδρασής τους με το φως.
Το συμπέρασμα είναι ότι η μπεκάτσα οφείλει τη λάμψη σε μικροσκοπικά αγκίστρια που διατάσσονται παράλληλα, όπως οι γρίλιες σε κλειστά στόρια, και αυξάνουν έτσι την ανακλαστική επιφάνεια των φτερών.
