Γράφει ο Δημήτρης Ευμοιρίδης
Πάνω από πέντε δεκαετίες ασκώ την δραστηριότητα του κυνηγίου και οφείλω να ομολογήσω ότι τα συναισθήματα του πάθους και της αγάπης για το κυνήγι όχι μόνον παραμένουν αναλλοίωτα, αλλά και ολοένα μεγαλώνουν σε κάθε νέα κυνηγετική περίοδο. Είναι για εμένα αυτονόητο ότι Θεού θέλοντας, εφόσον θα είμαι υγιείς, το κυνήγι θα συνεχίζει να με συναρπάζει για πολλά χρόνια ακόμη, προσφέροντας μου πολλές ακόμη απολαύσεις, χρήσιμες γνώσεις και πολύτιμες εμπειρίες.
Νοιώθω πολύ τυχερός που γνώρισα αυτήν την δραστηριότητα σε μια εποχή που οι άνθρωποι είχαν καλοπροαίρετη διάθεση, περισσότερο φιλότιμο και προ πάντων αγνά συναισθήματα.
Τότε που ο κυνηγός συναγωνίζονταν το θήραμα επί ίσοις όροις και για την αποτελεσματική κάρπωση χρησιμοποιούσε αποκλειστικά τις γνώσεις και το μυαλό. Τότε που τον κυνηγό τον χαρακτήριζαν, η λεβεντιά, ο σεβασμός, η εκτίμηση και οι τεράστιες κυνηγετικές ικανότητες. Τότε που το κυνήγι είχε όλα τα χαρακτηριστικά του παραδοσιακού κυνηγίου.
Αισίως με την πάροδο των χρόνων συνεπεία της εξέλιξης, επήλθαν σημαντικές αλλαγές στα δεδομένα. Ο κυνηγός απέκτησε τεράστιες δυνατότητες ενισχύοντας με ποικίλα μέσα τις όποιες αδυναμίες του, έναντι του θηράματος και απέκτησε σημαντικό πλεονέκτημα. Με δεδομένο ότι το θήραμα παρέμεινε με τα ίδια όπλα μέχρι και σήμερα, είναι πλέον ορατός ο κίνδυνος να δημιουργηθεί πρόβλημα τόσο στον θηραματικό πλούτο, όσο και στο να υποβιβασθεί και απαξιωθεί μια τόσο σπουδαία δραστηριότητα, εάν δεν αξιολογηθούν με σύνεση και συνέπεια τα σημερινά δεδομένα.
Η ανεξέλεγκτη χρήση των σύγχρονων μέσων από την μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων κυνηγών, δυστυχώς περιορίζει την όποια αισιόδοξη πρόβλεψη για την μελλοντική τύχη αυτής της δραστηριότητας. Εάν δεν αναθεωρήσουμε τις κακές τακτικές μας, δεν σεβαστούμε το θήραμα, δεν αξιολογήσουμε τα όρια δυνατοτήτων του θηράματος και δεν περιορίσουμε την υπερβολική χρήση των σύγχρονων μέσων, φοβούμαι ότι σε λίγα χρόνια το κυνήγι θα χάσει όλες τις αξίες του. Θα μετατραπεί σε μια βιομηχανική επιχείρηση η οποία χρόνο με το χρόνο, λόγω κακής διαχείρισης θα πτωχεύει και στο τέλος θα σβήσει, όπως συχνά πυκνά συμβαίνει σε διάφορες επιχειρήσεις με ίδια τακτική.
Προς Θεού μην φανταστεί κάποιος ότι είμαι αντίθετος με την εξέλιξη και τον εκσυγχρονισμό, κάθε άλλο. Απλά θεωρώ ότι το γνωμικό κατά την μυθολογία του σοφού Κλεόβουλου «μέτρον άριστον» που σημαίνει ότι, {το να χρησιμοποιείς μέτρο σε ότι κάνεις (να υπολογίζεις δηλαδή), είναι ό, τι καλύτερο} και νομίζω ανταποκρίνεται πλήρως στην συγκεκριμένη τοποθέτησή μου. Για να γίνω κατανοητός, λατρεύω τον εκσυγχρονισμό που βοηθά στην αναβάθμιση του ανθρώπου και μισώ τον εκσυγχρονισμό που οδηγεί τον άνθρωπο στην υποβάθμιση.
Αλήθεια προβληματίσθηκε κανείς για το τι πραγματικά συμβαίνει σήμερα;
Ενδιαφερθήκαμε να δούμε ποια είναι τα αίτια που οδηγούν χρόνο με τον χρόνο στην τόση μεγάλη μείωση του αριθμού των κυνηγών στην πατρίδα μας;
Αναζητήσαμε να βρούμε ποια είναι τα αίτια που οδηγούν ολοένα και περισσότερους πολίτες της χώρας μας στην απαξίωση του κυνηγού και της κυνηγετικής δραστηριότητας;
Αναρωτηθήκαμε για το που οφείλεται η αλλόκοτη συμπεριφορά κάποιων θηραμάτων;
Νομίζω πως όχι, είναι τα μόνα στοιχεία που δεν μας ενδιαφέρουν από ότι φαίνεται, αυτό άλλωστε διακρίνεται αναμφισβήτητα από την συμπεριφορά μας, δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις ούτε και ικανότητες για να το δει κανείς.
Και για να γίνω ποιο σαφής:
– Όταν εξαιτίας της ανάρμοστης συμπεριφοράς μας, αποκαρδιώνουμε και απωθούμε τους νέους από την κυνηγετική δραστηριότητα
– Όταν ο εγωισμός και ο ανταγωνισμός είναι τα πρωτεύοντα υλικά της συνταγής για το κτίσιμο της κυνηγετικής μας ενασχόλησης.
– Όταν το κυνήγι το χρησιμοποιούμε για να καλύψουμε τις τυχόν αδυναμίες μας και προσπαθούμε μέσα από αυτό να καταξιωθούμε και να δείξουμε τις ανύπαρκτες ικανότητες μας.
– Όταν παρανομούμε καταστρατηγώντας τους νόμους, όπως, μετατρέποντας τα όπλα από τρίσφαιρα σε πεντάσφαιρα και δημιουργούμε ομάδες με πολυάριθμα μέλη.
– Όταν μετατρέπουμε τα μηχανοκίνητα μέσα από μέσα μεταφοράς σε κυνηγόσκυλα, την ασύρματη επικοινωνία σε μέσον κατασκοπίας και το GPS από μέσον ανεύρεσης του σκύλου σε μέσον καταδίωξης και εξόντωσης του θηράματος.
– Όταν αδιαφορούμε πλήρως για την γενετική μόλυνση ενός θηράματος και τις μελλοντικές συνέπειες, όταν μας αρκεί η πρόσκαιρη κάρπωση και το γέμισμα της σακούλας του σήμερα.
– Όταν θεωρούμε ιδιοκτησία μας ένα δημόσιο αγαθό όπως το θήραμα και η συμπεριφορά μας είναι ερειστική απέναντι σε άλλους πολίτες.
– Όταν εθελοτυφλώντας, χρίζουμε τους εαυτούς μας αποκλειστικούς χρήστες της γης.
Πολλά «όταν», θα μπορούσα να αναφέρω, αλλά περιορίζομαι σε αυτά τα λίγα, για να μην κουράσω.
Άλλωστε νομίζω ότι έδωσα μια εικόνα που μπορεί να είναι στενάχωρη για κάποιους, αλλά πιστεύω ότι θα βοηθήσει στην αναβάθμιση αυτής της πανέμορφης δραστηριότητας, εάν πραγματικά το θέλουμε.
Ένοιωσα τα συναισθήματα αυτά, άραγε ποια θα ήταν τα συναισθήματα ενός μη κυνηγού, διαβάζοντας το συγκεκριμένο κείμενο;
Αυτός είναι και λόγος της σύνταξης του συγκεκριμένου κειμένου.
